Eğer onu ve kendimi tarif etmemi isteselerdi zıtlık derdim.
O; büyülü bir denizin en dibindeki mercanlara ulaşırken ben, kumlar tenime tutunur diye kıyıda beklerdim.
O; gece kulüplerinin neon ışıkları arasında dans ederken ben, elimde defterimle gez...
Bu hikayede son merhaba 🖤 Bu yolda bana eşlik eden herkese teşekkürlerimi borç bilirim. Öncelikle ilk başlarda belirtmediğim birkaç şeyi eklemek istiyorum. Yerler, olaylar ve akış değişse bile bu kurguda benden çok parça var. Ceylan kadar olmasa da takıntılarıyla baş etmekte belli zamanlarda zorlanan biriyimdir. En büyük zorlanmayı da aynı Ceylan gibi hamilelik dönemimde yaşamış ve onun gibi kaleme sarılmıştım. O zamanlar böyle bir platformdan bihaberdim ve yazdıklarım bende saklı kalmıştı. (İyi ki de bende kalmış çünkü geriye dönüp okuduğumda vasat diyebileceğim türdenler 🙃) Her neyse... Devrim Manas, hafızamda ilk yer edindiği günlerde onu ilmek ilmek işlerken en büyük örneğim sevgili eşim oldu; yüzünden eksiltmediği gülüşüyle, benim tüm takıntılarıma rağmen bana desteğiyle ve en benzer yönü olan pezevenk gömlekleriyle Devrim karakterini yazmamdaki en büyük kolaylığımdı. Babalığı ve final bölümünde okuyacaklarınız ise büyük bir bölümüyle babamdan esinlendiğim satırlar. Özellikle de konser paragrafı tamamen yaşanmış bir hadise 🙈 Diğerlerine gelirsek; Seren, Gaye, Nebahat Teyze gibi karakterle de hayatımın belli noktalarında olan, sadece yakınlık derecemiz değişen kişilerden esinlendiklerimdi. Son olarak da, değişime boyun eğmekten korkarken değişimin ta kendisi olan karakter; iyi ki varsın kendimden izler bıraktığım Ceylan, sana kocaman sarılıyorum kendimi sarar gibi... Ve en çok size teşekkür ediyorum, yeni hikayelerde buluşmak dileğimle, hepinizi çok seviyorum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
