Απαγορευμένο.{GW15}

Κεφαλαιο 22.

Καθομαι στον καναπέ και γρατσουναω ατονα τις χορδες της κιθαρας μου. Περασαν δυο μερες που μαλωσαμε αλλα μου φαινονται πολλες περισσοτερες. Η Αλέκα λέει πως φταιμε και οι δυο και πως ειμαστε ανωριμα.Διαφωνω. Αυτός πηγε με άλλη. Μπορεί να ειμασταν φιλοι αλλα με πειραξε. Ο Σφουγγι είναι καλη παρεα, φαινεται όμως πως του λειπει ο Μίλτος. Εξαλλου είναι ο ιδιοκτητης του. Κοιταω το όμορφο σκυλι και ξεφυσώ. Δεν θα πεσω σε καταθλιψη εξαιτιας του. Αυτός ηταν που δεν εκτιμησε την ιδιαίτερη φιλια μας. Αφηνω την κιθαρα στον καναπέ, πιάνω το τηλέφωνο και πληκτρολογω ένα συντομο μηνυμα στην Αλέκα να συναντηθουμε στο στεκι μας στις δεκα και κατευθυνομαι προς το δωμάτιο μου παρεα με το πανεμορφο μικρό σκυλι για να ετοιμαστω μιας και η ώρα είναι οχτω. Βλεπω τον Σφουγγι ο οποιος περνει την θεση του πανω στο κρεβατι μου και στεκομαι μπροστά από την ντουλαπα κοιτώντας τις πιθανες επιλογες μου για σημερα. Κάτι απλο και ωραιο. Ξεκρεμαω ένα σκουρο μπλε φόρεμα που φτανει μέχρι το γονατο και γυρναω προς τον Σφουγγι δείχνοντας του το. Δεν μοιαζει εντυπωσιασμενος αφού δεν με παρατηρει καν συνεχιζοντας να έχει κλειστα τα ματια του οποτε το ξανακρεμαω και πιάνω ένα ασπρο αμανικο κοντο φόρεμα και γυρναω ξανα αντικρίζοντας το όμορφο σκυλι. '' Τι λες γι αυτό; '' λεω και γελαω μόλις καταλαβαινω πως δεν υπάρχει περιπτωση να μου απαντησει. Ακουω το γαβγισμα του Σφουγγι και σιγουρευομαι πως αυτό το φόρεμα είναι το καταλληλο. Πιάνω τα μαλλιά μου ψιλά και φοραω την ασημενια αλυσιδα μου με το διαμαντενιο μπλε δακρυ πανω της και βαφομαι. Σχεδον έτοιμη. Αρπάζω τις κλασσικες μπεζ γόβες μου και τις φοραω. Κοιτω την ώρα και περνω το τσαντάκι μου βαζοντας μέσα το πορτοφολι, το κινητό και τα κλειδια μου και βγαίνω από το σπίτι αφού προειδοποιησω τον Σφουγγι να είναι ησυχος. Προχωραω παραλλιακα και χαμογελαω όταν βλεπω την φίλη μου να με περιμενει έξω από το όμορφο ησυχο μπαρ με σταυρωμενα χέρια.

''Αργησες! Αλλα δεν θα κάνω σκηνη. '' μουρμουρίζει χαμογελώντας και την σπρωχνω απαλα για να μπουμε μέσα. Είναι ένα ησυχο μέρος που συχναζουμε εδω και καιρο όποτε δεν θελουμε πολύ φασαρια. Ο χωρος είναι φιλικος με πολυχρωμα κρυφά φωτα. Βρισκουμε ένα τραπεζι με τρεια σκαμπο και καθομαστε η μια απέναντι από την άλλη. Η Αλέκα με κοιταει περιεργα και ανταποδιδω το βλεμμα με απορια.

''Λυδια ο Μίλτος είναι εδω. '' λέει και παγωνω. Πόσο ατυχια; Δηλαδή ολοκληρη Θεσσαλονικη επρεπε να ερθει εδω. Καποιος μου κάνει πλακα.