aan mijn zijde

hoofdstuk 27

De lichten in de badkamer zijn een beetje feller dan die in de gang, en het geluid van de regen klinkt op de een of andere manier dichterbij, met donder die kraakt. Hij heeft altijd van stormen gehouden, herinnert zich dat hij klein was met Raoul, de twee van hen die bij de open achterdeur zongen, de seconden tussen elke donderklap en elke flits van bliksem tellend.

Koen klikt de deur dicht en rommelt door de kast boven de gootsteen. Hij verzamelt een paar flesjes en wat witte katoenen pads, ze op de wc-pot neerzetten en dan op zijn knieën gaan zitten zodat ze elkaar op ooghoogte kunnen zien.

Hij glimlacht zachtjes, zijn ogen rimpelen aan de buitenste hoeken. "Hou je nog steeds van stormen?"

Zijn stem is als een deken, en Matthyas geniet ervan.

Hij knikt even, fluistert een klein, "ja, het laat me kleiner voelen," waarop de man er een beetje verdrietig uitziet, zijn hand opnieuw uitsteekt om de zijne te knijpen voordat hij begint met het nemen van een van de katoenen pads en het bevochtigen ervan met wat vloeistof uit het kleinere flesje.

Matthyas kijkt toe met nog steeds slaperige ogen, een beetje in de war over wat Koen aan het doen is terwijl zijn gedachten de afgelopen paar minuten inhalen.

Koen glimlacht opnieuw, een kleinere. "Het kan een beetje prikken, oké?" fluistert hij, voordat hij de vochtige pad op de snee in zijn lip drukt, er voorzichtig op deppend. Matthyas reageert nauwelijks op het lichte pijngevoel voordat de man het proces herhaalt op een andere snee op zijn jukbeen die hij nauwelijks had opgemerkt.

Hij kijkt elke beweging eerst voorzichtig, voordat hij begrijpt dat Koen voor hem zorgt; zijn wonden zo voorzichtig reinigen dat het zijn hart sneller doet kloppen. Mam doet dit deel niet, ze laat het aan hem over - ze neemt het latere deel op zich, het bedekken van de plekken die haar man heeft achtergelaten zodat niemand het ontdekt.

Dit is zo anders. Koen is voorzichtig, elke aanraking praktisch een geest tegen zijn huid terwijl hij voorzichtig wat crème over de bijzonder erge blauwe plekken aanbrengt, op zijn kaak en nek en net onder een van zijn ogen.

Hij realiseert zich niet eens dat hij opnieuw huilt totdat een kleine snik uit hem barst, en dan lopen hete tranen weer over zijn wangen, schouders schokkend terwijl hij zichzelf een beetje inkrimpt, probeert zichzelf op te krullen.

Koen kijkt geschrokken, zet de lotion op de wastafel en zweeft met zijn handen aan Matthyas's zijden. "Het spijt me zo, heb ik je pijn gedaan? Waar deed ik -"

Matthyas laat weer een snik horen, schudt zijn hoofd terwijl hij huilt zonder te proberen het geluid dit keer te dempen, tijdelijk het geluid van de storm buiten blokkerend.

"Je bent zó aardig," stikt hij uit, en Koen staart hem aan met zijn eigen ogen allemaal waterig en rood.

"Matthyas," mompelt hij, zonder zelfs maar een beat over te slaan voordat hij besluit hem gewoon te omhelzen. Zijn armen wikkelen stevig om hem heen en Matthyas maakt zich niet druk om de pijn die in zijn ribben opwelt door de plotselinge druk, hij grijpt de man's rug stevig vast, zijn trui verfrommeld in zijn handen en zijn gezicht begraven in de holte tussen zijn nek en schouder, zonder terughoudendheid te huilen.

Een van Koen's handen rust op zijn nek, zijn vingers rommelen met zijn haar bij de nek op een geruststellende manier, zijn andere hervat zijn eerdere beweging langs de inkepingen van zijn ruggengraat.

"Ik heb je, je bent oké," fluistert hij.

Matthyas heeft nog nooit zo'n omhelzing gehad - hij heeft omhelzingen gehad, natuurlijk, af en toe van zijn moeder en van Raoul en van Robbie, zelfs van Milo eens, toen ze samenwerkten in een dramatisch spel monopoly en wonnen, maar dit is anders. Koen is groot en sterk en Matthyas heeft die twee woorden altijd gekoppeld aan vuisten en blauwe plekken en make-up die werd gebruikt om ze te bedekken; alleen nu maken die sterke armen en de omhelzing waarin ze hem vasthouden hem het veiligst dat hij ooit gevoeld heeft.

Hij huilt totdat zijn tranen op zijn, en dan neemt hij genoegen met snuiven voor een tijdje, nog steeds vasthoudend aan de man met trillende vingers. Koen klaagt niet, die constante geruststellingen blijven van zijn lippen vallen.

"Je bent gewild, Mat. Je bent zo verdomd gewild door ons, hoor je dat? We willen je hier, schat," zegt hij eindelijk, en Matthyas houdt even stevig vast.

Ze zijn allemaal zo aardig, zo lief, hij weet niet hoe hij het allemaal moet verwerken. Uiteindelijk trekt Koen zich een beetje terug, zijn handen op zijn schouders, duimen die zachte cirkels over zijn sleutelbeenderen wrijven.

"Ik kan niet doen alsof ik weet wat je doormaakt, wat je hebt meegemaakt, lieverd," begint hij, zijn ogen verdacht vochtig maar nog steeds oh zo zacht en warm. Matthyas kijkt recht terug en ziet zichzelf weerspiegeld.

"Maar wat ik wel weet is dat de manier waarop je behandeld bent, door Jorn en door je moeder, het was niet juist en het was niet oké, en je verdiende geen enkele seconde ervan. Het is belangrijk dat je dat weet, maatje. Zeg me alsjeblieft dat je dat weet," klinkt zijn smeekbede.

Matthyas aarzelt. Hij weet dat het niet juist was en dat niets ervan oké was, en hij weet dat hij nooit verdiend heeft om neergeslagen te worden en vervolgens de schuld te krijgen van alle keren dat hij gewoon een kamer binnenliep... echter, hij is niet altijd onschuldig.

Hij kijkt naar beneden en slikt, zijn vingers die aan zijn pyjamabroek draaien terwijl hij zijn schouders ophaalt. "Soms - soms was ik ook slecht, hoor. Ik heb ze nooit verteld dat ik hier sliep en Mam zei dat ze zich zorgen maakte en toen werd Jorn boos. En ik heb gisteren tegen hem geschreeuwd, en daarna heb ik ook tegen haar geschreeuwd, en —"

"En dat betekent niet dat je verdiende om pijn te lijden, Matthyas," zegt Koen beslist, zijn hoofd buigend om zijn blik weer op te vangen. Matthyas verschuift ongemakkelijk op de wc-bril, laat een trillende ademhaling los terwijl zijn visie wazig wordt van tranen.

Hij weet dat Koen de waarheid spreekt, maar een leugen geloven maakt het logisch. Als hij zichzelf toestaat te geloven dat hij het verdiende om behandeld te worden zoals Jorn hem behandelde, dan maakt het het makkelijker.

Maar hij knikt desondanks een beetje, niet in staat om tegen de man te liegen. "Ik weet het," fluistert hij, zijn stem halverwege in een fluistering vallend.