கிராமத்து மின்னல்கள்
(பகுதி: 08)
இடைவேளை முடிந்து படம் தொடங்கியது. என் மனதில் மட்டும் அல்ல, அந்த படத்திலும் சோகம் கொட்டியது. நான் என்னை அறியாமல் அழுதே விட்டேன். பக்கத்தில் இருந்த முருகன், என்னை பார்த்து சிரித்தான்.
"என்னல, பொம்பளை பிள்ளை மாதிரி அழுது கிட்டு, படம்ன்னா சோகம் இருக்க தான் செய்யும்" என்றான். அவனுக்கு என்னோட சோகத்தை எப்படி சொல்றது.
ஒரு வழியாய் படம் முடிந்து வெளியே வரும் போது முறுக்கு விழுந்த அந்த இடத்தை பார்த்தேன். எல்லோரும் நடந்து நடந்து அந்த இடத்தில் அப்படி ஒரு சுவடே இல்லை. ஆனால், என் மனதில் தான் அந்த சுவடு ஆழமாய் பதிந்து விட்டது. வரும் போது இருந்த சந்தோஷம் இப்போது இல்லை. முருகன் மட்டும் தொண தொண என பேசிக்கொண்டு வந்தான். வீடு வந்தது தெரிய வில்லை. மறு நாள் ஞாயிறு, இருந்தாலும் என் மன சோகம் என்னை எங்கேயும் போக விடாமல் தடுத்தது. வீட்டுக்குள்ளே அடங்கி விட்டேன் நான்.
திங்கள் காலை வந்தது. ஸ்கூல் போணுமா என்ற அளவுக்கு கஷ்டம் மனதில். வேறு வழி இன்றி சைக்கிளை எடுத்து கொண்டு நான் ஸ்கூல் கிளம்பினேன். போகும் வழியில் எனக்காக காத்து இருக்கும் கதிர் இல்லை. தனியாகவே நான் போய் சேர்ந்தேன். கதிரை பார்க்கும் போதெல்லாம் கோபம் கோபமாய் வந்தது. அந்த சங்கர் என்ன தான் சொன்னாலும், இவனும் எனக்காக பேசி இருக்கலாம் அல்லவா? இவன்லாம் என்ன பிரண்ட் என்ற கோபம் தான் எனக்கு.
என்ன தான் இருந்தாலும், அவன் சிரிக்கும் போது என்னை அறியாமல் நான் அவனை பார்ப்பதும், அவன் தெத்துப்பல்லும், அந்த கன்னங்குழி சிரிப்பும் என்னை என்னவோ செய்தது. அப்படி பார்க்கும் போது கதிர் என்னை பார்த்தால் நான் என்னையே திருப்பி கொண்டேன். இன்னொரு புறம் சங்கரைப்பார்த்தால், வயிறு எரிந்தது எனக்கு. அவனெல்லாம் ஒரு பையனா, ஒரு மனிதாபிமானமற்ற பிறவி. உணர்வுக்கு மரியாதை செய்ய தெரியாத பையன். இந்த இருவரையும் இந்த ஆண்டு முழுவதும் பார்த்தே ஆக வேண்டுமா என்ற எண்ணமும், நான் எப்படி சமாளிக்க போகிறேன் என்ற பயமும் வந்தது எனக்கு. அப்படியே ஒரு நாள் கழிந்தது. அந்த நாள் மிகவும் கஷ்டமான நாளாய் இருந்தது. இப்படி தான் எல்லா நாட்களும் இருக்கும் என்ற எண்ணம் என் மனதில் தோன்றியது.
மறு நாள் செவ்வாய் வந்தது. ஸ்கூல் வந்தேன். இன்று ஒரு மாற்றம். கதிரை காண வில்லை. ஸ்டாப் ரூமில் இருப்பான் என்று நினைத்தேன். அவன் வரவே இல்லை. அவனை பற்றி விசாரிக்க தோன்றியது. ஆனால், மனம் அதை தடுத்து விட்டது. ஆனாலும் ஒரு குழப்பம் மனதிற்குள்.
