𝐃𝐚𝐝𝐝𝐲 𝐈𝐬𝐬𝐮𝐞𝐬 (Ongoing | Sinhala BL)

Daddy Issues - 07

"...ලොවැ ඇත්තේ යාම් ඊම් ය. නෑවිත් යන්න බැරිය. නොගොස් එන්න බැරිය..."

මහාචාර්ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍රගේ මළවුන්ගේ අවුරුදු දා නවකතාවේ එන කොටසක් මට මතක් වුනේ කනත්තේ ඉන්න කොට. ඒ වෙද්දිත් කනත්තට ආපු අය ගිහින්. අයියා, අක්කා, නංගිලා, මල්ලිලා, මාමලා සේරමලා ගිහින් ඒ වෙද්දි. ආපු අයට මළ බත දෙන්න ඕනේ නිසා එයාලා යන්නැති. මමත් හරි නම් යන්නෝනේ. ඒත් මගේ කකුල් මට ඒ අලුත් පස් ගොඩැල්ල ගාවින් හෙලවෙන්න කැමති වුනේ නෑ.

"...තව කල් දැම්මත් කවදා හරි යන්න එපායැ? මොකටද කල් දාලා? ඉක්මනින් ගිය තරමට ඉක්මනින් එන්න පුළුවන්‍‍..."

නොරිකොට දෙවෙන්දරා සංගේ කටහඬින් ඇහුන වචන මට ඇහුනේ අම්මාගේ කටහඬින්. ගිය කෙනා කවුරු වුනත් දුක තියෙන්නේ ගිය කෙනාව හයියෙන්ම අල්ලන් හිටපු උන් ගාව. මගේ ලෝකේ තිබ්බේ නම් දෙකයි. එකක් අම්මා. අනික අගහස්. දැන් එක නමක් මැකිලම ගිහින්.

"වාහනේට දාගන්නකොටත් ඇහුවෙම මද්දු ගැනමයි..."

අම්මව hospital අරන් ගිය අහල පහල මිනිස්සු කිව්වේ එහෙම. ඒක බොරුවක් වෙන්න බෑ. මොන අමාරුවටත් අම්මගේ කටේ තිබ්බේ "මද්දු" විතරයි. ඒත් ඒ කටහඬින් ආයේ මද්දු කියවෙන්නෑනේ...

හීන් පොද වැස්සක් වහින්න ගත්තේ අම්මා යන්නම යනවා කියලා කියන්නම වගේ.

"බබා... වහින්න යන්නේ... ගෙදර යමුද..? ඔයා funeral එකට ආව අයට කතා කලොත් හොඳයි කියලා මාමා කිව්වා..."

අගහස් කතා කලේ මගේ කර වටේ අතක් දාලා.

"යමු..."

මමම යන්න පෙරමුණ ගත්තා. කනත්තේ බලු බල්ලෙක් නෑ. බාප්පයි නෝවායි අගහස්ගේ jeep එකේ හිටියා. ඊට එහා පැත්තේ car එකේ හිටියේ දෙව්මිත් අයියයි කේසර අයියයි. මම සද්ද නැතුවම jeep එකට නැග්ගා.

බණ්ඩාරවෙල ඉඳන් ආපු දා අගහස් නිමල් uncle ව ගෙන්නගත්තා. පහුවදා පාන්දරම කොළඹ ගිහින් එයා ආපිට ආවේ එදාම රෑ දෙව්මිත් අයියයි කේසර අයියයි එක්ක. මමමයි එයාට කොළඹ යන්න කිව්වේ. එයාට office එකේ වැඩ එහෙම miss කරගන්න බෑනේ. දෙව්මිත් අයියලත් නිවාඩු දාලා funeral එක වෙනුවෙන් ආවා. අත්තම්මට මෙච්චර දුර තනියම එන්න බැරිවුනත් එයා දවස ගානේ මට call කරලා විස්තර ඇහුවා. අගහස් මගේ ඉස්කෝලෙත් දැනුවත් කරලා. දුර නිසා කවුරුවත් එන්න ඕන්නෑ කියලා කිව්ව නිසා අගහස් අතේ මලීෂා මිස් school banner එක එවලා තිබුනා.