vampirlerin intikamı

kaza

Zaman bazen öyle şeyleri alır ki hayatınızdan bazen bir eşya bazen bir anı bazende bir can en acısıda bu ya kaybedilen eşya geri kazanılır kaybedilen anıların yerini kötüde olsa bir anı alır ancak kaybedilen bir canın yerini kimse alamaz.

Can öyle bir şeydir ki hiç kimse değerini tam olarak bilmez . Ancak sevdiği birisini kaybettiği veya kaybedeceği zamana kadar işte o an zaman durur insan bazı şeyleri anlamaya başlar.

O kişinin kokusunu bir daha alamadığında, bir daha öpmediğin de, sarılamadığında, sesini duyamadığında .öyle bir ağılık çöker ki insana yüreğinde bir alev yanar tutuştukca tutuşur ve durdurulamaz bir hale gelir.

İşte bende o insanlardan sadece biriydim.

Lena swan :

Hızla odama girip kapıyı kilitledim. sırtımı kapıya yaslayıp dizlerimi kendime çektim nefes alamıyordum. gözlerimden yaşlar akmaya başladı hiç durmayacak olan yaşlar.

Kapının dışından babamın ve annemin sesini duydum. "Lena kızım hadi çık dışarıya annecim hadi bir tanem".

" Ay parçam hadi çık dışarıya" Dedi babam.

"Lütfen beni biraz yanlız bırakın dinlenmeye ihtiyacım var" Dedim boğuk çıkan sesimle.

" Tamam kızım kendini ne zaman iyi hissedersen o zaman gelirsin aşağıya" Dedi babam.

Annem hüzünlü bir ses tonunda "Lenam lütfen kendini onların dedikleri yüzünden üzme onlar ne dediklerini bilmiyorlar. " Dedi.

"Tamam anne lütfen gider misiniz"

Kapıdan ayak sesleri gelince gittiklerini anladım.Hala istemsizce ağlıyordum yavaşca ayağa kalktım buna rağmen gözlerim kararmıştı. Yavaş adımlarla odamdaki boy aynasının karşısına geçtim.

Bu aynayı buraya ilk taşındığımızda bir türlü istediğim gibi bir model bulamadığım için dedemle birlikte süslemiştik.

Aynadan kendime baktığımda resmen çökmüş olduğumu gördüm. Göz altlarım şişmiş ve kızarmış yüzüm beyazlaşmış bir ruh gibi duruyordum peki neden ben bu haldeyim.

_______________________________________

3 ay önce:

17 yıl sonra her zamanki gibi tekrardan 23 ağustosta ailecek toplanmıştık ve doğum günümü kutlayacaktık. Herşey hazırdı dedem hariç, birkaç dakika sonra geleceğini söylemişti ama hala gelmedi.

"Dedeni tekrardan arasana nerdeymiş " Yanımdan gelen sesle teyzeme baktım.

"Arıyorum ama açmıyor "

"Tekrar ara o senin aradığını görmemiştir"

Mutfaktan çıkıp salona girdiğimde babamın annemin akrabalarıyla sohbet ettiğini gördüm zavallı babam bana beni kurtar diyen bakışlar atıyordu.

Baba tarafından hiç akrabamız yoktu ancak anne tarafı kalabalıktı doğum günümü duyan gelmişti. Bence sırf yemek yemeye geldiler ama neyse.

Orta sehpanın üzerinde duran telefonumu aldım ve dedemi aramaya başladım.

Dedem 💞 aranıyor...

Ve telefon açılmıştı dedemin konuşmasına fırsat vermeden konuşmaya başladım.

"Dede nerdesin ,seni bekliyorum burda ben kaç saattir biliyorsun pastayı sensiz kesince 1 yıl boyunca sakarlaşıyorum. "

Karşı tarafta uğultulu bir ses vardı.