Yatağın başında kaç saat beklediğini dahi bilmiyordu Alaeddin, öylece durmuş Goncanın uyanmasını bekliyordu bir umutla. Elleri Goncanın karnına gitti istemsizce.
Sıcacık etti bedenini..
" Goncam..." dedi titreyen sesiyle. "Açasın gözlerini gül yüzlüm.. "
Başını koydu narince. Aklına gelen cümlelerle kendi kendine konuştu Goncanın da duymasını istercesine.
" Demek bebemiz olacaktı ha bizim.. Demek ata olacaktım ben ha? "
Gözlerinden durduramadığı gözyaşlarını döktü yine.
Yüreği buruktu, elleri titriyordu Goncasına dokunurken. Ne hale gelmişlerdi. Daha yeni öğrendiği bebesini imdi öldü bilmişti. İmtihandır dedi, Allah'a sığındı, öfkesini içine attı. Lakin gözyaşlarını dindiremedi.
" O ceylan gözlerini açasın gayrı Gülüm.. Bakasın yine bana öyle. Tek başına yüklenmeyesin bütün yükü, ne edeceksek beraber edelim, aşalım zorluklarımızı.."
Gonca sanki hayata küsmüş gibiydi, açmak istemiyordu gözlerini.
Ne hayaller kurmuştu Alaeddine söylemek için. Eriyle artacak olan sevincini ne büyük hevesle diyecekti. Belki " Allaah" diye yine naralar atacaktı Alaeddini... Kucağına alıp döndürecekti coşkuyla kendisini. Ama olmadı...
Hevesi kursağında kaldı.
Orhan girdi içeri, Aleddini perişan hâlde görende elini omzuna attı.
" Harap ettin kendini kardaşım, gelesin yanımıza, iki lokma bişeyler yiyesin"
" Ağabey.." dedi isteksizce Alaeddin. Gitmek istemiyordu yanından.
" Aleaddin... Hayde kardaşım."
Aleaddin ağabeyiyle odadan çıkarken Nilüfer girdi içeri, Goncanın yanı başına oturdu. Gözlerinden incecik akan gözyaşını görende sildi hemen. Anlamıştı her şeyin farkında olduğunu. Her şeyi bildiğini, işittiğini...
" Gonca... Aç artık gözlerini, Alaeddin gitti.." dedi belki bir umutla.
Konuşmamakta ısrarcıydı, açmadı gözlerini.
" Benimle de mi konuşmayacaksın? Bari gözlerini aç, iyi olduğunu göreyim Gonca"
" Sende git Nilüfer. Yalnız bırak beni" deyiverdi yatakta iki büklüm karnını tutarken.
" Neden Gonca? Neden kendine bunu yapıyorsun, Alaeddini görmedin mi? O senin için çok korktu"
" Hepsi benim suçum, koruyamadım bebemi ben.." Sesi soluğu kesilmişti iyice. Gözyaşları, solmuş yüzünden bir bir dökülüyordu sağanak misali..
" Senin bi suçun yok Gonca, nolur yapma böyle. Alaeddin çok korktu senin için, kendini düşünmüyorsan Alaeddini düşün. "
" Durduramıyorum Nilüfer, yüreğim dayanmaz, sanki bi boşluk var na şuramda"
Nilüfer Goncanın akan gözyaşlarını sildi, gözlerinin içine baktı kararlılıkla. Hıçkırıklı ağlamasıyla nefessiz kalmıştı iyice.
" Gonca yalvarırım yapma bunu kendine. Alaeddinle bununda üstesinden geleceksiniz, inan bana.."
Gözleri bir anda açılan kapıya kaydı Goncanın, Alaeddindi gelen.. ya da en başından beri hiç gitmeyen. Gözlerini kapadı hiçbir şey yokmuş gibi, kaçtı yine Alaeddinden. Lakin O her şeyi işitmişti, duymuştu Goncanın acı sözlerini... Neden kaçardı kendisinden hâla? Anlamazdı. Gerçekler ağır gelmişti belki de...
" Gayrı ben dururum başında, sen gidesin" dedi yaklaşarak.
Nilüfer odadan çıkar çıkmaz, ellerine sarıldı Alaeddin, öptü ısrarla uyanmasını istercesine. Islak yanakları daha da yaktı canını.