கணக்கு வாத்தியார் வந்தார். வகுப்பு எடுக்க ஆரம்பித்தார். நடுவில் நிறுத்தியவர்,
"ம்ம்ம்.. சொல்ல மறந்துட்டேன். இனி ஒரு வாரம் கதிர் இருக்க மாட்டான். அதனால, சங்கர் நீ தான் க்ளாஸை கவனிக்கணும். சரியா" என்றார்.
"தனியா கஷ்டம் சார்" என்றான் சங்கர்.
"கவலைப்படாத, அதுக்கு தான் உதவி லீடர் இருப்பான்ல" என்று என்னை கை காட்டினார்.
என்னை பார்த்து சிரித்தான் சங்கர். அது ஏளன சிரிப்பாய் தெரிந்தது எனக்கு, இருந்தாலும், நான் பதிலுக்கு சிரித்து வைத்தேன். வகுப்பு முடிந்ததும் அவர் இடைத்தேர்வு மார்க் தந்தார். எப்போதும் போல, எனக்கு மார்க் கம்மி, ஆனால், சங்கரும், கதிரும் ஒரே மார்க். என்னை எழுப்பி விட்டார் வாத்தியார்.
"ஏல, உன்னை தான் லீடராக்கணும்ன்னு நினைச்சேன். ஆனா, நீ வாங்குன மார்க்குக்கு, அது ஒரு கேடான்னு தான் தரலை. படிக்கணும்டா. இங்க பாரு. வந்து கொஞ்ச நாள் கூட இல்லை. அதுக்குள்ள, எவ்வளவு மார்க் வாங்கி இருக்கான் பாரு. அவன் எழுத்தை பாரு. மணி மணியா இருக்கு. நீயும் எழுதுதியே, கோழி கிறுக்கின மாதிரி. நல்லா படிச்சு உருப்படுற வழியைப்பாரு" என்று இன்னும் மோசமாய் திட்டினார் வாத்தியார்.
சங்கருக்கு லீடர் போஸ்ட் குடுத்தது ஏன் என்று சமாதானம் சொல்ல, என்னை திட்டி தீர்த்து விட்டார். நான் சோகமானேன். வாத்தியார் போன பின், சங்கர் என்னிடம் வந்தான். நான் அவனை தவிர்த்து விட்டேன். சாயந்தரம் வீட்டுக்கு போனேன். என்னை பார்த்ததும், அம்மா கேட்டாள்,
"என்னல ஆச்சு? மூஞ்சை உர்ன்னு வைச்சு இருக்க்?"
"ம்ம். வாத்தியார் திட்டுனாரு"
"எதுக்குல?"
"மார்க் கம்மியா எடுத்ததுக்கு"
"அதுக்கு திட்டோட விட்டுட்டாரா? அடிக்கலையா? சொல்லணுமே அவர்கிட்ட, மார்க் குறைச்சு வாங்கிட்டு, மூஞ்சை வைக்கிறதை பாரு" என்றாள்.
"நீ வேற போம்மா. நான் படிக்க போறேன்" என்றேன் நான்.
"போ, மேல பரண்ல உக்காந்து படி, யாரும் வர மாட்டாங்க. நல்லா படி" என்றாள் அம்மா.
சரி என்ற நான் தயாராகி பரண் மேல் உக்காந்து படிக்க ஆரம்பித்தேன். ஒரு பக்கம் தான் படித்து இருப்பேன், அதற்குள், ஏதோ தண்ணீர் கொட்டும் சத்தம் கேட்க எட்டி பார்த்தேன். எங்கள் வீட்டு சுவற்றுக்கும், ஓட்டுக்கும் இடையே உள்ள இடைவெளி வழியே பார்த்தேன். பக்கத்து வீடு அது. அந்த வீட்டு பாத்ரூமிற்கு மேலே ஓடு இல்லை. திறந்து இருந்தது. கூர்ந்து பார்த்தால், உள்ளே அந்த வீட்டு மருமகன், எனக்கு அத்தான் (அக்கா கணவர்) குளிக்க வந்து இருந்தார்.
