"ထာ၀ရ ဆိုတာ တစ်ကယ်မရှိပါဘူး"
ကော်ဖီဆိုင် တစ်ဆိုငိမှာ အ်တ်စပရတ်စ်ို ခါးခါး
တစ်ခွက်ရှေ့ချထားရင်း ကျောင်းနေဖက် သူငယ်
ချင်း က်ိုလီလီ ပြောလိုက်တယ်။
" တိမွေးကု ဆေးလ်ူင်းက်ုမရွေးတော့တာသေချာလား
လီဆာ"
"အင်း. . သူ ဖြစ်စေချင်ခဲ့သလို ငါမလုပ်ပေးနိုင်
တော့ဘူးထင်တယ်"
"နည်းပညာ လ်ုင်းက နင်နဲ့လိုက်ဖက်ပါတယ်"
" ထင်ရတာပါပဲ "
" နင် သူ့ဆီကိုဆက်သွယ်ဖြစ်သေးလား"
" ဟင့်အင်း"
" နင် အရမ်းပိန်သွားတယ် လီဆာ"
" ဟက်ဟက် ငါက ၀ိတ်တက်လွယ်ပါတယ်ဟ"
သူငယ်ချငိးက စ်ိုးရိမ်စ်တ်နဲ့ပြောပေမယ့် လီလီ
အဆင်ပြေ ကြောင်း ရယ်ရယ်မောမောပြန်ဖြေ
လိုက်တယ်။
" လူတစ်ယောက်က်ို မေ့ဖို့ခက်တယ်ဆိုတာငါသိ
တယ်လီဆာ။ အထူးသဖြင့် နင့် ရင်ထဲမှာ သူ့ကို
နက်နက်ရိူင်းရိူင်း နေရာတစ်နေရာပေးလ်ုက်တယ်
ဆိုရင်ပေါ့"
" ဟူတ်တယ် ငါ သူ့က်ို မမေ့နိူင်ဘူး. .
ဘယ်တော့မှလည်း မေ့လ်ု့ရမယ်မထင်ပါဘူးဟာ"
အဲ့ဒီနေ့ ကော်ဖီဆိုင်ကနေ အပြန် လမ်းမှာမိုးတွေ
သဲ ကြီး မဲ ကြီးရွာချတယ်။ ကျွန်မ မှာထီးမပါခဲ့ဘူး။
ပြီးတော့ မနက်ဖြန် ကျောင်းသွားတက်ဖ်ု့ တစ်ခြား
မြို့ကို သွားရတော့မယ်။ ကျွန်မ မိုးမိလ်ု့မဖြစ်ဘူးလေ။
"ဒီလိုနဲ့ အအေးမိတော့မှာပဲ"
ဖျတ်ခနဲ အတွေးထဲပေါ်လာတာ ဟာ အရင်ကဆို
အစ်မ ဂျန်းနီနဲ့စကားများတ်ိုင်း . . ကျွန်မ မိုးရေထဲ
ထွက် ကာ လမ်းလျောက်လေ့ ရှိတယိ။
"အဲ့ဒီလ်ုဆို အစ်မက ကျွန်မ ကိုလေ. .
" အအေးမိတော့မှာပဲ ကော်ဖီပူပူလေးတစ်ခွက်
သောက်ပြီး ဆေးသောက်ထားလေတဲ့ "
ကျွန် မ . .အခု ဆိုဆေးသောက်ရမှာပျင်းလာပြီ
အစ်မဂျန်းနီ။
မနက်ဖြန် ခရီးထွက်တော့မယ်ဆိုမှ ကျွန်မ နောက်
ထပ် စကားတစ်ခွန်းကို သတိရမိပြန်တယ်။
YOU ARE READING
The moon
Fanfictionအစ်မ သိလား၊ ကျွန်မ က အစ်မကိုလေ ဆယ်နှစ်မကဘူး၊ နှစ်ပေါင်းတစ်ထောင်ကြာသွားရင်တောင် မှတ်မိနေမှာ. .
