கிராமத்து மின்னல்கள்
(பகுதி: 13)
நான் சைக்கிளை நிறுத்தியது கூட தெரியாமல், என்னிடம் பை சொல்லி விட்டு அந்த கதிர் வேறு பாதையில் அவன் வீட்டுக்கு போய் விட்டான். இன்றும் அவனையே பார்த்து கொண்டு இருந்தேன். ஆனால், இப்போது வேறு குழப்பத்தில். கதிர் தெரிந்து தான் பேசுகிறானா, இல்லை என்னை அளவெடுக்கிறானா?
புரியாத புதிராய் நான் சைக்கிளை மிதிக்க, மனதில் பல எண்ணங்கள். கதிர் சங்கரிடம் நன்றாகவே பேசுகிறான். அவனும் இவனிடம் என்னை பற்றிய எல்லா விசயத்தையும் சொல்லி இருக்கிறான். இல்லையென்றால், அந்த கண்ணுக்குட்டி கதை வரை ஒரே நாளில் எப்படி பேசி இருப்பான். அதனால் தான் இன்று காலை வகுப்பில் அவ்வப்போது என்னை பார்த்தானோ கதிர், எல்லாம் சங்கர் சொல்லும் கதையை கேட்டு.
சங்கர் இவ்வளவு சொல்லி இருந்தால், கதிரும் எல்லாம் சொல்லி இருப்பானோ. அதனால தான் போன வாரம் பூரா அவன் என கூடவே இருந்தானோ, கதிர் மாதிரியே இவனும் டிரை பண்றானா என்ன. ஒண்ணும் நடக்கலைன்னு தெரிஞ்சு தான் இந்த கதிர் அதைப்பேச சாயந்தரம் காத்திருக்க சொன்னானோ, நல்ல வேளை, சங்கர் அப்பா வந்து கூட்டிட்டு போயிட்டார். இல்லைன்னா, மூணு பேரும், நினைச்சு பாக்கவே கஷ்டமா இருக்கு.
அப்படின்னா, இந்த கதிர், சங்கர் கூடவும் இதெல்லாம் பண்ணி இருப்பானோ, அதான் அவன் கிட்டயும் பயங்கர குளோஸா இருக்கான். ஒண்ணும் புரியாமல் வீட்டுக்கு போய் சேர்ந்தேன் நான். வீட்டு வாசலில் செருப்புகள் இருப்பதை பார்த்து ஒன்றும் புரியாமல் உள்ளே போனேன். உள்ளே, மிலிட்டரி அத்தான் அக்காவுடன் இருந்தார். என்னைப்பார்த்ததும் அம்மா சொன்னாள்,
"ஏலேய், அக்காவும், அத்தானும் வந்துருக்காவ, கடையில போய் ரெண்டு கலர் வாங்கிட்டு வாலே"
நான் வெளியே கிளம்ப எத்தனிக்க, அந்த மிலிட்டரி அத்தான் என் கைகளை பிடித்தார். அவர் கை திண்ணமாக இருந்தது. நன்றாய் காய்ப்பு கட்டி இருந்தது. அந்த அழுத்தத்தில் என்னால் திமிற முடிய வில்லை.
"வேண்டாம் அத்தை. சும்மா பாத்துட்டு போலாம்னு தான் வந்தோம். இப்ப தான் வீட்ல காபி குடிச்சோம்." என்றார் மாமா.
உடையில்லாமல் பார்த்த அத்தானை (மிலிட்டரி மாமா) முழு உடையுடன் அருகில் இருந்து பார்க்கும் போது இன்னும் அழகாக தான் இருந்தது, அவர் உடம்பில் இருந்து பெர்ப்யூம் வாசம் வேறு வந்தது. அவருடைய அந்த விரிந்த மார்பு, அவர் போட்டு இருந்த சட்டை காட்டியது. சட்டை பட்டனின் ஊடே தெரிந்த அந்த முடிகள் அவர் குளிக்கும் போது பார்த்ததை நினைவூட்டியது.
