ZOR

8.BÖLÜM-ACI YAŞAM

Bölüm şarkısı
card's outside sped up tiktok sound

"Ne demek hastaneye gitmek tehlikeli! amına koyayım ya Arven uyanmassa sikiyim! Arven'e bişey olursa hepinizi öldürürüm lan!"

kulağıma gelen bağırış pardon kükreyiş sesiyle gözlerimi açmak istedim.
Ama gözlerimin üstünde bi ağırlık vardı gözlerimi açamıycak kadar yorgundum.
bişeyin sinirle yere fırlatılma ve kırılma sesi geldi.
zeminden çıkan tok ayak sesleri bana doğru geliyordu.

ölmemiştim! hayır bu Ateş'in kükreyişiydi eğer öldüysem de cehennemde olmalıydım çünkü bi piskopatla beraber olmak benim cehennemimdi. Ateş benim en büyük yangınımdı ve ben bu yangından asla kurtulamıycaktım.

Yattığım yatağın yan tarafı çöktü. Saçlarımı sevdi,öptü.
Saçlarımın arasına ılık bi sıvı aktı gözyaşı Ateş yüksel ağlıyormuydu?

demek duyguları varmış

"Arven özür dilerim"
sesi titriyordu.
"özür dilerim. özür dilerim"
saçıma daha fazla gözyaşı aktı.
"uyan güzelim lütfen uyan"
gözlerimden istemsizce yaşlar aktı.
annem en başından beri benden nefret ediyordu.
bunu öğrenince ölmek istemiştim.
Gözlerimden daha fazla yaşlar aktı
ondan başka kimsem yoktu ve o da benden nefret ediyordu.
Kendimi zorlayarak gözlerimi açtım.
"arven" onu gördüm Ateşi
zayıflamıştı gözleri dolu doluydu.
Gözlerinin altı mosmor du belliki
bi kaç gündür uyumuyordu.

"Ateş" dedim titreyen ağlamaklı sesimle
beni göğsüne çekip sıkı sıkı sarıldı.
daha çok ağladım.
"Ateş annem benden nefret ediyomuş"
hıçkırdım. Sesim titriyordu.
"Şşş"

"Ateş benim ondan başka kimsem yokki" daha çok ağladım.

"ben varım arven her zaman varım hiçbir zaman seni bırakmıycam"
beni kucağına alıp odadan çıkarttı o zaman bileklerimdeki sargı bezlerini fark ettim. hiç bişey hissetmiyordum sanki birisi ruhumu bedenimden koparıp almış gibiydi.

evin dışına çıktığımızda kaşlarımı çattım. "nereye gidiyoruz?"
beni arabanın arka koltuğuna yatırdı.
"daha fazla burda kalamayız bizi bulabilirler ayrıca dikişlerini değiştirmek gerekiyo sen baygınken dikiş atmak kolaydı bişey hissetmiyordun ama şimdi canının acımaması için uyuşturmak gerekiyo burda gerekli ekipmanlar yok"

kapımı kapatıp sürücü koltuğuna oturdu.
"eşyalar,yanımıza bişey almıcakmıyız?"
"gerek yok neye ihtiyacın varsa alırız hem evi ve içindeki eşyaları bulurlarsa bizim buralarda olduğumuzu düşünürler onlar bizi burda ararken biz çok uzaklarda olucaz"

🕯

Ateş bana yemek almak için arabadan inmişti ve tabikide kapıları kilitlemiş ve arabadan inmemem için beni tembihlemişti.
yattığım yerden doğruldum. Ateş sıkılmamam için nerde olduğu hakkında hiçbi fikrim olmayan telefonumu bana vermişti
telefona bakmaktan canım sıkılmıştı telefonu bi kenara atıp öne doğru eğilip torpidoyu açtım.

Defter,kalem,ıslak mendil,peçete ve
silah

şaşırdık mı? hayır!

dikkatimi çeken ise torpidonun dibindeki kitaptı
kitabı aldım ama kitabı elimde tutamadım ve kitap yere düştü bileklerim sızlıyordu sanırım ellerimi bi süre kullanamıycaktım.
Zorluklada olsa kitabı yerden alıp torpidoyu kapattım.
arkama yaslanıp kitabın ilk sayfasını açtım.
O sırada Ateş kapıyı açıp elindeki yemek tepsisiyle yanıma oturdu.
"yemek yemelisin"
"ne kadardır uyuyordum?"
"bir gündür" diye fısıldadı üzgün görünüyordu.
kaşığı çorba dolu kaseye daldırıp bana yedirdi. Mantar çorbasıydı bayılırdım!
çorba bittiğinde doymuştum ama Ateş
çatalı domates soslu makarnaya batırdı.