New begin for everyone 💗

Onverwachte ziekenhuisavonturen

*

Twee weken waren verstreken sinds de vorige ziekte van Louise en Kiana. De tweeling was weer helemaal opgeknapt, en het leven was teruggekeerd naar zijn normale, vrolijke gang. De vriendengroep was opgelucht en had genoten van een paar rustige weken. Maar helaas stond er opnieuw een uitdaging voor de deur.

Op een vrijdagavond, terwijl Pommelien en Maksim met de tweeling een filmavond hielden, begonnen Louise en Kiana plotseling te klagen over buikpijn. Eerst dachten Pommelien en Maksim dat het misschien iets kleins was, zoals een lichte indigestie. Maar al snel werd duidelijk dat het ernstiger was.

Louise begon te huilen en kromp ineen van de pijn. "Mama, mijn buik doet zo'n pijn," jammerde ze, terwijl ze zich aan Pommelien vastklampte. Kiana, die normaal gesproken haar pijn stilletjes verdroeg, schreeuwde nu ook van de pijn en wilde alleen maar bij Maksim zijn. "Papa, het doet zoveel pijn," huilde ze.

Pommelien en Maksim wisten dat ze snel moesten handelen. Ze belden onmiddellijk de huisarts, die hen adviseerde om direct naar het ziekenhuis te gaan. De symptomen leken op een ernstige buikgriep, en gezien de intensiteit van de pijn en de angst van de meisjes, was het belangrijk om niets te riskeren.

Ze haastten zich naar het ziekenhuis, waar ze snel werden opgevangen door een verpleegkundige. Louise en Kiana waren doodsbang en klampten zich vast aan hun ouders, tranen over hun wangen rollend. Pommelien en Maksim probeerden hen zo goed mogelijk te troosten, maar de bezorgdheid stond op hun gezichten te lezen.

In de onderzoeksruimte werden de meisjes onderzocht door een vriendelijke kinderarts. "We gaan wat tests doen om te zien wat er precies aan de hand is," zei ze geruststellend. "We zullen goed voor jullie zorgen."

De tests bevestigden dat Louise en Kiana een zware buikgriep hadden opgelopen, een virale infectie die vooral bij jonge kinderen ernstige symptomen kon veroorzaken. De arts stelde voor om hen ter observatie in het ziekenhuis te houden, zodat ze de juiste zorg konden krijgen en uitdroging konden voorkomen.

Pommelien en Maksim wisselden een bezorgde blik, maar wisten dat dit de beste optie was. "We blijven bij jullie," beloofde Pommelien aan Louise, terwijl ze haar zachtjes streelde.

"En ik blijf bij jou, Kiana," voegde Maksim toe, terwijl hij haar hand vasthield.

De tweeling werd in aparte bedden gelegd, elk met een ouder aan hun zijde. Louise hield Pommelien stevig vast, terwijl Kiana haar kleine handje niet uit die van Maksim liet glippen. De nacht was lang en moeizaam, met periodes van pijn en angst, maar ook momenten van rust wanneer de medicijnen begonnen te werken.

De volgende ochtend kwamen Camille, Francisco, Danny, Lotte, Sali en Aaron naar het ziekenhuis om hun vrienden te steunen. Ze brachten knuffels en spelletjes mee om de meisjes op te vrolijken.

"Hoe gaat het met hen?" vroeg Danny bezorgd.

"Het gaat iets beter," antwoordde Pommelien vermoeid. "Ze zijn nog steeds heel ziek, maar de artsen zeggen dat ze in goede handen zijn."

De vriendengroep bleef de hele dag bij hen, wisselend tussen praten, spelletjes spelen en gewoon samen zijn. Het bracht een gevoel van troost en gemeenschap, wat precies was wat Pommelien, Maksim en de tweeling nodig hadden.

Na enkele dagen van intensieve zorg in het ziekenhuis begonnen Louise en Kiana langzaam op te knappen. De buikpijn nam af en ze begonnen weer wat energie terug te krijgen. De artsen waren tevreden met hun vooruitgang en besloten dat ze naar huis mochten gaan om daar verder te herstellen.

Op de dag van hun ontslag stonden de vrienden klaar om hen naar huis te brengen. Pommelien en Maksim waren opgelucht en dankbaar dat deze nachtmerrie eindelijk voorbij was.

"Bedankt voor alles," zei Pommelien tegen haar vrienden, haar ogen vochtig van emotie. "We hadden dit niet zonder jullie kunnen doen."

"Daar zijn vrienden voor," antwoordde Lotte met een warme glimlach. "We zullen er altijd voor jullie zijn."

Thuis aangekomen, werd de tweeling verwelkomd met liefde en zorg. De komende dagen stonden in het teken van rust en herstel. Pommelien en Maksim waren voortdurend bij hun dochters, hen vertroetelend en ervoor zorgend dat ze zich veilig en geliefd voelden.

Langzaam maar zeker herstelden Louise en Kiana volledig. Hun lachjes en vrolijke spelletjes vulden weer het huis, en het leek alsof de donkere dagen in het ziekenhuis een verre herinnering waren.