Jeongguk bir sanatçıydı.
Chaeyoung ise onun sanatı.
Peşinde ölümün olduğu bir ressam, tüm güvensizliklerinin içinde onu buldu.
Chaeyoung, Maria Puder değildi fakat Jeongguk hiç resmedilmemiş tablosu olan bu kadının gözlerine baktığı ilk andan sonra...
Ezber bozan dudakların, kiliselerin kutsal ilâhisi sesin, zambakları ve orkideleri nezdinde kıskandıran kokun, sanatı görmekle kalmayıp sanatla bakan gözlerin.
John Wayne.
Boynuma dökülen nefesin, kutsalların kutsalına itaatsizlik eden bedeninin diz çöktüren güzelliği ve damağımı uyuşturan cümlelerin. Aklıma durgunluk veriyorsun, kanıma karışıyor ve ruhumdan bedenime işgâlini özgürce haykırarak başlatıyorsun. Ben, senin karşında diz çöktüğümü sanıyorken; sen beni benliğimle sınıyorsun. Beni benden alıp ayırt ediyorsun. Ardımda gördüğüm yansımada kulaklarıma fısıldıyorsun.
"Söyle bana hırçın güzel, kendinde ne görüyorsun?"
"Seni."
Jeon Jeongguk.
Adını dudaklarından bileklerime öperek bırakıyorsun. Senin mezarın oluyor benim hep narin diye nitelendirdiğin tenim. Hep telaşlısın, hep temkinli ve tetiktesin. Söylesene, kırlangıçları sevmenin sebebi bu mu? Sekerek yürüyen o kuşlar gibi acelecisin. Bana kendimden kaçtığımı söyleyen sen, yoksa sen de mi kendinden kaçıyorsun?
"Öğrenmek mi istiyorsun?"
"Evet."
"Benden neyi öğrenmek istediğini söyle."
"Seni."
"Chaeyoung."
İzin vermedin. Yineledin sorunu.
"Kazanmayı ve kaybetmeyi. Kendini bulmayı ve aidiyeti. Kaybolmayı ve keşfedilmeyi. Kaçmayı ve yakalanmayı. Bildiğini biliyorum John, öğret bana."
Takıntılarını öğrendiğimde ne hissettiğimi bilmiyorum. Sanırım yeterince dağınıktım, senin farklı oluşun benim için hiçbir şey ifade etmemişti en başta. Bağışla beni, şimdiyse günden güne sana dönüşüyorum. Senin gibi düşünüyor, senin gibi gülümsüyorum. Senin tuttuğun elinle kalemi tutuyorum, senin sevdiğin şeylere hayranlık duyuyorum, senin korktuklarından korkuyorum. Bay Jeon veya sevgili John Wayne, aklımı mı yitirdim, yoksa kendimi mi, bilemiyorum.