அவர், எனது பெரியம்மா பொண்ணு (அக்கா) வின் கணவர், அத்தான். அவர் ராணுவத்தில் இருக்கிறார். திருமணமாகி ஆறு மாதங்கள் தான் ஆகி இருக்கும். விருந்துக்கு வந்து இருக்கிறார் போல் தெரிந்தது.
பாத்ரூம் வந்தவர், கதவை தாள் போட்டு விட்டு, ஒவ்வொன்றாய் கழற்ற ஆரம்பித்தார். முதலில் பனியனை கழற்றி அந்த கதவில் போட்டார். அப்படியே சாரத்தை (லுங்கியை) உருவி கதவில் போட்டார். ஜட்டியை மெதுவாய் சரி செய்தவர், மேலே இங்கும் அங்கும் பார்த்தார். கண்டிப்பாய் நான் பார்ப்பது அவருக்கு தெரியாது. அவ்வளவு இருட்டாய் இருக்கும். அதையும் கழற்ற, இப்போது அம்மணமாய் இருந்தார் அவர். அவரை அப்படி பார்த்ததும், எனக்கு என்னவோ போல் இருந்தது. படிக்கும் எண்ணம் எல்லாம் போய் விட்டது. மெதுவாய் என்னவன் எந்திரிக்க ஆரம்பித்தான், காரணம் அவர் அப்படி இருந்தார். மிலிட்டரி டிரைனிங்கில் உடம்பை கச்சிதமாய் வைத்து இருந்தார். மொத்தத்தில் ஒரு ஆண்மகனாய் தெரிந்தார் அவர்.
மாநிறம் தான் அவர், ஆனால் பாலிஷாக இருந்தார். மிலிட்டரி என்பதால், முடி கச்சிதமாய் வெட்டி இருந்தார், ஷேவ் செய்யப்பட்ட பளிச் முகம், நன்றாய் கருப்பாய் அழுத்தமாய் இருந்த மீசை. அந்த மீசையே அவர் ஆண்மையை காட்டியது, நான் வளராத எனது மீசையை தடவி பார்த்தேன். அதன் கீழ் உதடுகள், இரண்டும் செதுக்கி வைத்தது போல் இருந்தது.
அவர் கைகள் இரண்டும் பாடி பில்டர் போல் சூப்பராய் இருந்தது. தவக்களை (மசில்ஸ்) எல்லாம் தெளிவாய் தெரிந்தது. அவர் கையை தூக்கினால், உள்ளே அக்குள் முடிகள் காடாய் வளர்ந்து இருந்தன. அவர் நெஞ்சில் முடி வளர்ந்து அவர் ஆண்மையை தூக்கி காட்டியது. அப்படியே, அவர் முலைக்காம்புகள் இரண்டும் கன்னங்கரேலென்று பளிச்சென்ன அவர் நெஞ்சில் எட்டி பார்த்தது. இன்னும் கீழே சிறிதாய் வளர்ந்த அந்த தொப்பை, அவர் தொப்புளை செக்ஸியாக காட்டியது. தொப்புள் ஆழமாய் போனது அவருக்கு இன்னும் அழகை கூட்டியது.
மேல் பாதியே இப்படி என்றால், கீழே சொல்லவா வேண்டும். அடர்ந்த காட்டுப்பகுதியில், யானையின் தும்பிக்கை மட்டும் தெரிந்தால் எப்படி இருக்கும், அதே போல் இருந்தது அவருடைய ஆண்மை. மேலிருந்து பார்த்ததாலும், அது தூங்கி கொண்டு இருந்ததாலும், அதற்கு மேல் தெளிவாய் எதுவும் தெரிய வில்லை. இதுவே எனக்கு என்னவோ போல் இருந்தது. அவர் கால்கள் இரண்டும் கால்பந்து வீரர்கள் போல் கட் கட்டாய் அழகாய் இருந்தது.