அவர் பக்கத்தில் உட்கார அவர் என் தொடையை தட்டினார். என்ன வலி. தட்டினதுக்கே இவ்வளவு வலின்னா, எனக்கு அந்த முருகன் நினைவு வர, அவன் எப்படி இவரிடம் மாட்டி இருப்பான் என தோன்றியதும் சிரிப்பு வந்தது.
"தம்பி, என்ன ஆச்சு?" என்றார் மிலிட்டரி.
"ஒண்ணும் இல்லை. இன்னைக்கு கிளாஸ்ல நடந்ததை நினைச்சேன். சிரிப்பு வந்துச்சு" என்றேன் நான்.
அவரும் ஒன்றும் சொல்லவில்லை. பேச்சு வாக்கில் அவர் வலதுகை அந்த பேண்டின் ஜிப்பின் மேல் போக, எனக்கு நன்றே பார்த்து பரிச்சயமான அந்த பாம்பை அவர் தடவினார். எனக்கு என்னவோ போல் இருந்தது.
"சித்தி, நாங்க இன்னைக்கே கிளம்புறோம். அவர் அடுத்த வாரம் மிலிட்டரி போறாரு. அடுத்த தடவை வரும் போது இங்க ரொம்ப நாள் இருக்கேன்னு சொல்லி இருக்காரு" என்று சொல்லி கிளம்பி விட்டார்கள் இருவரும். அவர்கள் கிளம்பியதும், எனக்கு கிடைத்த ப்ரீ ஷோ போச்சே என்ற சோகத்தில் இருந்தேன் நான்.
அவர்கள் கிளம்பிய சிறிது நேரத்தில், பக்கத்து வீட்டு பாத்ரூமில் சத்தம் வர, நான் பரணில் ஏறினேன். அந்த மிலிட்டரி தான். பாத்ரூம் கதவை தாள் போட்டவர், பேண்ட் பட்டனை கழற்றினார், மெதுவாய் ஜிப்பையும் கழற்றினார், உள்ளே இருந்த ஜட்டிக்குள் கை விட்டு அந்த பாம்பை மெதுவாய் எடுத்தார். இப்போது தான் அது முழுதாய் தெரிந்தது, அழகாய் தோலால் மூடப்பட்டு இருந்த அந்த பாம்பை தனது ஆள்காட்டி மற்றும் நடு விரல்களுக்கு நடுவில் வைத்து பிடித்தார். உள்ளே இருந்து சீறிட்டு வந்தது சிறு நீர். வேகமாய் வந்தது முதலில், பின் வேகம் குறைந்தது. அப்படியே அடங்கியது. இப்போது, அவர் அதை மெதுவாய் ஆட்டி விட்டார். சொட்டு சொட்டாய் சொட்டு நீர்ப்பாசனமாய் சில துளிகள் விழுந்தன. அதன் பின் அவர் அந்த தோலை உரித்து, மொட்டை எடுத்தார், அதையும் ஆட்டினார். அதில் இருந்தும் ஒரு சொட்டு விழுந்தது. அவர் மெதுவாய் தோலை முன்னே இறக்கி, கைகளால் அதை ஜட்டிக்குள் போட்டு விட்டு, பேண்டை மாட்டினார். கைகளை அலம்பி விட்டு, பாத் ரூமை திறந்து வெளியே போனார், அந்த மிலிட்டரி அத்தான். இனி அவர் எப்ப வருவது, நான் எப்ப எந்த முரட்டு பாம்பை பார்ப்பது என்ற சோகத்தில் கீழே இறங்கினேன்.
சாயந்தரம் ஆனதால், பின்னால் மாட்டுக்கொட்டகைக்கு போனேன் நான். அங்கு செல்ல கண்ணுக்குட்டி கதிரைத்தேடினேன். அதை காண வில்லை. அது கட்டிய இடத்தில் இல்லை, அதன் அம்மாவிடமும் இல்லை. இன்னொரு பசு மாட்டின் பக்கம் போய் ஒண்டிக்கிடந்தது. எனக்கு அதன் மேல் கோபமாய் வந்தது.
