தானுண்டு தன் வேலையுண்டு என்று இருக்கும் அந்த சூரியன், தனது கதிர்களை பாய்ச்சி உலகத்திற்கு ஒளியூட்ட ஆரம்பித்த காலை நேரம் அது. அந்த கதிர்களின் வெப்பம், அந்த சிறிய அழகான வீட்டின் சட்டங்களைக்கடந்து, உள்ளே தூங்கி கொண்டு இருந்த என்னை எழுப்ப முயற்சி செய்தது. ஆனால், போர்வை துணை கொடுக்க, அந்த வெப்பத்தை மறைத்து தூங்க முயற்சி செய்தேன் நான்.காலையின் வரவை சிட்டுக்குருவிகள் தங்களது குரலின் மூலம் தெரியப்படுத்தி என் தூக்கத்தை கலைத்தன. செல்போன் டவரால் அழிந்து போனதாய் யார் சொன்னார்கள். எல்லா சிட்டுக்குருவிகளும் எங்கள் வீட்டு முற்றத்தில் தான் குடி இருக்கின்றன. எல்லாம், அந்த காகிதப்பூ மரத்திலும், பக்கத்தில் இருக்கும் பூச்செடிகளிலும் தான்.அதுவும் வீட்டு முற்றத்தை சாணியால் மெழுகு பூசும் என் அம்மாவின் வருகையை அறிந்து சத்தமிட்டு பறந்து செல்கின்றன அந்த குருவிகள். மனதிற்குள் அம்மாவை திட்டிக்கொண்டு இன்னும் இழுத்து போர்த்திக்கொண்டு தூங்க முயற்சிக்கிறேன், முடியவில்லை. புரண்டு, புரண்டு படுப்பதை பார்த்ததும் அந்த பேச்சு என் காதில் விழுந்தது."ஏளா, என்ன சண்டியரு இன்னும் எந்திரிக்கலை. மணி 07 ஆக போவுது. இன்னும் என்ன உறக்கம் வேண்டிகிடக்கு". இது அப்பாவின் குரல், ஏளா என்றது என் அம்மாவைத்தான். அந்த சண்டியர் நான் தான்.மெதுவாய் போர்வையை விலக்கி, "யம்மோவ். இன்னைக்கு ஞாயித்துக்கிழமை, லீவு" என்றேன் நான்."அதுக்கு, இப்படி வாசல்லே தூங்கிட்டு கிடக்கணுமா, என்ன?" என்றவர், அவர் வேலையை பார்க்க கிளம்பி விட்டார். அவர் வண்டி சத்தம் கேட்டதில் இன்னும் தூக்கம் வந்தது.அதற்குள் வேறு சத்தம் வெளியே கேட்டது. கண்களை திறக்காமல் காது கொடுத்தேன். அது பக்கத்து வீட்டு மாமா,"யக்கா, அந்த மருந்து அடிக்கிற மிஷன் வேணும்க்கா. வீட்ல் ஒரே மூட்டைப்பூச்சி, இந்த பசங்க ஸ்கூல்ல இருந்து எடுத்திட்டு வந்துராங்க, நைட் புல்லா ஒரே கடி. தாங்க முடியலை.""உள்ள தான் இருக்கு போய் எடுத்துக்கய்யா" என்றாள் அம்மா.எங்களுடைய வீடு ரொம்ப சின்னது. நான் தூங்கும் இடம் வந்தால், என்னை தாண்டாமல் யாரும் போக முடியாது. புதுசா யாரு வந்தாலும் இடிக்காம போக மாட்டாங்க. ஒரு ஞாயிறும் அதுவுமா எவனும் நிம்மதியா தூங்க விட மாட்டாங்க என்ற புலம்பலுடன் மெதுவாய் பெட்ஷீட்டை விலக்கினேன். அதற்குள், அந்த மாமாவின் கால்கள் என் தோள் மேல் உரச, நான் பட்டென்று விழித்துக்கொண்டேன், நான் பார்த்த காட்சி, இன்னும் அப்படியே நிற்கிறது.