இதை பார்த்த நான், அவர் குளிக்கும் அழகையும் ரசிக்க ஆரம்பித்தேன். ஒவ்வொரு சொம்பாய் அவர் தண்ணீர் ஊற்ற, அவர் உடல் முழுவதும் நனைக்கவே பல சொம்பு தண்ணீர் தேவை பட்டது. உடம்பு நனைந்த பிறகு, அவர் சோப்பு போட ஆரம்பித்தார். சோப்பு போட போட எனக்கு இன்னும் ஏறியது. என்னுடைய ஆண்மை (அவருடன் பார்த்தால், இது ஆண்மையே இல்லை, வெண்டைக்காய் தான் இது) தூக்கி நேராய் நின்றது.
வெற்றுடம்பில் அழகாய் தெரிந்தார். தண்ணீர் துளிகள் பட்டு இன்னும் அழகாய் தெரிந்தார். வெண்ணிற சோப்பு நுரையுடன் இன்னும் இன்னும் அழகாய் தெரிந்தார் அவர். சோப்பு போடும் போது அவர் குனிந்து போடும் போது அவர் ஆண்மையுடன் கீழே இருந்த அந்த விரைப்பையும் அழகாய் தெரிந்தது. அவர் ஆண்மைக்கு சோப்பு போட்டார். அந்த அழகு இன்னும் அழகு. சொல்ல தெரிய வில்லை. அனுபவித்து சோப்பு போட்டார் அவர். அதை மெதுவாய் உரித்து, அந்த ரோஸ் மொட்டில் சோப்பை தடவினார். கூசியிருக்கும் போல, அப்படியே கண்களை மூடி கொண்டார்.
முதன்முறையாய், இன்னொரு ஆண்மகனுக்கு தெரியாமல் அவரை ரசித்தேன். இதில் எத்தனை கிளு கிளுப்பு. நான் என்னையே மறந்து அவரை ரகசியமாய் அனுபவிக்க ஆரம்பித்தேன்.
எல்லாம் முடிந்து அவர் குளித்து விட்டு, அங்கிருந்த டவல் வைத்து உடம்பை துவட்டியவர், அந்த டவலை இடுப்பில் கட்டினார். இப்போது அவருடைய் குண்டி அந்த ஈர டவலுடன் ஒட்டி, இன்னும் செக்ஸியாக காட்டியது. எனக்கு மூட் உச்சத்தை எட்ட, நான் ஆட்ட ஆரம்பிப்பதற்குள் கொட்டி விட்டது எனக்கு.
அவர் கதவில் இருந்த அந்த சாரத்தை எடுத்தார். நன்றாய் உதறியவர், டவலின் மேல் அணிந்தவர், அப்படியே டவலை உருவினார். இப்போது அந்த சாரத்தை சரி செய்யும் போது அவர் ஆண்மை தெரிந்தது, அது எல்லாவற்றையும் விட தூக்கலாய் இருந்தது எனக்கு. இலை மறை காயாய் இருந்த அந்த ஆண்மை எனக்கு மூட் மறுபடியும் ஏற்றியது. அவர் கதவை திறந்து வீட்டு முற்றத்தை கடந்து வீட்டுக்குள் போனார். அவர் போகும் பாதையை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்து கொண்டு இருந்தேன்.
அப்போது கீழே இருந்து சத்தம்,
"ஏலே சீனு, உன்னை பாக்க உன் சோக்காளி (பிரண்ட்) வந்து இருக்கான்"
"யாரும்மா? முருகனா, அப்புறம் வரேன்னு சொல்லு" என்ற நான் எனது சாரத்தை சரி செய்தேன்.
"இல்லைடா, உன் ஸ்கூல் பிரண்டாம். பேரு சங்கர்ன்னு சொல்றாண்டா, வாடா" என்றாள் அம்மா.
சங்கரா, அவனுக்கு இங்கு என்ன வேலை என்ற குழப்பத்தில் பரணில் இருந்து கீழே இறங்கினேன் நான்.
(தொடரும்)
