"JoJo!!"
Asakura Joတစ္ေယာက္ ေရးမွတ္စရာေဘာပင္ကုန္ေနတာမို႔လို႔ တကၠသိုလ္ဝန္းအေရ႔ွက စာေရးကိရိယာဆိုင္မွာ မွင္လိုက္,မလိုက္ စာရြက္တြင္ ေရးျခစ္ကာ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ေရြးေနတုန္း သူ႔နာမည္ကို အာေခါင္ကြဲမတက္ေအာ္ေခၚေနတာေၾကာင့္ အသံလာရာကိုၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ဆီကို ေျခေထာက္တြင္ မီးထြက္မတက္ အရိွန္အဟုန္နဲ႔ ေျပးလာသည့္ အသည္းအသက္ႀကီး...
"ဟာ...ကိုကိုးးးဘာလို႔ အရမ္းေျပးလာရတာလဲ...ေမာေနမယ္ေလ ကိုကိုရယ္..."
အသားကုန္ ေျခေထာက္မီးထြက္မတက္ ေျပးတုန္းက ေျပးလာၿပီးေတာ့မွ ေမာဟိုက္သြားဟန္ျဖင့္ Jo၏စကားကိုေတာင္ ျပန္လည္မေျဖၾကားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရင္ဘက္ေပၚတြင္ လက္တင္ကာ ေဟာဟဲေဟာဟဲလုပ္ရင္း Kက အသက္ကိုလုရႉေနေလသည္...
"JoJoဘယ္မ်ားေပ်ာက္သြားတာလဲလို႔ စိတ္ပူသြားတာကိုးးးလို႔....ဟြန္႔!"
အေမာေျပပံုရသြားသည့္Kက ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေဆာင့္ေအာင့္ကာ ကိုယ္ကိုလႈပ္ရမ္းၿပီး အေရ႔ွကို ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ေတာင္ေလာက္ေထာ္ကာ Joကို ေျပာေနပံုက မသိရင္ Joက အငယ္လား Kက အငယ္လားဆိုတာကို မနည္းေမးယူရမည့္အျဖစ္ပင္...
"ေဟာ...ကိုကိုရယ္...သားက ေဘာပင္ကုန္ေနလို႔ လာဝယ္တာေလဗ်ာ..."
"ဟာ...မသိဘူး! မသိဘူး! အတန္းၿပီးၿပီးခ်င္း ကိုကို JoJoအတန္းကို လာရွာေတာ့ JoJoကမွ ရိွမေနတာကို.....JoJoရဲ့ကိုကိုက ဘယ္ေလာက္ထိစိတ္ပူသြားရလဲ သိလား..."
Kက ရည္းစားငယ္ငယ္ေလးကို ခြၽဲႏြဲ႔ကာ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္အသံနဲ႔ေျပာရင္း ေခါင္းကလည္း JoJo၏ပုခံုးဆီကို တိုးေဝ႔ွေနေလေသးသည္...ဒီျမင္ကြင္းကို မၾကည့္ခ်င္ပါဘဲ အလိုလိုျမင္ေနရသည့္ စာေရးကိရိယာဆိုင္ေလးထဲက တျခားေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ Kနဲ႔Joတို႔ကို သိသိသာသာမ်က္ေစာင္းေတြေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲေနၿပီး စိတ္ထဲကေနလည္း ေမတၲာေတြ အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ ပို႔သေနပါေသးသည္...
"ကိုကိုစိတ္ပူေနရေအာင္ သားက ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာေလ ကိုကိုရယ္..."
