သုံးရက္ေလာက္ အခန္းေအာင္းၿပီးေနာက္မွာေတာ့ Seungminဟာ ေျပာင္းလဲမႈကို အသားတက်မျဖစ္သည့္တိုင္ အျပင္ေလာကႀကီးကို ရင္ဆိုင္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။
အိမ္ေတာ္ထိန္း၏ ေန႕တိုင္းဖုန္းေခၚ၍ တအီအီငိုသံေတြကို မခံနိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္လည္း ပါေလသည္။ အဓိကကေတာ့ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေပါင္းစုံနဲ႕ ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ Jisungနဲ႕Jeonginကို အားနာလြန္းတာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
" Seungmin မင္းခႏၶာကိုယ္က သက္သာတာ ေသခ်ာလို႔လား...ေပါင္ကဒဏ္ရာက အခုမွက်က္ခါစရွိေသးတယ္ေလ "
" အဆင္ေျပပါတယ္ Jisung...ၿပီးေတာ့ ဒီေန႕ေက်ာင္းကေန အိမ္ပဲျပန္လိုက္မယ္ "
အိမ္ျပန္မယ္ဆိုေသာ စကားေၾကာင့္ Jisungေရာ Jeonginပါ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာေၾကာင့္ သူၿပဳံးလိုက္မိသည္။
ေလာကႀကီးက အဆုံးစြန္ေတာ့ သူ႕အေပၚ မရက္စက္ထားပုံရသည္။
" ငါဒီေန႕မွမျပန္ရင္ အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီး အိပ္ယာထဲလဲေတာ့မွာ "
" ဟုတ္ပါၿပီ ဒါမဲ့ေက်ာင္းကို တစ္ေယာက္တည္း သြားလို႔အဆင္ေျပပါ့မလား ငါနဲ႕Jeonginက အလုပ္သြားရမွာမို႔ မင္းနဲ႕အတူတူလိုက္ေပးလို႔မရဘူးေလ ေနာက္လည္းက်အဳံးမွာ "
ထိုစကားေၾကာင့္ Seungminဟာ ခပ္သာသာေလးရီလာသည္။
" ငါဆရာေတြရဲ႕ ႐ုံးခန္းကိုေတာ့ သြားတတ္ပါေသးတယ္ကြာ "
" ဒါမဲ့ မင္းအတန္းေတြ အကုန္ေျပာင္းရေတာ့မွာေလ ၿပီးေတာ့ အတန္းထဲမွာ ဟိုတစ္ေယာက္က ရွိေနအုံးမွာ "
Jeonginဟာ Seungminစကားအား လက္မခံလိုဟန္ ဝင္ေျပာလာသည္။
" Seungmin... "
Jisungက သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ အေရးႀကီးေသာ အရာတစ္ခုကို ေျပာေတာ့မဲ့ မ်က္ႏွာအေနအထားေၾကာင့္ Seungminၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာ နားစြင့္ေနလိုက္သည္။
" Lee Hanyoonက Omegaေတြအတန္းမွာ ထင္ထားတာထက္ ပိုအေရးေရာက္တယ္... သူ႕တစ္ခြန္းေျပာလိုက္တာနဲ႕ တစ္တန္းလုံးက အဲ့ဒါကို မ်က္လုံးစုံမွိတ္ နားေထာင္တတ္ၾကတယ္ ငါေျပာခ်င္တာကို သိတယ္မလား "
Seungminၿပဳံးကာ သူ႕လက္ေပၚက Jisungရဲ႕လက္ကို တစ္ဖန္အုပ္မိုးဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
YOU ARE READING
My Love , My Omega
Fanfiction" Omegaverse " I'm a dominant alpha and I thought my future mate would be an ordinary beautiful omega... But...he is not ordinary!