அந்த அகண்ட கால்களுக்கு நடுவில் கீழே நான் படுத்து இருக்கிறேன். அவர் மேலே மடித்து கட்டிய லுங்கியில், உள்ளே எதுவும் போட வில்லை. உள்ளே அழகாய் அவரது சுண்ணி தொங்கி கொண்டு இருந்தது. அதன் கீழே இரு மணிகள் (கொட்டைகள்) அழகாய் ஒன்றோடு ஒன்று போட்டி போட்டு கொண்டு இருந்தன.இதை பார்த்தது ஒரு சில வினாடிகள் என்றாலும், அது மனதில் அப்படியே பதிந்து நின்றது.நான் விழித்ததை அந்த மாமா பார்க்க வில்லை. அதனால், அவர் திரும்பி போகும் போதும் கிடைக்கும் தரிசனத்திற்காக காத்து இருந்தேன். சில நிமிட தேடலுக்கு பின் அந்த மாமா மறுபடியும் என்னை கடந்து செல்ல, அவர் கால்களை விரிக்க, எதிர்பார்த்த மறுதரிசனம் கிடைத்தது.வாவ்.. இந்த எதிர்பார்த்த தரிசனம் இன்னும் விசாலமாய் அழகாய் இருந்தது. இப்போது அந்த சுண்ணியை கவனித்தேன், அது நன்றாய் சுருங்கி போய் இருந்தது. அது அந்த கொட்டைகளை தாண்டி வெளியே வராமல் அடங்கி போய், உள்ளேயே முடங்கி இருந்தது. அவரது கொட்டைகள் இரண்டும் அந்த பைகளில் அடங்காமல் திமிருவது போல் இருந்தது. அதைப்பார்த்த எனக்கு மெதுவாய் மூட் ஏற ஆரம்பித்தது.அதற்குள் அவர் தாண்டி போய் விட, நான் எதுவும் தெரியாதது போல், எனது பெட் ஷீட்டை விட்டு முழுதும் வெளியே வந்தேன். காலை தரிசனத்தில் மனம் நிரம்பி இருந்தது,என்னை பற்றி சொல்ல மறந்தே விட்டேன்.நான் சீனு, மேலே சொன்ன கதை நடக்கும் போது வயது 15. பத்தாவது படிக்கும் வயது. வயசுக்கு வந்த பையன் நான், அதன் அறிகுறியாய், அரும்பு மீசை, முகத்தில் சில பருக்கள். இதையெல்லாம் தாண்டி நான் லுங்கி கட்ட ஆரம்பித்து விட்டேன். வேறென்ன வேண்டும்.என்னுடைய கிராமம், அழகிய கிராமம், எல்லோரும் அப்படி தானே சொல்வார்கள் என்று நினைக்கலாம். உண்மை அதையும் தாண்டியது.அழகாய் ஓடும் சிற்றோடை எங்கள் ஊரின் ஒரு கரை. மறு கரையில் பஸ் ஸ்டாண்ட், அதன் அருகில் ஒரு கோவில்.மொத்தமே மூன்று தெருக்களை கொண்ட ஊர் அது. ஆம். வடக்கு தெரு, நடுத்தெரு, தெற்கு தெரு. அவ்வளவே. எல்லா வீடுகளும் அத்துப்படி, அதிலும், எங்கள் ஊரை சுற்றி வர 5 நிமிடங்கள் போதும். அந்த அளவு சிறிய ஊர் அது. இன்னும் ஓட்டு வீடுகளாய் இருக்கும் ஊரில், இப்போது தான் இரண்டு காரை வீடுகள் வந்து இருக்கின்றன."யம்மா, காபி" என்றேன் நான்."எந்திரிச்சி பல் தேச்சிட்டு வாடா" என்றாள் அம்மா.பல் தேய்ச்சுட்டு வரும் போது அப்படியே கண்ணாடி பார்த்தேன். பருக்களின் எண்ணிக்கை கூட ஆரம்பித்தது. ஒரு பருவை உடைக்க, அதிலிருந்து ஒரு துளி ரத்தம். அதை பார்த்ததும், அம்மா சொன்னாள்,"சொன்னா கேக்கியா. பரு வரும் போகும். சும்மா சும்மா நோண்டாத, அந்த சந்தனத்தை அரைச்சி தேச்சிட்டு போ. எல்லாம் சரி ஆயிரும்." என்றவள், காபி தந்தாள்.