ÖLÜ AĞAÇ DALLARI

17. DEAR

Arya ve Demirhanlı bir bölüm olacak, iyi okumalar. 💘💘
Dipnot: Her Arya ve Demirhan bölümü Dear başlığı ile atılacak çünkü isimlerinin birleşimi öyle, çokta hoşuma giden güzel bir anlam olduğu için öyle yapmaya karar verdim.
Yıldıza basmayı unutmayın!!
─── ⋆⋅☆⋅⋆ ──

Sevgilisi için kek yapmaya başladı Arya. Kimseye güvenmem artık, aşk bitti derken yeniden aşka aşık olmuştu Demirhan sayesinde.

Demirhanla vakit geçirdiğinde Tarığın davranışlarının ne kadar çocukça olduğunu farketti Arya.

Demirhan olgundu, aklı başında, nerede ne yapacağını bilen mantıklı bir insandı.

Tarık ise gevşek, ciddiyetsiz, kız arkadaşını bile koruyamayan birisiydi.

Mutlu bir şekilde keki çırpıp fırına koydu. Demirhan keklerini çok seviyor diye her buluşmaya kek yapıp götürüyordu.

Demirhanda sevdiği şeylere kavuşmanın mutluluğuyla huzurlu bir şekilde kekini yiyordu.

Kek olana kadar üzerini giyindi, abartmayarakta bir makyaj yaptı. Nasıl olsa Demirhan her haliyle çok seviyordu onu.

Hazırlanması bittiğinde kekte çoktan olmuş durumdaydı. Keki fırından çıkartıp soğuması için tezgahın üzerine koydu.

Demirhanın mesaisi daha bitmediği için vakti vardı, acele etmesine gerek yoktu o yüzden.

Çok özlemişti sevgilisini, bir haftalık görevden dönmüşlerdi ama görüşme fırsatları olamamıştı.

Demirhan her görevden döndüğünde ilk Aryaya koşardı ama bu sefer öyle yapmamıştı.

Bir hafta bile bir yıl gibi gelmişti Aryaya.

Kekin iyice soğuduğundan emin olduktan sonra saklama kabına katıp poşete koydu.

Kendine son bir kez daha bakıp evden çıkıp arabasına bindi. Arabaya binince çalıştırmadan önce Demirhanı aradı.

Bir iki çalmadan sonra özlediği ses arabanın içinde yankılandı. "Efendim yavrum."

Yüzünde hemen kocaman bir gülümseme oluştu Aryanın. "Ben evden çıktım, sen ne zaman çıkarsın?"

"Çıktım yavrum ben, tamda seni arayacaktım şimdi." Dedi Demirhan. Aryanın içi birden heyecanla doldu.

Her buluşmalarında ilk buluşmaymış gibi heyecanlanıyordu.

"Tamam." Sevinçli bir şekilde çıktı sesi.

Onun sevincini sesinden anlayınca gülüşü duyuldu Demirhanın. "Çok mu özledin sevgilini?"

İyice yüzünde güller açmaya başlamıştı Aryanın. "Çok." O'yu uzatarak söylemişti.

Çoktanda fazlaydı içindeki özlem, diyebildiği bu kadardı sadece.

Bir kere daha duyuldu Demirhanın gülüşü. Bu gülüşleri bir gün kalbine indirecekti, bir insan bu kadar iyi gülebilir miydi? Diye geçirdi içinden Arya.

"Sen özlemedin mi?" Diye sordu merakla. Özlediğini oda biliyordu ama duymak istiyordu.

"Özledim."