DİDEM

2. KARAR

Keyifli okumalar😍 😍⬇️

MEDYA: DİDEM⬆️

Misafir odasının yatağında sırt üstü uzanmış tavanı izliyordum. Gözyaşlarımda akıp saç diplerimi ıslatıyordu. Kendimi çok kötü hiss ediyorum.

Mirza bunu bana yapmaz diye düşünürken yapmış meğer. Ben onu bu kadar severken beni öldürdü.

Beni bir kez daha değersiz hiss etdirdi. Keşke Mirzayı sevmeseydim. Keşke evlenmeseydim seninle Mirza Hercan.

Bazen hayat insanı o kadar kötü duruma getirir ki keşke demekle kalırsın. Bende bu gün o keşke sözünü kullandım.

Gözyaşlarım dahada şiddetli akmaya başladı. Beni gerçekden de sevmiyormuş. Bu gün ısbat etmiş oldu. Ben belki beni sever diye umut ederken o başkasını seviyormuş.

Ben nolacam? Napıcam? Alışa bilirmiyim? Kocamın, sevdiyim adamın başka kadınla mutluluğunu izlemeye kalbim dayanırmı?

Onlar bebekleri ile oynarken, anne baba olurken ben napıcam? Daha 22 yaşındayım. Hayatımın bu kadar çabuk alt üst olmasını beklemiyordum.

Kapının çalması ile oturur vaziyete gelip sırtımı yatak başlığına yasladım. Zümrüt abla gelmişdi. "Kuzum" diye seslenip yanıma oturdu.

Dayanamayıp hıçkırarak ağlamaya başladım. Zümrüt abla beni göğsüne çekip saçımı okşadı. Ben hıçkırarak ağlamaya devam ediyordum.

"Ağlama bir tanem. Ağlama" dedi Zümrüt abla.

Zümrüt abla sesinden onunda ağladığı anlaşılıyordu. "Abla ben neden Mirzaya nefret edemiyorum?" Dedim hıçkırıklarla.

Zümrüt abla beni göğsünden çekip yüzümü avuçlayıp göz yaşlarımı sildi. "Çünki senin sevgin nefretinden büyük birtanem" dedi.

"Abla o kızı bizim odamıza götürdü. Ben nasıl dayanacağım?" Dedim ağlayarak. "Dayanamazsın tabi hangi kadın dayanırki? Seni nasıl teselli ediyim bilmiyorum" diyerek Zümrüt ablada ağlamaya başladı.

"Abla kendimi değersiz hiss ediyorum. Kullanılmış atılmış hiss ediyorum. Evli bile olsak böyle hiss ediyorum abla" diyerek ağladım.

"O nasıl söz kızım sus!" Diye kızdı Zümrüt abla bana. Başımı olumsuz anlamda sallayıp dedim "sevmedi asla sevmedi beni. Güzellik yetmiyor abla güzellik yetmiyor. Keşke çirkin olsaydım da bahtım güzel olsaydı"

"Ahh kızım ah birtanem" diyerek sarıldı bana Zümrüt abla. Omzunda hıçkırarak ağlamaya başladım. O sırada kapı açıldı.

Yonca abla ve Zinet anne gelmişdi. "Yavrum" deyip susdu Zinet anne. Yanıma gelerek saçımı okşadı. Bir anda beni kendi göğsüne çekip ağlamaya başladı.

"Özür dilerim kızım. Mirzanın yapdığı şey için senden özür diliyorum. Ağlama yavrum dayanamıyorum" diye dahada sıkı sarıldı bana.

Bende artık bağıra bağıra ağlamaya başladım. "Anne ölmek istiyorum" diye ağladım. Zinet anne beni göğsünden çekip "öyle söyleme Allah korusun" dedi.

"Ne abartdın sende be. Sanki ilk senin üstüne kuma gelmişdir. Alışacaksın! Alışmak zorundasın. Zırlama zaten Mirza yapmasaydı ben yapacakdım. Bu aşirete erkek torun gerekir!" Rojin ana kapının önündeydi.

Rojin ananın sözleri artık bardağı taşıran son damlaydı. Ayağa kalkıp Rojin ananın karşısına geçdim.

"NASIL KADINSIN SEN HA? NASIL KADINSIN. NASIL BUNLARI SÖYLERSİN. KADIN KADININ DÜŞMANIDIR DERLER. SEN ASLA KADIN ADINA LAİK DEĞİLSİN!" diye bağırdım.