နာရီဝက်အတွင်း ကိုကိုအပြေးရောက်လာခဲ့တယ်။ ရုံးခန်းထဲကိုရောက်တာနဲ့ ချက်ချင်းပဲ ကျွန်တော့်ပုခုံးကို ချိတ်ဖက်ပြီး တိုးတိုးတိတ်တိတ်မေးလိုက်တယ် “ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ရည်းစားထားတာလား？ မင်းတို့၂ယောက်တယောက်ကိုတယောက်ကြိုက်ကြလား？ဆရာမကရော ဘယ်လိုသဘောရလဲ？”
ဖီ ဘာကိုရည်းစားထားရမှာလားလို့ ကျွန်တော်သူ့ကိုရှင်းပြတယ်။ တယောက်ကိုတယောက်ကြိုက်ဖို့ မပြောနဲ့ တယောက်အကြောင်း တယောက် စိတ်ထဲတောင်ရှိကြတာမဟုတ်ဘူး။ ကျောင်းကကျွန်တော့်ကို အပြစ်ပေးပြီး ဝန်ခံစာရေးစေချင်တယ်။
ကြည့်ရတာ စောစောကပဲ အစည်းအဝေးပြီးသွားပုံရတယ်။ သူ့ရဲ့အနောက်တိုင်းဝတ်စုံက သန့်ပြန့်ကော့ညွတ်နေတယ်။ ကျွန်တော် ကိုကို့ကို သေချာတချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့မျက်နှာက ဖြူဖတ်ဖြူရော်နဲ့ နှဖူးမှာလည်း ချွေးပေါက်လေးတွေ တွယ်ညိနေတယ်။ တခါတလေ လက်က ဗိုက်ပေါ်ကို တင်ထားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်အတန်းပိုင်ဆရာမနဲ့ အရှေ့မှာထိုင်တဲ့ကောင်မလေးရဲ့မိဘတွေကို ဘာမှမဖြစ်သလိုပုံစံမျိုးနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းခဲ့တယ်။
သူဒီလောက်ထိ စိတ်ဆိုးစရာအကြောင်းမရှိပါဘူးလေ နော်？ သူ့လက်တွေပါ တုန်ရီနေခဲ့တယ်။
စည်းကမ်းမလိုက်နာဘဲ ထပ်ပြီးပြဿနာရှာမယ်ဆိုရင် ကျောင်းထုတ်ခံရမယ်လို့ ဆရာမကပြောတယ်။ ဆရာမကို ပြုံးပြပြီး တောင်းပန်ရင်း ကျွန်တော် နောက်အခုလိုမလုပ်တော့ပါဘူးဆိုပြီး ဝန်ခံကတိဆိုနေတဲ့ ကိုကို့ပါးစပ်လေးကို ကျွန်တော်ကြည့်နေခဲ့မိတယ်။ သူနောက်တခါထပ်ပြီး စကားမပြောနိုင်တော့အောင်လို့ ကျွန်တော့်-ီးကို ကိုကို့ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ချင်မိတယ်။
တချို့လူတွေက စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းတာတခုခုလုပ်ပြီး ၂ရက်၃ရက်နေရင် စမြှုပ်ပြန်တတ်ကြတယ်။ သူတော်ကောင်းလေးတယောက်ဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်ကတော့ အဲ့ဒီစားပွဲထိုးလေးရဲ့ဖင်တုံးလေးကို ၂ရက်အကြာမှာ စလွမ်းလာမိတယ်။ သူ့နာမည်က ရှီချန်းလို့ခေါ်တယ်။ သူ့အပေါက်လေးက တကယ်ကို နူးညံ့တယ်။ သူ့ကို ထပ်ပြီး -ိုးချင်သေးတယ်။ ဒီတခေါက်တော့ သူဘယ်လောက်ထန်လဲ တခြားသူတွေပါ မြင်ရအောင်လို့ ပြတင်းပေါက်နားမှာ -ိုးချင်တယ်။
