Killing a Child's Soul is Murder!《TAEKOOK》

25.05- 00.08

Sahi ne zaman bu kadar kararmıştı kalpleriniz?
Bir çocuğu bile sevemeyecek kadar kötü kalpliydi herkes. İçten sevgi dolu bir gülüşe,sarılmaya bile muhtaçtı.
Kimse görmedi o çocuğu, zamanla o çocukta vazgeçti kendini sevmekten.
O çocuk aklı ile her gece ağladı...
Çok mu çirkindi yada kötü diye düşünüp durdu gecelerce.
Belki çirkindi insanlara göre ama kötü degildi ki çocuktu işte bazen ufak tefek yaramazlıklar elbet yapıyordu ama diger çocuklara göre uslu kalırdı yanlarında.

Sahi neden hiç kimse sevmemişti ki?
Oda küçük bir çocuktu sevgiye aç, ilgiye muhtaçtı diger çocuklar gibi. Herkes görmezden gelmişti , sevilmemek degildi ki çocugun kalbini acıtan şey.
Kalbini yaralayan ondan nefret edilmesiydi , ona "öl de kurtulalım" dendiginde bile sevilmedigi için üzülmemişti...
Asıl üzüldügü sey bu lafı ona annesinin saçma sapan bir şeye sinirlenip söylemesi idi.

Çocuk büyüdü, büyüdükçe içinde ki sevgiye aç kalan tarafı ona daha çok zulüm oldu.
Evde, okulda , mahallede , tv de diger çocukların nasıl sevildigini gördükçe kalbindeki yara daha da derinleşti.
Bir türlü kabuk bağlamıyordu o yara sızlıyordu hep inim inim inletiyordu çocuğu.

Bir gün çocuk annesinin nefretine inanmak istemedi çünkü dayanamıyordu artık! Kaldıramıyordu o küçük kalbi böylesine sevgisiz kalmaya.
Ona inanmaz diye korkup anlatamadıgı olayı anlattı. Günlerce, aylarca bedeninden nefret etmesine sebep olan şeyi sonunda anlatmıştı.
Yine korktuğu başına gelmişti işte , inanmamıştı annesi.
Benim çocuğum,oğlum yapmaz öyle bir şey dedi.

Sanki karşısında ki de onun evladı değilmiş gibi...
Bir kez daha yerle bir oldu , yerle bir oldu da sevgiye aç yanını susturamadı işte. Avuç içlerine tırnaklari ile işkence ederek ona inansın, bir kerecik sevgiyle sarılsın teselli etsin istedi çabaladı.
Çabası boşunaydı yine sevilmiyordu , onu yaratan var edenden başkası sevmiyordu onu.

Sonunda çocuk vazgeçti çabalamaktan.
Madem kimse onu sevmiyor, sarılmıyor , inanmıyor ozaman yanlarında kalmanın ne önemi var diye düşündü.
O, daha 13 yaşında bir çocuktu! Sevilmek istiyordu sadece.
Madem insanlar onu sevemiyordu, onu sadece yaratan var eden seviyordu o  zaman "beni bir kez olsun sevemeyen bu insanlara daha çok işkence etme gibi bi hakkım yok"diye düşündü.

O sevgiye muhtaç minik kalbi dayanamadı bunca acıya.
Sadece minicik sevgi kırıntısı için vazgeçti bu dünyadan, yaşamdan,yaşamaktan.
Kimse onu sevemeyince oda minicik kalbi ile kocaman sevdi gökyüzünü...
Gündüz ruhunu huzur ile kaplayan o maviliğini , gece ise kalbi taşlaşmış insanların ruhunu kararttıgı gibi , içi gibi karanlık olup içinde barındırdıgı o minik parıltıları çok sevdi küçük çocuk.

Öylesine çok seviyordu ki gökyüzünü, kimseler ona onu sevdiğini söylememişti. Çocukta sadece sevmeyi biliyordu işte, sevilmek nasıl bir şey merak ediyordu.
Sevilmek için verdiği savaştan vazgeçti, sevilmeye çabalamaktan vazgeçti...
Vücudunda kalan son güç ile balkona attı o minik bedenini, bir heves tırmandı duvara.
Kocaman bir gülümseme takındı o güzel yüzüne.

Bilmiyordu çocuk o iki yanagında ki o minik çukurların ona nasıl yakıştıgını.
Güldügünde kısılan gözlerinin güzelligini, o gamzelerinin nasıl öpülesi oldugunu bilmiyordu ki.
Kimse ona böylesine güzel olduğunu hiç söylememişti. Oda kendini çirkin olduğuna inandırmıştı işte.

Kollarını iki yana açıp çok sevdigi gökyüzüne baktı kısa bir süre. Sonra o güzel içinde evreni barındıran kahve gözlerini kapattı. İçinden "kollarımı açtım sana geliyorum, sende onlar gibi kollarımı havada bırakmaz bana sarılır ,saçlarımı okşar beni seversin dimi" dedi tanrısına.

Gülüşü daha da büyürken bedenini öne doğru tam bırakmış, kimse tarafından sevilmediği bu yaşamdan kurtulacak olmanın verdigi huzura kendini bırakacakken, belinde onu  tutup aniden çeken bir el hissetti.
Aniden gözlerini açıp onu tutup içeriye çekip alanın annesi olduğunu görmüştü.
İçinde oluşan heyecan ile annem benden nefret etmiyor, seviyor, ölmemi istemiyor diye düşünürken düşüncesini bölen ses annesine aitti.