Crossover

Επίλογος

Ο ήλιος έλαμπε καυτός πάνω από το κεφάλι της Νερίσσας καθώς παρακολουθούσε τους υπηρέτες να στοιβάζουν μπαούλα στην αυλή του κάστρου.

''Ποιος θα τα κουβαλήσει όλα αυτά;'' Φώναξε. ''Νάριαν! Τι στην ευχή; Σκοπεύεις να ξεχειμωνιάσεις εκεί;''

''Υπερβάλλεις'' της απάντησε ο αδελφός της, ντυμένος με τα ταξιδιωτικά του ρούχα. Είχαν αποφασίσει να ταξιδέψουν μαζί με την Σελίν και τον Έρικ πέρα από την οροσειρά. Θα έμεναν εκεί για μερικές μέρες, φιλοξενούμενοι της Σύναξης, και έπειτα θα επέστρεφαν στην Ναβίντια.

Αλλά κρίνοντας από το μέγεθος των αποσκευών η Νερίσσα είχε αρχίσει να αναρωτιέται αν ο αδελφός της σχεδίαζε κρυφά μια πιο μακρά διαμονή.

''Θα τα δέσουμε όλα μαζί και θα είναι σαν να κουβαλάς ένα μπαούλο'' είπε ο Νάριαν. ''Εξάλλου, τα μισά είναι δώρα''

''Πραγματικά δεν χρειάζεται-'' ξεκίνησε να λέει η Σελίν που στεκόταν παραπέρα μαζί με τον Έρικ, αλλά ο Νάριαν την διέκοψε.

''Ανοησίες. Παντρεύεσαι. Ένα γαμήλιο δώρο επιβάλλεται. Άλλωστε, δικαιούσαι μερίδιο από την περιουσία των Φόρεστερ'' Πήρε μια στοίβα βιβλία δεμένα με ένα δερμάτινο λουρί από τα χέρια ενός υπηρέτη και τα πρόσθεσε στον σωρό με τις αποσκευές. ''Ευχαριστώ'

Η Νερίσσα στριφογύρισε τα μάτια της αλλά συγκράτησε την γλώσσα της. Ήταν η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό που έβλεπε τον Νάριαν τόσο ενθουσιασμένο για κάτι. Η ιδέα να επισκεφτεί την πατρίδα της Σελίν, την χώρα από τις ιστορίες του πατέρα τους, είχε δώσει μια ζωντάνια στα μάτια του που η Νερίσσα φοβόταν ότι είχε χαθεί για πάντα. Μιλούσε ακατάπαυστα για αυτό εδώ και εβδομάδες. Ήθελε να μάθει τα πάντα για την μαγεία τους, τον πολιτισμό τους, την ιστορία τους, όλα.

Η Νερίσσα είχε προσφερθεί να τους συνοδεύσει στο ταξίδι για χάρη του αδελφού της και τίποτα δεν θα την έπειθε να παραδεχθεί κάτι περισσότερο. Επίσης, οι καλοί της τρόποι ως οικοδέσποινα την υποχρέωναν να διευκολύνει τους φιλοξενούμενους της. Ήταν πολύ πιο εύκολο, για να μην αναφέρει γρήγορο και ασφαλές, να πετάξουν πάνω από τα βουνά αντί να τα διασχίσουν περπατώντας.

Ίσως ενδόμυχα να χαιρόταν που θα βάδιζε στα χνάρια του πατέρα της. Την έκανε να τον νιώθει κοντά της. Και ίσως, ίσως, να ήταν περίεργη να δει με τα μάτια της τα ξωτικά και τις νεράιδες.

Αλλά αν έβλεπε άλλο ένα μπαούλο να βγαίνει από το κάστρο τότε μα τους Θεούς, θα τους άφηνε να περπατήσουν και να τα κουβαλήσουν μόνοι τους!