Puppet Town (Cold Case Series 3)

Chapter 02: The Feast

-----

Pagkadating ko sa pagdiriwang, nakahanda na ang mga pagkain sa lamesa. Hana's eyes were roaming the place. When our eyes met, her eyes lightened up. Kumaway-kaway siya at itinuro ang bakanteng katabi. Habang papalapit ako sa kaniya, narinig ko ang usapan ng ilan sa mga residente.

"Grabe, ilang taon na rin simula nang magsimula ng magpakain sila. Sa tingin mo, nakamove-on na kaya 'yung pamilya sa trahedyang nangyari kay Marion noon?"

"Hoy!" Bulong ng kasama niya at siniko siya.

"You're just in time, pasimula na ang pagdiriwang," sabi ni Hana pagdating ko sa table.

Mahigit isang dosenang mahahabang mesa rin ang nagamit at lahat ito ay naookupahan ng mga residente. Isang mag-asawa ang dumating kasama ang isang dalaga na sa tantiya ko ay mas bata sa 'kin. Napansin ko ang biglang pagtahimik ng mga residente.

Base pa lamang sa tindig, postura, at pananamit ng mag-asawa ay mahahalata na talagang may-kaya sila. Ngunit mas nakatuon ang atensyon ng lahat sa dalaga.

"Salamat sa pagdalo sa pagdiriwang na ito. Tunay na isang mahalagang okasyon ang araw na ito dahil sa wakas ay makakasama na muli namin ang aming anak na nawalay sa 'min ng labing limang taon." The woman looked at her daughter in an endearing way.

Ang kaninang katahimikan ay napuno ng bulungan. Maging ako ay napuno rin ng pagtataka. Nawalay ng labing limang taon? Ilang taon na ba 'yung anak?

"Marahil ay marami sa inyo ang naguguluhan ngayon. Pati rin kami no'ng una. Ngunit totoo ang balita. Gaya ng ipinangako niya sa 'tin noon, tunay nga siyang nagbalik. Everyone, this is Marion Aromin, our daughter," sabi naman ng Tatay.

Mukhang ako lang ang hindi nakakaintindi ng nangyayari. Karamihan ay naguguluhan at ang iba'y hindi makapaniwala. Napatingin ako kay Hana na siyang tulala lang.

"Pero Mrs. Aromin, mawalang galang na po ngunit, hindi po ba't matagal nang... n-namaalam sa mundo si Marion?" Tanong ng lalaki na nakita kong siniko kanina ng kasama niya.

Nagkaroon ng saglit na katahimikan. Narinig ko ang pabulong na pagsang-ayon ng iba.

"Oo... pero naniniwala ka ba sa reincarnation? Dahil 'yon ang nangyari sa 'ming anak. Marahil ay naiisip niyo na baka nagpapanggap lang siya ngunit nagawa na namin siyang maimbestigahan bago pa man iharap sa inyo. Nagawa niyang masagot ang aming mga katanungan na ang tunay na Marion lamang ang nakakaalam," sagot naman ng ginang,

Nakita ko ang bakas ng pakikisimpatya sa mukha ng iba, mukhang 'di pa rin kumbinsido. Ang iba naman ay nagsimula ang kumain. Napatingin ako kay Hana.

"What's happening?" I asked her.

Her eyes brightened up, then she composed herself. "Marion was the Aromin family's only daughter. She died by taking her own life 15 years ago. Ngunit bago iyon, naaalala ko pa ang kuwento ni Mama sa 'kin. Bago ang sinapit ni Marion, idineklara niya sa buong bayan na lalampasan niya ang kamatayan at magbabalik muli dahil tutulungan siya ni Eloi."

Later on, I also learned that this Marion was really popular in the town of Esperanza. Hence, her case was a well-known tragedy.

Happiness was evident on the face of the Aromin couple. Wala nang nag-isip pang magtanong muli. They must have been put to a lot of grief after Marion's passing. So, now that they could achieve happiness, even through their own illusion, nobody dared to make them face the truth once again.

We started eating, but there was a change in the air. Kaonti pa lang ang nakakain ko ngunit ramdam ko na ang hindi pagdigest nang maayos ng kinain ko. Wala sa sarili akong napatingin sa mag-asawa. Nakita ko ang dalaga na sinasabi nilang si Marion daw— nakangiti itong nakatingin sa direksyon ko. There was yearning in her eyes.

Tumingin ako sa katabi ko at nakita ang isang lalaki na tila ba'y kasing edad ng Mama ni Hana. He was looking at the girl claiming to be Marion. Sadness was evident on his face.

Dumapo ang tingin ng lahat sa dalaga nang magtungo ito sa 'ming direksyon. Marion held the man's hands and looked at him with an expression I cannot quite comprehend.

"John, I missed you," Marion said.

I heard a lot of gasp.

"M-Marion..." the man exclaimed.

Hana suddenly slammed the wooden table with her fist. "This... is making me sick."

Nanatili akong nakatitig sa dalawa. There was no change in my emotions.

Mas umugong ang bulungan nang yakapin ng dalaga ang lalaki.

"P-Papa..."

Nanlaki ang mata ko nang tawagin ni Hana ang lalaki na kaniyang ama. Maging si Marion ay nagulat din ngunit nanatiling nakayakap. Marahang inalis ng lalaki ang pagkakayakap ng dalaga sa kaniyang ama.

"Elaine... Rica? What's the meaning of this?" Marion spoke innocently while looking at the two women before us.

"M-Marion? Ikaw ba talaga 'yan?" Banggit naman nina Elaine at Rica.

Because of that scene, I saw the change in other people's perspective. Narinig ko ang iba na bumubulong na medyo naniniwala na sila. Habang ang iba ay nagsasabi ang kilos ng dalaga ay nagpapaalala sa kanila sa yumaong si Marion.

When I was pulled out from my reverie, I saw Hana running away. Sinundan siya ng kaniyang Papa. The scenario began to change as dozens of people started walking towards Marion— asking her many things.

I looked in their eyes as doubts started to change into familiarity. Narinig ko ang boses ng isang babae sa aking isipan.

"I'm telling you, reincarnation does exist," the voice said.

I can tell she's grinning based from the tone of her voice. Wala man siya rito, naramdaman ko ang kaniyang init sa 'king likuran— tila ba'y nakayakap siya sa 'kin. Her voice started to rule my mind once again and just by then, I started to search for Eli's voice.

"She's lying..." Eli's voice calmed the impending chaos in my mind.

Yes... of course, that woman is lying. Ngunit habang tinitignan ko ang tila ba ay isang reunion na nangyayari sa harap ko, nagsisimula na akong magdalawang isip.

Reincarnations... does it really exist?