VAMPİRİN TUTSAĞI

1.Bölüm: 6 yıl önce

Başlangıç için tarih, şarkı önerisi, not veya söylemek istediğiniz herhangi bir şey->>>

İthaf:Beni ittire ittire bu hikayeyi yazmaya zorlayan sana ve hikayemi zorla okuttuğum aile üyelerime.
teteguguk4ever
Altı yıl önce

"Beni öylece odama mı tıkacaksın? " Dedim bastıra bastıra. Umursamadan kafasını salladı.
" Ama anne... " Bugün benim on dördüncü yaş günüm.
" Ne var Alice? Ne var! Sürekli seninle mi uğraşayım ben? Ne istiyorsun? Geç odana sesini çıkartma dedim sana! " Dedi bağırarak. Yüzlerimiz dip dibeydi ancak biliyordum, karşı çıkmak bir işe yaramayacaktı.
Sinirle gözlerimi kapattıp birkaç saniye sonra kapıyı çarparak odama girdim. Annem arkamdan kapıyı kilitlerken bağırdı.
"Ergen!"

"Sensin o!"  Diye geri çığırdım ancak o bu sırada kapıyı kilitliyordu.
Umursamak istemiyordum, duymak istemiyordum. Yatağımın üzerine bıraktığım telefonumu elime alıp kulaklığımı aramaya başladım.

Sakin olup iki saat beklediğimde her şey geçecekti.
Ben kulaklığımı aramaya devam ederken kapı çaldı.
" Hoş geldin. " Dedi annem güzel, cilveli sesiyle.
Yeni sevgilisiyle yalnız olmak için beni odama mı tıkmıştı?
Olası hiçbir sesi duymamak için kulaklığıma bakınmaya devam ediyordum ama yer yarılıp dibine girmişti sanki.
"Kimse var mı? " Diye sordu adam. Sesinde hiçbir sorun olmamasına rağmen ürkmüştüm. İçime kötü bir his peyda olmuştu, kimin sesi bu kadar derinden gelirdi ki?

Annem güzel bir kahkaha daha attı.
"Yok."
En sonunda çareyi kulaklarımı elimle kapamakta bulacaktım. Derken annem merakla sordu.
"Arkandaki kim? "

Adam iğrenç bir kahkaha attı. Kulaklığımı yatağın altında bulmuştum. Elimi uzatıp alacağım sırada adam konuşmaya devam etti.
"Öğreneceksin... "

Elime kulaklığı alıp yatağın altından çıktım.

Bu sırada annem büyük bir çığlık attı. Asla olmazdı annem asla böyle bağırmazdı. Kapıyı dinlemekle dinlememek arasında kaldım. Bir şeyi sertçe yere çarpma sesi geldi kulaklarıma.
Yutkundum.
Belki de annemin eve aldığı adam bir hırsızdı. Belki de ona zarar verip evden bir şeyler çalmaya çalışıyordu. İçerden başka hiçbir ses gelmez iken endişeyle kasılıp telefonumdan polisin numarasını tuşladım.

Yapabildiğim tek şey evimize hırsız girdiğini, anneme ne yaptığını bilmediğimi ve adresimizi söylemek oldu. Polis telefonu açık tutmamı isteyerek güvenli bir yere geçmemi söylemişti ancak annem ne durumadaydı bilmiyordum.
"Yapamam." Diye fısıldadım. Telefonu kapatmayıp cebime koydum. Telefondan polisin itirazları geliyordu ama önemsemedim.

Sadece zor, çok zor tuvalet vakaları için kullandığım anahtarı alıp kapıyı açtım. Odam hole yani annemin adamı karşıladığı yere çıkıyordu.
Kilidi açıp içeri girdiğimde gördüğüm ilk şey annemin üzerine çullanmış adam oldu.

İlk başta her şeyi yanlış anladığımı ve odama dönmem gerekiğini düşündüm. Ta ki gözlerim odanın bir ucuna kayana kadar.

Kenarda fırlatılmış duran kanlar içinde bir kalp vardı. Kasılmayı durduralı çok zaman olmamış olsa gerek hala canlı renklerle parıldıyordu.
Anlamakta zorlandım . Neler oluyordu?

Derken annemin üzerinde duran adam kafasını çevirdi. Ağzından kan damlıyordu. Sanki iştahlı bir yemek görmüş gibi gözleri parıldadı.
Hafifçe kenara kaydığında annemin kalbinin olması gerekenler boşluktan fışkıran kanları gördüm.
Yutkunurken aklıma son zamanlarda duyulan vampir saldırıları geldi.

Annem gülerek bunların sadece turist çekme numaraları olduğunu dikkatli olmamızı gerektirecek bir şey olduğunu söylemişti.
Şimdi gözlerinde cansız bir boşluktan başka bir şey olmayan annem. Adam iğrenç bir sırıtışla bana baktı.
"Partiye hoş geldin. Lucien , misafirimize nezaketle  yardımcı  ol. " Dedi.
Çığlık atamıyor, yerimden kıpırdayamıyordum. Sebebi korku değildi. Ancak anlayamıyordum. Anneme ne olmuştu? Neden benim anneme olmuştu?

Bakışlarım odanın köşesinde duran, yeni fark ettiğim oğlana kaydı.
Gözleri boş bir ifadeyle bakıyordu. Seçim şansı olmayan cansız bir oyuncak bebek gibi. Sadece gözlerindeki nefreti göre bilmiştim sanki.

Gözlerimiz kesişti. Koyu kahverengi gözleriyle benim uğursuz gözlerim saniyelik olarak denk geldiğinde artık bilincim beni  terk etmeye başlamıştı.
Nefes. Nefes almaya ihtiyacım vardı. Beynim kararmaya başlarken sadece polis sirenleri duydum ve kendimi yere bıraktım. Son hissettiğim şey kırmızı altı detaylarla bezeli kalın bir halatın ruhumu o çocuğa doğru çekiştirmesi oldu.

.
.
.
.

Bu ikilinin hikayesi için oldukça heyecanlıyım. Hesabı sadece bu yeni hikaye için açtım, ne kadar ilerleyecek merak ediyorum.

Görüş , öneri veya eleştirileriniz için saygı çerçevesinde yorumlar lütfen ->

Her hafta çarşamba bölüm atmak dileğiyle , görüşmek üzere!