Bir kaza...
ve unutulan bir geçmiş.
"Unutulan gerçekler bu müzik notalarında saklıydı."
Çevresindeki insanlarla hayatı yeniden yaşamaya çabalayan serçe...
"Hissediyor küçük kalbim, sırtımı yasladığım ve güvendiğim bu insanlar yıkım sebebim ve ben sa...
!!Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısı kurgudan ibaret ve şahsıma aittir..!
Lütfen Yıldıza basmadan geçmeyin. Bol bol yorum yaparsanız çok sevinirim 💖
Keyif okumalar dilerim.
Okurken dinlenecek şarkılar Mavi Gri ~ Ölümle Yaşam Arasında Rei 6~ Hoşça Kal Çağan Şengül ~ Hiç Susma
🎶
Ruhum gelmiş ve geçmiş arasındaydı. Hapsolmuş yalanlarla, kaybolmuş benliğime... 🍂
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Soğuk ve sinsi anılar
❄️
Her şeyi çözebilir miydik, herşeyin üstesinden gelebilir miydik, her duyguyu hissedebilir miydik veya unuttuğumuz-yada unuttuğumuzu sandığımız- duyguları yeniden hatırlayabilir miydik? Peki insanoğlu bunları aşacak kadar güçlümüydü gerçekten?
Hayat ne diye böyleydi ki? Sahi... suçlu olan hayat mıydı yoksa içinde barındırdıkları mı?
Duygu seline kapıldığım da, aralarında en çok severek yaşadığım duygu neydi biliyor musun zezé?-güven di.
Gösterilensevgi,duyulan saygı ile aşılanan güven duygusu diğer tüm duyguları alt etmiş zirvede kendine yer edinmişti.
Her kesin ısrarla susutuğunu, bağırarak dile getiren yüreğimdeki fısıltı şimdi bana 'oh olsun!'diyor muydu? 'Daha fazlasını hakettin!' diyor muydu?
Ben korkaklık edip ona sırtımı dönmüştüm. Sırf bu yüzden bile bir daha benle konuşur muydu?
Ben,amansız bir şekilde inanmış,sorgulamamıştım olanları.
Hissetmek istemediğim anların çekip gitmesini beklerken asıl onların birer gerçek olması önce hafif yağan bir kar tanesi gibiydi.
O kar taneleri birleşerek önce birikinti ve sonra ise küçük bir kar topuna dönüştü...daha sonra, metrelerce yükseklikten yuvarlanıp,koca bir çığ gibi üzerime devrildi.
Ben titreyen sesine dayanamazken, onların hiçte bana acımadığını öğreniyor dum.
Duyduklarım gerçek mi yoksa sanrı mı? diye bekledim. Ama kahretmesin ki en acımasız haliyle ortadaydı... Boğazıma takılıp kalmış yumru kadar canımı acıtıyor du.
Benim ilk defa bir iyikim olmuştu. İyiki günlüğü okumaya devam etmemişim... Ne harika ama!
Kalbimi yoklayan beynim hâlâ bir şeylerin olabileceğini söylüyordu. Hâlâ oralarda sıkışıp kalmış fısıltıların, yeniden çıkmak ve hareket etmek için emrimi beklediğini söyledi. Mantıklı davranmam için telkin verip duruyordu.
