SEVİYOR

11.BÖLÜM

🗝️

Hastane kapısının önünde yere çökmüş gözleri yaşlı bir şekilde bekleyen iki kişi

Ben ve babam

İçeride yaşamak için mücadele veren kadın

Annem

Saatlerin geçmesine rağmen içeriden ne bir doktor ne bir hemşire çıkmamıştı.

Yaşlı gözlerimi silerek başımı babama çevirdim

O da ağlıyordu. Titreyen ellerimle babamın göz yaşlarını sildim

Elimi tutarak öptü ve bana baktı

Ben: annem iyi olacak değilmi o güçlü kadın atlatır bunu

Babam: atlatır...umarımm

Aradan geçen bilmem ne kadar süre sonra doktorlar içeriden çıktı.

Hızla ayağa kalkmıştık. Doktorlar başlarını aşağıya eğdiğinde tıpkı o günlede olduğu gibi kalbime paslı sıcak hançer sokulmuştu

Doktor: başınız sağolsun...

1 ay sonra...

Çalan alarmımı kapatmıştım. Uyanmam için ona ihtiyacım kalmamıştı

Yavaş adımlarla yatağımdan çıktım ve banyoya ilerledim

Aynanın karşısına geçtiğimde ağlamaktan kan çanağı olmuş gözlerime baktım

Açtığım buz gibi suyun altına girmiştim ardından

Üzerimdeki bir kaç parçayı çıkardıktan sonra kısa bir duş almıştım

Ardından odama geri dönmüştüm. Bu gün mezun oluyordum okulumdan

Annem seçecekti elbisemi. Ancak seçmemişti. Bu yüzden ben de elbise giymeyecektim

Törene bile katılmak istemiyordum ancak öğretmenler karnemi başka türlü vermeyeceklerini söylemişti

Zaten ne işime yarayacaktı ki. Artık bir gelecek göremiyordum kendimde

Bir hedef bir plan bir yaşama hevesi. Annemi daha dün kaybetmiş gibi hissediyordum

Bem beyaz elbisemin kana bulanmış görüntüsü dün gibi aklımdaydı

O günden bu yana bir ay geçmişti. Geçmek bilmeden asır gibi gelen bir ay ama daha dün gibi olan bir ay.

Babam emekliye ayrılmıştı. İçkiye başlamıştı.

Sağlam kafa ile onu bulmak artık imkansız gibi birşey olmuştu

Tüm gün odasındaydı. Ben de onun gibi yapmak istemiştim

Odamdan çıkmıyım insan görmiyim. Ancak o buna izin vermemişti