"မျမသြယ္ က အဆင္ေျပမယ္လို႔ ကိုႀကီးထင္ရင္ မျမသြယ္ကိုပဲ အလုပ္ခန႔္လိုက္ၾကမယ္ေလ ... ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း လူလိုေနတာပဲ ... ႏွစ္ေယာက္တည္းက်ေတာ့ လက္မလည္ဘူး အခုအခ်ိန္ အဆင္ေျပေသးေပမဲ့ ဒီထက္လူမ်ားလာရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းမနိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူး "
"အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ မနက္ျဖန္က်ရင္ မျမသြယ္ကို အလုပ္ခန႔္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္ၾကမယ္"
ခြန္ဒီမိုက ညေနပိုင္းဝက္သားတုတ္ထိုးေရာင္းရေငြမ်ားကို ေရတြက္ေနရင္းမွ ရွမ္းေခါက္ဆြဲႏွင့္ တို႔ဟူးေႏြးတြင္ထည့္သည့္ ဟင္းအႏွစ္ခ်က္ရာတြင္လိုသည့္ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ၾကက္သြန္နီမ်ားကို မနက္ခင္းအတြက္ ခြာေနသည့္ ခ်မ္းေဝအားလွမ္းေျပာသည္။
"လုပ္အားခကေရာ ေန႕ခ်င္းရွင္းလား ဒါမွမဟုတ္ လစာနဲ႕ေပးမွာလား ကိုႀကီး"
"ေန႕ခ်င္းရွင္းတာက သူ႕အတြက္ ပိုၿပီးအဆင္ေျပမယ္ ခ်မ္းငယ္ ... သူတို႔မိသားစုက အခုခ်ိန္မွာေတာ္ေတာ္က်ပ္တည္းေနပုံပဲ"
"သူ႕ကေလးေတြက ဘယ္အ႐ြယ္ေတြလဲ"
ခ်မ္းေဝက ေမးေတာ့ ခြန္ဒီမိုက အနည္းငယ္ေတြးကာ ေျဖလာသည္။
"အႀကီးေကာင္ေလးက ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၿပီ ထင္တယ္ အငယ္မေလးက မိုရ္ေလးထက္ေတာ့ နည္းနည္းႀကီးတယ္ ... ေလးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိေလာက္ၿပီ"
"ကေလးႏွစ္ေယာက္လုံးကလည္း သူ႕တာဝန္ဆိုေတာ့ မျမသြယ္ေတာ့ အေတာ့္ကို ႐ုန္းကန္ရဦးမဲ့ပုံပဲ"
ခ်မ္းေဝက မျမသြယ္အေၾကာင္း စဥ္းစားၿပီး ေခါင္းေလးတခါခါျဖင့္ အဖိုးႀကီးေပါက္စေလးသဖြယ္ ညည္းမိသည္။
"ေဖေဖ"
ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ထိုင္ကာ ကား႐ုပ္တစ္႐ုပ္ျဖင့္ေဆာ့ေနသည့္ မိုရ္ေလးက ခြန္ဒီမိုအားလွမ္းေခၚလာသည္။
"ေျပာ"
"ဒီေန႕ေယ မူႀကိဳက တူနယ္ခ်င္းေယ တားဂို ပုဂြၽန္ႏွစ္ေတာင္ေကြၽးရာ"
မိုရ္ေလးက သူ၏လက္တုတ္တုတ္ေလးကို သုံးေခ်ာင္းေထာင္ကာ ေျပာလာ၏။
ခြန္ဒီမိုက သူ႕သား၏ခ်စ္စရာပုံေလးေၾကာင့္ ၿပဳံးမိၿပီး သူ႕သားအားျပန္ေမးလိုက္၏။
