New begin for everyone 💗

Onverwachte wendingen

Het was een warme zomerdag toen de vriendengroep besloot om opnieuw samen te komen. Ze hadden afgesproken in het grote stadspark, een favoriete plek van hen waar de kinderen vrij konden rondrennen en spelen terwijl de volwassenen bijpraatten en genoten van de zon.

Pommelien en Maksim kwamen als eerste aan, met Louise en Kiana aan hun hand. De tweeling was opgewonden en vol energie, klaar voor een dag vol avonturen. Sali en Aaron arriveerden kort daarna met hun dochtertje Emma, die vrolijk in haar wandelwagen zat te kraaien. Danny, Lotte, Camille en Francisco sloten snel aan, gewapend met picknickdekens, manden vol eten en speelgoed voor de kinderen.

De middag begon zoals gepland, vol met gelach en spelletjes. De kinderen renden door het gras, klommen op speeltoestellen en hadden de tijd van hun leven. Louise en Kiana speelden samen met Emma, terwijl de volwassenen op de dekens zaten, genietend van de zon en elkaars gezelschap.

"Het is zo fijn om weer allemaal samen te zijn," zei Lotte, terwijl ze een stuk watermeloen aan Emma gaf. "Deze momenten zijn echt goud waard."

Danny knikte instemmend. "Ja, zeker weten. We moeten dit vaker doen."

Maar naarmate de dag vorderde, begon Pommelien iets vreemds op te merken. Kiana, die normaal gesproken vrolijk en onafhankelijk was, werd steeds aanhankelijker. Ze klampte zich vast aan Maksim en weigerde hem los te laten. Louise volgde snel en kroop op schoot bij Pommelien, haar hoofdje rustend tegen haar moeders borst.

"Wat is er, lieverd?" vroeg Maksim zachtjes aan Kiana, terwijl hij haar haar streelde. "Voel je je niet goed?"

Kiana knikte, haar ogen half gesloten. "Pappa, ik ben moe," mompelde ze.

Louise begon ook te jammeren en klampte zich steviger vast aan Pommelien. "Mama, ik voel me niet lekker," fluisterde ze.

Pommelien en Maksim wisselden bezorgde blikken uit. Ze voelden aan de voorhoofdjes van hun dochters en merkten dat ze warm aanvoelden. "Ik denk dat ze koorts hebben," zei Pommelien. "Misschien moeten we naar huis gaan."

De rest van de groep merkte de verandering in sfeer op en kwam bezorgd kijken. "Wat is er aan de hand?" vroeg Camille.

"Ik denk dat Louise en Kiana ziek zijn geworden," antwoordde Maksim. "We gaan ze naar huis brengen en kijken of we hun temperatuur kunnen meten."

Sali en Aaron boden aan om te helpen, maar Pommelien bedankte hen. "We redden het wel," zei ze. "Maar bedankt voor het aanbod. We laten jullie weten hoe het met hen gaat."

Ze pakten hun spullen in en gingen snel naar huis. Eenmaal daar aangekomen, maten ze de temperatuur van de tweeling en bevestigden hun vermoedens: beide meisjes hadden koorts.

"Het is waarschijnlijk gewoon een virusje," zei Maksim geruststellend, terwijl hij Kiana in haar bedje legde. "We moeten ze gewoon veel laten rusten en goed in de gaten houden."

De avond verliep rustig. Pommelien en Maksim zorgden ervoor dat de tweeling comfortabel was, gaven hen veel te drinken en hielden hun temperatuur in de gaten. Louise en Kiana waren aanhankelijk en wilden dicht bij hun ouders zijn, wat voor Pommelien en Maksim een teken was dat ze zich echt niet goed voelden.

Terwijl de nacht viel en de tweeling eindelijk in slaap viel, zaten Pommelien en Maksim samen op de bank, uitgeput maar opgelucht dat hun dochters wat rust konden krijgen.

"Wat een dag," zuchtte Pommelien. "Ik had niet verwacht dat het zo zou lopen."

"Nee, ik ook niet," antwoordde Maksim. "Maar we hebben het goed gedaan. Ze zijn veilig en we houden ze in de gaten."

Pommelien knikte en legde haar hoofd op Maksim's schouder. "We hebben echt een geweldige groep vrienden, hè? Het is fijn om te weten dat we altijd op hen kunnen rekenen, ongeacht wat er gebeurt."

Maksim glimlachte en kuste haar voorhoofd. "Ja, dat is waar. We zijn echt gezegend."

De volgende ochtend waren Louise en Kiana nog steeds niet helemaal de oude, maar hun koorts was gezakt en ze leken wat opgewekter. Pommelien en Maksim hielden hen nog een dagje rustig thuis, terwijl ze hun vrienden op de hoogte hielden van de situatie.

Na een paar dagen waren Louise en Kiana weer helemaal de oude, vrolijk en energiek zoals altijd. De vriendengroep kwam opnieuw samen, deze keer bij Pommelien en Maksim thuis, om bij te praten en ervoor te zorgen dat de tweeling weer helemaal gezond was.

Ze zaten samen in de tuin, genietend van een rustige middag. "Het is goed om jullie weer te zien," zei Danny. "We waren allemaal bezorgd."

"Bedankt voor jullie steun," zei Pommelien. "Het betekent veel voor ons."