GÜL MEVSİMİ

4. Bölüm

Selamlar arkadaşlar;

Sizler bölüme geçmeden birkaç şeyden bahsetmek istiyorum. Gül Mevsimi ağır bir romandır. Biraz ağır diye özellikle söylemedim çünkü biraz değil oldukça ağır bence. Ben yüzeysel olarak anlatmaya çalışmıştım karakterlerin hayatlarını romanı yazarken ama ancak bu kadarını başarabilmiştim. Ağırdır evet ama mütevazı olamayacağım şekilde de güçlü bir kurgudur. Bu yüzden bölümleri okurken okuyucunun kendini satırlara teslim etmesi gerekir. Bazı romanlar, yazıtlar, hikayeler böyledir... 

Belki çoğu zaman girift, sıkıcı, kalbi karartıcı gelebilir okuduklarınız ama ben hep hayatın içinden yazmayı düstur edinmiş bir yazıcı oldum. Amacım insan denen varlığın karanlıklarını, bağımlılıklarını kendi bakış açımdan gösterebilmek olmuştur her zaman ama her ne olursa olsun umudun da her daim var olduğunu da özellikle vurgulamak... 

Çok uzatıp sizi sıkmayayım ama naçizane bunları paylaşmak istedim sizlerle...

Keyifli okumalar dilerim...

_''Hiç halim yok Celil. Bu gece için arayıp izin alsan, olmaz mı? Zaten bu sesle nasıl şarkı söylerim baksana.''

_''Ne varmış sesinde? Birazcık kısılmış o kadar. Biraz sıkarsın kendini söylersin birkaç şey. Gidip iki şarkı söylüyorsun, her seferinde de başıma kakıyorsun. Valla sabrımı zorluyorsun Dünya, ciddi ciddi elimde kalacaksın bir gün.''

Ondan duyduğu sözlerden sonra gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı genç kadın. Cevap verse ne olacaktı ki? Neyi değiştirecekti cevap vermek bu adama? Nasihatten, insanlıktan anlar mıydı hiç? Hem kendini çok sevdiğini, kıskandığını, herkesten sakındığını söylüyor, hem de her gece o sulu heriflerin bulunduğu mekana götürüp sırtından para kazanıyordu. Böyle sevgi mi olurdu? Hayatında hiçbir zaman gerçek sevginin ne olduğunu bilemese de böyle bir şey olmadığından da emindi genç kadın. Gözleri hala kapalıydı ve uzanıyordu oturma odasındaki kanepede. Üstündeki battaniyeyi biraz daha çekti yüzüne ve gözlerinin kenarından süzülen yaşlara izin verdi Dünya. Elbette aman dilenmeyecekti bu adamdan ve kalkıp gidecekti yine onunla ancak bu her geçen gün biraz daha zor geliyordu kendisine. Hiç hoşlanmamıştı o ortamdan. Korkuyordu. Bir gün çok kötü şeyler olacaktı. İçine hiç iyi şeyler doğmuyordu çünkü. Bu adam böylesi bir ruh hastasıyken attığı her adımdan korkuyordu genç kadın.

Yalan da değildi üstelik. O kadar halsiz hissediyordu ki kendini, gözlerini kapattığında, bir daha açacak gücü zor buluyordu. Yine de kalkıp gidecekti tabi ama biraz dinlenmek adına uyumayı denedi gözlerinin kenarındaki yaşlarla. Elbette ki uzun sürmedi bu rahatlığı. Yaklaşık bir saat sonra üzerindeki battaniyenin hoyratça açılmasıyla aniden sıçradı yerinden genç kadın.

_''Hadi kalk yiyecek bir şeyler hazırla gitmeden, ancak yiyip çıkarız.''

Derin derin nefes alarak sabır çekti genç kadın ve ona bakmadan kalktı yerinden. Çok ağırına gidiyordu yaşadıkları. Öyle, kendini kaderine terk etmiş bir kadın değildi Dünya. Farkındalık sahibi, ayaları yere basan bir kadındı ancak hayat, ona seçenek sunmak konusunda ne yazık ki cömert değildi. Elbette bazı şeylerin mücadelesini vermesi gerektiğini biliyordu ama bir sonuç çıkmayacağını da biliyordu. Öyle bir keskin bıçaktı işte üzerinde yürüdüğü. Yine de kendi halinden çok daha beterleri olduğunu düşünerek, her ne olursa olsun namusunu koruyarak yaptığını düşünüyordu işini. Hem o zamandan beri dövmüyordu da onu kocası, bu bile çalışması için yeterli bir sebepti. İşte bunları düşünerek kendini avutuyordu Dünya ve avuttuğunu da biliyordu aslında. Lakin çok fazla düşünmemek lazımdı böyle durumlarda yoksa çıkamazdı işin içinden bunu da çok iyi biliyordu. Ne yazık ki kurak, ne yazık ki karanlıktı ona hayat ama onun yapması gereken karanlığı aydınlığa çıkarmak değil de, karanlıkta dahi görmekti. Bu kuraklıktan da mahsul almak zorundaydı o. Sulamak gelmiyordu elinden çünkü kendi imkanları ile ancak bu kadar başarabiliyordu. Aklında düşüncelerle başladı sofrayı hazırlamaya ve her zaman ki gibi elindekiyle yetinmek zorunda olduğunu telkin etti kendine.