Okulunun basketbol takımının sosyal medya yöneticisi olmak zorunda kalan Açelya ve takımın sessiz oyuncusu Cihangir'in hikâyesi.
★
Sosyal anksiyetesi yüzünden zor zamanlar geçiren Açelya, bir gün arkadaşının ondan yardım istemesiyle kendini hiç ol...
Selam, nasılsınız? Umarım iyisinizdir. Beni sorarsanız hava çok sıcak, ölüyorum ve günlerdir Wattpad bölümü atmama izin vermediği için sinirliyim. :D
Eleştirilerinizi ve fikirlerinizi yorum olarak belirtir ve yıldıza dokunursanız çok mutlu olurum.
İyi okumalar ve şimdiden iyi bayramlar su baloncuklarım! <3
★
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♡ ari abdul, stay
★
Her ne kadar içten içe inkâr etmeye çalışsam da, Cihangir kalbime daha önce sahip olmadığım türden hisler ekiyordu. Her gittiğim yerde gözlerini arayışım, teninin en ufak temasının beni yakışı ve kelimelerinin göğüs kafesimin içindeki bir yeri titretmesi bundandı.
Ve yine aynı sebepten ötürü, ellerimde alışveriş poşetleriyle kapısındaydım.
Bundan yaklaşık bir saat önce Sayina'dan rica etmiştim, ağabeyine Cihangir'in adresini soracaktı. Ama Alkan sadece adresi söylemekle kalmamış, beni evimden alıp ricam üzerine markete, sonra da Cihangir'e götürmüş, üstüne üstlük de Cihangir'in ona verdiği yedek anahtarını bana vermişti.
Bana söylemiyordu, biliyorum, ama ben arabadan inmeden önce bıyık altından gülümseyişini yakalamıştım. Bu yaptığımın arkadaşça gelen bir tarafı yoktu ona, hatta Cihangir'den hoşlandığım alnımda yanıp sönen harflerle yazıyor bile olabilirdi.
Apartmanın kapısını yedek anahtarlarla açıp Cihangir'in dairesinin önüne gelmiştim. Kararsızlık içindeydim. Kapıyı çalmalı mıydım yoksa anahtarla mı açmalıydım? Kapıyı çalmaya karar verdim. Her ne kadar hasta da olsa gelmemi beklemiyordu ve ayrıca müsait olmayabilirdi.
Derin bir nefes alıp poşetleri tek elimde topladım ve zile bastım. Zilin kulak tırmalayan melodisi kapının ardında yankılandı. Biraz bekledim.
Bekleyişim bir dakikayı çoktan geçmişti.
Kararsız kalarak cebimdeki anahtarları çıkardım, biraz yavaş davrandım ama sonunda anahtarı kilide sokup kapıyı açtım. Kapıyı yavaşça aralayıp evdeki seslere dikkat kesildim. Hiç ses yoktu.
Endişe boğazımdan yukarı tırmanmaya başladı. Zaten hastalandığını biliyordum ama kapıya bakamayacak ya da kapının açıldığını duyup tepki veremeyecek kadar kötü olduğunu sanmıyordum.
O çok güçlü birisiydi; karşı karşıya durduğumuzda boyu nedeniyle önümde bir dağ gibi yükselir, geniş ve kaslı omuzları görüş açımı tamamen kapatırdı. Ayrıca o bir sporcuydu, nasıl bu kadar hasta olabilirdi ki?
Aralık kapıya birkaç saniye baktım, sonra anahtarları kilitten çıkardım ve ayakkabılarımı çıkarıp içeri girdim. Kapıyı kapattığımda yeni bulunduğum ortamın kokusu hemen ciğerlerime dolmuştu.