அதன் பக்கம் போய் அதை இழுத்து வந்தேன். வரும் போது தெரியாமல் சொன்னேன், "உனக்கு கதிருன்னு பேரு வைச்சது தப்பா போச்சு. எங்க போறதுன்னு தெரியாமலே போற நீ" அதை அம்மா பசுவிடம் விட, அது பால் குடிக்க ஆரம்பித்தது, ஏதோ நினைவில் இருந்த என்னை என் அம்மாவின் குரல் நினைவூட்ட, நான் கண்ணுகுட்டியை கட்டி விட்டு, தீவனம் எல்லாம் வைத்து விட்டு வீட்டுக்கு வந்தேன்.
இரவு சாப்பாடு முடித்து பாய் விரித்து படுத்தேன். ரொம்ப பிடித்த அந்த போர்வை இன்று பிடிக்க வில்லை. கிளிகள் இரண்டாய் இருந்தது எனக்கு கோபமாய் வந்தது.
அந்த கோபத்தில் ஒன்று மட்டும் தெரிந்தது, நான் தனிப்பட்ட முறையில் கதிரை விரும்புகிறேன் என்று. ஆனால், அந்த கதிருக்கு ஏன் இது புரிய வில்லை. அல்லது அவன் புரியாதது போல் நடிக்கிறானா, ஆனால் அதற்கு மட்டும் சரியாய் வந்து விடுகிறான். இழுத்து போர்த்தி கொண்டேன் நான்.
வீட்டு எப்.எம்மில் பாட்டு ஒலித்தது:
கீழ் வர்க்கம் மேல் வர்க்கம்
இணையாத இரு கோடுகள்
சேர்ந்தாலும் மணவாழ்வில்
கரைகின்ற மணல் வீடுகள்
கட்டில் சொந்தம் என்னை கை விட்டது
தொட்டில் சொந்தம் என்னை தொடர்கின்றது
உயிர் வாழ்கிறேன் உனக்காகத்தான்
யாரும் இல்லை எனக்காகத்தான்
மலரே மலரே மடியில் தவழும் நிலவே
ரஜினி சோகத்தை பிளிந்து கொண்டு இருந்தார் இந்த பாட்டில். அது எனக்காகவே எழுதியது போல் இருந்தது. கதிர் மேல் வர்க்கமாகவும், நான் கீழ் வர்க்கமாகவும் தெரிந்தது அப்போது.
ஒரு முடிவு எடுத்தேன், கஷ்டமான முடிவு தான் அது. இனி மேல் கதிர் மற்றும் சங்கரிடம் பேசுவது இல்லை. அதிலும் கதிரை பார்க்கவும் கூடாது. அவன் என்ன சொன்னாலும் அவன் முகத்தை பார்க்க கூடாது. அவர்கள் இரண்டு பேரும் எப்படி இருந்தால் எனக்கென்ன. என்னவும் பண்ணட்டும் ரெண்டு பேரும். அவங்க விருப்பம். நான் குறுக்க போக விரும்பலை. தெளிவான முடிவோடு நான் தூங்கி விட்டேன்.
மறு நாள், வழக்கம் போல் பள்ளி செல்ல, வகுப்பு ஆரம்பமானது. பிரேக்கில் என்னிடம் வந்து பேச இருவரும் முயற்சி செய்ய, நான் பேசாமல் தவிர்த்தேன். சில முயற்சிகளுக்கு பின், கதிரும் சங்கரும் என்னிடம் வர வில்லை. ஆனால், அவர்கள் இருவரும் குசுகுசுவென்று பேசுவதும், பின்னால் என்னை திரும்பி பார்ப்பதுமாய் இருந்தனர். நான் என் முடிவில் மாற்றம் இல்லாமல் இருந்தேன்.
(தொடரும்)