சிட்டுக்குருவியையும், அந்த மரத்தில் விளையாடும் மற்ற குருவிகளையும் ரசித்த படியே காபி குடித்து முடித்தேன். இயற்கை உபாதைகளைக் களிக்கவே நீரோடை தாண்டி மந்தை இருக்கிறது. எல்லாம் இயற்கை என்பதால், அப்படியே நான் லுங்கியை மடித்து கட்டிக்கொண்டு போனேன். போகும் போதே சிறுவர்கள் கூட்டமாய் பனை ஓலை காத்தாடி செய்து ஓடி ஓடி அதை பறக்க விட்டு கொண்டு இருந்தார்கள்.நானும் அவர்களை கடந்து மந்தையை அடையும் போது நன்றாகவே வெளிச்சம் வர, மறைவிடம் தேடி அலைந்தேன், அலையும் போதே, இன்னும் சிலர் எனக்கு முன் அங்கு உட்கார்ந்து கொண்டு இருந்தனர். எல்லோரும், லுங்கியை தூக்கி பிடித்து இயற்கை உபாதையை களிக்க, நான் சற்றே தூக்கி நிற்கும் அந்த திருமணமான இளைஞர்களின் சுண்ணிகளையும் பார்வையிட்ட படியே ஒரு ஆவாரம் செடியின் பின் உட்கார்ந்தேன். ஆவாரம் செடி உயரம் குறைவாய் இருப்பதால், அந்தரங்கத்தை மறைக்கும், முகம் வெளியே இருப்பதால் யார் வந்தாலும் தெரியும். அவசரத்திற்கு துடைக்கவும் உதவும்.வந்த வேலையை முடித்து ஓடையில் கழுவி விட்டு வரும் போது, ஒரு அண்ணன் வந்தான்."ஏலே சீனு, என்ன பண்ணுத?""ம்ம்ம்.... சமைச்சி சாப்பிட போறேன்.""என்னது சமைஞ்சிட்டியா? அது தான் தெரியுமே" என்றான் குதர்க்கமாக.பேசி வழி இல்லை என்று, நான் அப்படியே நடந்தேன்.குறுக்க மறித்த அவன்,"என்னல... கோவமா?""அப்படில்லாம் இல்லை அண்ணாச்சி""சரி, என்ன மூஞ்சுல பரு நிறைய இருக்கு." என்று சிரித்தான்."ஏன் சிரிக்கிய?""கை முட்டி நிறைய அடிப்ப போல. அதான் நிறைய வருது" என்றான்."அப்படில்லாம் இல்லை அண்ணாச்சி" என்றேன் நான்."தெரியாதா எனக்கு? நானும் உன் வயசை கடந்தவன் தான். ரொம்ப அடிக்காத, சரியா" என்றான்."சரி அண்ணாச்சி" என்று வேண்டா வெறுப்பாய் சொன்னவன், அப்படியே வீட்டுக்கு வந்தேன்.எனக்காகவே என்னுடைய நண்பன் முருகன் நின்றான்."என்னல முருகா?" என்றேன் நான்."உன் சோக்காளி வந்தாச்சி" என்ற அம்மா உள்ளே வேலையில் இருந்தாள்."சீனு, நாங்க டேம் போறோம் வாரியா?""ம்ம்ம். எப்ப?" என்றேன்."போலாம், 09 மணிக்கு""இந்த வயசுப்பசங்க எப்ப பாரு டேம், அணைக்கட்டுன்னு ஏன் தான் அலையுதோ?" என்றாள் அம்மா."பொண்ணுங்களை சைட் அடிக்க தான்" என்றான் முருகன் என் காதில்.நான் சிரித்துக்கொண்டேன்.நான் மனதுக்குள் சொல்லிக்கொண்டேன், "நானும் சைட் அடிக்க தான் போறேன், ஒரே ஒரு வித்தியாசம், பொண்ணுங்க இல்லை, பசங்களை"கற்பனையில் மிதந்தேன் நான்.
