Crossover

Κεφάλαιο 3

Δεν έκλαψε όταν ο Ντέβαν Ντρόγκομιρ της ανακοίνωσε ότι ο πατέρας της ήταν νεκρός. Τα δάκρυα έκαιγαν τα μάτια της αλλά δεν τα άφησε να κυλήσουν παρόλο που μέσα της θρηνούσε την απώλεια ενός γονιού που δεν της δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να γνωρίσει, για όλες τις στιγμές που είχε ονειρευτεί ότι θα είχαν μαζί και που τώρα είχαν χαθεί.

Δεν έκλαψε όταν η Νερίσσα Ντρόγκομιρ την αποκάλεσε ψεύτρα και εκτόξευσε όλες εκείνες τις κατηγορίες, όταν αρνήθηκε να την ακούσει και έφυγε από την αίθουσα με τον αδελφό της να την ακολουθεί. Είχε δυο αδέλφια, τους μόνους ανθρώπους εν ζωή εκτός από την Αριάνα με τους οποίους μοιραζόταν το ίδιο αίμα και δεν ήθελαν καμία σχέση μαζί της. Δεν της είχαν δώσει την ευκαιρία να τους εξηγήσει, την είχαν αντιμετωπίσει σαν ένα σκουπίδι που δεν άξιζε ούτε μια ματιά τους.

Κράτησε τα συναισθήματα της σφραγισμένα μέσα της στον δρόμο για την πόλη. Την αδικία που την έπνιγε, τον πόνο και την απώλεια που την ξέσκιζαν με τα δόντια και τα νύχια τους αφήνοντας μέσα της πληγές που αιμορραγούσαν. Και πάλι, ούτε ένα δάκρυ δεν κύλησε από τα μάτια της.

Μονάχα όταν βρήκαν ένα πανδοχείο και βρέθηκαν μόνοι και ασφαλείς στον ιδιωτικό χώρο του δωματίου τους άφησε τον εαυτό της να ξεσπάσει. Λυγμοί τράνταξαν ολόκληρο το σώμα της, τόσο βίαιοι που φοβόταν πως θα διαλυθεί. Το μόνο που την εμπόδισε ήταν τα χέρια του Έρικ που την κρατούσαν σφιχτά και η φωνή του που της ψιθύριζε ότι όλα θα πάνε καλά.

'Έκλαψε μέχρι που δεν της έμειναν άλλα δάκρυα για να χύσει, μέχρι που τα πρησμένα μάτια της έκλεισαν από την εξάντληση. Αποκοιμήθηκε φορώντας ακόμα τα βρώμικα από το ταξίδι ρούχα της, υπερβολικά κουρασμένη για να βρει το κουράγιο να αλλάξει, με το κεφάλι της να ακουμπά στο στήθος του Έρικ και τον σταθερό χτύπο της καρδιάς του να την νανουρίζει.

Το χωριό της καιγόταν.

Δράκοι βουτούσαν από τον ουρανό και άρπαζαν μάγους και μάγισσες που ούρλιαζαν καθώς χανόντουσαν στον ορίζοντα. Νιφάδες στάχτης κάλυπταν τα πάντα σαν γκρίζο χιόνι. Ο καπνός έκαιγε τον λαιμό της και έκανε τα μάτια της να δακρύζουν.

Η πλατεία ήταν σπαρμένη με πτώματα. Κοίταξε έντρομη τα γνώριμα πρόσωπα του Ρόραν και της Αριάνας, της Νάγιας, της Αλθίας και της Αλίρας, μουτζουρωμένα με στάχτη και αίμα. Τα μάτια τους έμοιαζαν γυάλινα, άψυχα.