Bloody Ties

Part 7

Σκοτάδι... Οίκτος... Απελπισία... Φόβος
Είχα ανακτήσει τις αισθήσεις μου όμως ένιωθα πιο αδύναμη από ποτε. Δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου, ουτε να κουνήσω το σώμα μου. Αντιλαμβανόμουν ομως πολυ καλά το τι γινόταν γύρω μου. Ακουσα δυο αντρικές φωνές. Ηταν και οι δυο πολυ γνώριμες πράγμα που με καθησύχασε πολυ. Η μια ηταν του Μαικλ. Η άλλη ομως; Προσπάθησα μέσα στη ζάλη μου να συγκεντρωθώ και να καταλάβω τι λένε

-' Μαικλ δεν ευθύνεσαι εσυ για ότι έγινε, ήταν θέμα χρόνο να την εντοπίσουν. Να χαίρεσαι που είστε και οι δυο καλα'

-' Ήμουν εκεί για να τη προστατέψω'

-' Και το έκανες Μαικλ, είμαι πολύ περήφανος που μεγάλωσα ένα τέτοιο αγορι... Ίσως τελικά κατάφερα και κάτι στη ζωή μου'

-' Έχεις καταφέρει πολλα, και η Αριάδνη σύντομα θα καταλάβει ποσο την αγαπάς''

Ένα λεπτο, ένα λεπτο. Καταρχάς ποιος ηταν θέμα χρόνου να με εντοπίσει; Και τι εννοει ο Μαικλ ότι ηταν εκει για να με προστατέψει; Και ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο άντρας που αναγνωρίζω τη φωνή του και λέει ότι με αγαπάει; Δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά. Το μυαλό πετούσε στο δικό του κόσμο. Ένιωθα πάλι να βυθίζομαι στη λήθη μου και να μην καταλαβαίνω τίποτα

Ένιωσα ένα χέρι να ακουμπάει το δικό μου και να το χαϊδεύει με στοργή. Αυτό ηταν σαν βάλσαμο στη ψυχη μου. Σαν το φάρμακο που χρειαζόμουν για να συνέλθω. Ανοιξα τα μάτια μου και είδα τον Μαικλ δίπλα να κάθεται δίπλα μου και να με κοιτάει με μάτια που λάμπουν. Έκλαιγε; Μα γιατί να κλάψει για μένα; Τι έγινε το προηγούμενο βραδυ; Τόσα ερωτηματικά μέσα στο κεφάλι μου που ένιωθα πως θα εκραγεί

-' Μαικλ' Κατάφερα να ψελλίσω με την ελάχιστη ενέργεια που μου είχε απομείνει. Εκείνος μόλις συνειδητοποίησε πως είχα ξυπνήσει σαν να αναπτερώθηκε

-' Αριάδνη είσαι καλα' Είπε και σηκώθηκε αγχωμένος από τη καρεκλα για να έρθει πιο κοντά μου

-' Τι έγινε; Που βρισκόμαστε;'

-' Δεν θυμάσαι τίποτα έτσι;' Με ρώτησε απογοητευμένος και εγω κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά. Ένιωσα ένα κάψιμο στο λαιμό μου. Το ακούμπησα και συνειδητοποίησα ότι έχω μια πληγή ακριβώς εκεί που ακουμπούσε το μενταγιον

-' Από το μενταγιον ειναι' Μου είπε λες και μπορούσε να διαβασει τη σκέψη μου.

-' Μπορείς να μου εξηγήσεις;' Τον ρώτησα και πριν προλάβει να μιλήσει η πόρτα άνοιξε και στο δωμάτιο μπήκε ένας άντρας. Ναι ήταν αυτός. Χωρίς καμία αμφιβολία ήταν αυτός. Μπορεί να έχω να τον δω 14 χρόνια όμως δεν θα ξεχάσω ποτε τη μορφή του. Ήταν ο Πιττερ. Ο πατέρας μου