Jeongguk bir sanatçıydı.
Chaeyoung ise onun sanatı.
Peşinde ölümün olduğu bir ressam, tüm güvensizliklerinin içinde onu buldu.
Chaeyoung, Maria Puder değildi fakat Jeongguk hiç resmedilmemiş tablosu olan bu kadının gözlerine baktığı ilk andan sonra...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Fransa, Lille Aralık 1987 Park Chaeyoung
Alkole müptela bir kadına göz gözeyken bir fincan kahve ikram etti.
Elleriyle sardığı sigaraları dostuyla bile paylaşmayan kadına dudaklarının arasına bizzat elleriyle tütünü yerleştirdi.
Bir erkeğin yanında asla başını eğmeyen kadına genç bir adamla yan yana yürürken adımlarını seyre daldırdı.
Bu, ayna gözleriyle o fötr şapkalı adamın bana şimdiye kadar yaptırdığı şeylerden sadece birkaçıydı.
Bu gece ilk kez rüyamda Bay Jeon'u gördüm. Buluşmamızın üstünden bir gün geçmişti ve onu bir daha görmemiştim. Fakat dün gece, dün gece rüyamdaydı ve bu kez hiç olmadığı kadar yakınımdaydı.
İlk önce rüyamdan bahsetmeliyim zira bütün gün boyunca aklımı yerinden oynattığı için camları silmem gereken bezle yerleri silmemi sağlayan tek sebepti.
Onun kollarında olmak. Kollarının arasında gülümsemek. O yuvarlak uçlu burnunun ucuna birden fazla buseler kondurmak. Melankoliyle gözlerimi kapatıp alnımı yanağına yaslayarak usul usul sallanmak. O her zamanki fötr şapkasını benim başıma takıp kocaman gülümseyerek yakıştığını söylemesi.
Yine Lille'in bir semtindeydik onunla. Nerede olduğumuzdan emin değilim fakat sağ tarafımızda gösterişli bir binanın merdivenleri, sol tarafımızdaysa estetik heykellerle süslenmiş bir nehir kenarındaydık. Hava kapalıydı, hiç sevmezdim.
Bay Jeon ile nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde sarılıyorduk. Uzun zamandır böyle güldüğümü ve bu denli huzurlu hissettiğimi hatırlamıyorum. Yüzü bana o kadar yakındı ki, size yemin ederim soluğu boynuma dokunan saçlarımı uçuşturuyordu. Benimle bir şeyler konuşuyordu, öyle güzel şeyler anlatıyordu ki bir yandan da sıkı sıkıya belimi kavramıştı. Hem nazik, hem sıkı dokunuşunu nasıl bir arada tutabildiğini düşünüyordum o an bütün saflığımla.
Ona gülümsüyordum söylediklerine karşılık. Ben zaten... Ben zaten onunlayken hep gülümsüyordum. Rüyamda da bu değişmemişti.
Ensesindeki saçlarıyla oynuyorum, o sustukça sürekli kahkahalarla bir şeyler anlatıp duruyorum. Beni böyle çakmak çakmak parlayan gözleriyle seyrediyor. Daha sonra eğiliyor... Boynuma dokunduruyor dudaklarını. Öyle mutlu oluyorum ki, başımı gökyüzüne kaldırarak yine kıkır kıkır gülüyorum.
Belimi elleri okşuyor, saçlarını seviyorum. Başını kaldırıyor, göz göze geldiğimizde yine o gün olduğu gibi pamuktan hoş yanağına avucumu yaslıyorum. Bir şarkı olmadığından eminim. Fakat Bay Jeon ile rüzgar bizi hareket ettiriyormuşçasına sallanıyoruz.
