TUTUKLU

17. bölüm

Arkadaşlar bölümlere biraz yorum atsanız , fikirleriniz çok önemli ve motivasyon için gerekli . Teşekkür ederim 🤍🙃

Duydukları gerçeklik algısını kaybetmesine sebep olacak kadar güzeldi. İnsanın hayal dünyası kısıtlıydı , kurduğumuz tonlarca hayal bazen tek bir gerçek kadar güzel olamıyordu ve öyle bir andı şuan yaşadıkları.

Fakat gerçeklerin acı olmak gibi de bir yanı vardı ve şuan hayallerinde olduğu gibi yalnızca duygularıyla hareket edemeyecek kadar kritik bir andaydı Seda .

Boğazını temizlemek adına hafifçe öksürüp yutkundu. Doğru sözleri bulmaya çalıştı bu esnada.

- Egemen hislerimi inkar etmeyeceğim fakat bu soruya cevap bulamayacak kadar karışık kafamın içi . Bazı zamanlar kendimi senin yanında dünyanın en güvenilir yerinde gibi hissediyorum bazense öyle savunmasız ve güçsüz düşüyorum ki . En güzeli sen anlatacaklarını anlat sonra da kadere ve zamana bırakalım bir şeyleri.

Aldığı cevapla hayal kırıklığına uğrasa da belli etmemek için çabalayarak başını salladı Egemen .

- Anlıyorum seni , gelgitli davrandığımı düşündüğün için böyle hissetmek de haklısın. Ama ben seni gördüğüm ilk andan beri hep kalbinin kırılmamasını esas aldım . Ne yaptıysam ya da yapmadıysam bu yüzden , bunu bilmeni isterim.

- Teşekkür ederim, dedi Seda burukça . Kalbi kırılmamış mıydı yani ? Hem de defalarca paramparça olmuştu .

- Seda bu sana nasıl söylenir inan hala bilmiyorum , bir yolunu bulsaydım daha önce söylerdim zaten ...

- Egemen, her ne söylersen söyle seni yargılamayacağım ! Anlamaya çalışıcam söz! Ama söyle artık..

Seda'nın sözleri rahatlatmıyordu kalbini. Kendi işlemediği bir suçun altında ezilmek ne kadar zordu. Yargılanacak olan kişi o değildi evet ama en büyük cezayı o çekecekti  , haksızlık değil miydi bu ?

- Seda yetimhanede büyümene sebep olan kişi benim annem !

Tek çırpıda söylediği sözün ardından Sedaya çevirdi bakışlarını . Vereceği tepkiyi bekledi nefesini tutup.

- Ne !? N-nasıl yani ? Nasıl olabilir ki böyle bir şey?

Yüzünü sıvazlayıp arkasına döndü Egemen. Ellerini  sertçe saçlarının arasından geçirip ileri geri gidip geldi kısa bir süre.
Seda ise karşısındaki adamı ilk kez bu kadar çaresiz görüyordu . Onun çaresizliği karşısında yüreğinde oluşan merhamete hayret ediyordu.

Egemen'in çaresizliği kadar acıtmıyordu canını duyduğu itiraf .. o üzülmesin istiyordu, hiç üzülmesin.. Sevgi öyle gerçek bir bağdı ki , sevilenin canının acısı daha çok acıtıyordu sevenin kalbini.

- Egemen tamam ! Hırpalama artık kendini !

Seda'nın çıkışıyla doğru duyduğundan emin olmak ister gibi baktı Egemen .

- Annenin yaptıklarının sorumlusu sen değilsin, kendine eziyet etmeyi bırak artık! Bunu itiraf edene kadar hem kendine hem bana ne kadar zarar verdin farkında mısın ?

Kaşları çatıldı Egemen'in. Doğru mu anlıyordu Seda'nın sözlerini emin olamıyordu resmen.

- Sen beni mi düşünüyorsun şu durumda ?

Hayreti sesine de yansımıştı sorusunu sorarken, Seda da fark etmişti bunu .

- Sen kendini düşünmediğin için ben düşünmek zorunda kalıyorum şu durumda evet !

Hem kıyamıyor hem de çok kızıyordu olan her şeye . Az önce karışık olduğunu söylemişti kafasının değil mi ? Heh işte şimdi çorba olmuştu tam anlamıyla.