Till the End (Love Duology #1)

CHAPTER 5

"Wag nalang kaya kayo tumuloy. May kutob kasi akong may mangyayaring masama" Nagmamakaawang tugon ko sa kanila habang hawak-hawak ko ang parehong kamay ni mama.

Kanina pa talaga 'to. Kanina pa ako may kung ano sa loob ko. There's something bothering my mind that makes me think something bad is going to happen. And I hate myself for thinking this.

"Walang mangyayaring masama sa amin, uuwi pa kami sa graduation mo" Bahagyang hinaplos ni mama ang buhok ko.

"Mami-miss ko po kayo" Ngumuso muna ako bago sila yakapin.

I hugged them tightly to the point that I didn't want to let them go. I hugged them tightly because I knew I wouldn't feel their presence for two years.

"Sige na, baka maiwan pa kami" Paalam ni papa pagkatapos ko silang bitawan sa pagkaka-yakap.

Ate hugged them too and dad told my big sister to take care of me, and she said, of course.

As they moved further and further away from us, my tears started to fall. My heartbeat is still chasing my chest, and the negative thoughts are still running through my head.

Ilang minuto dumaan bago tuluyang umalis ang eroplanong sinakyan nila. Pinagmasdan namin ito ng ate ko mula sa himpapawid.

Seconds later, the airplane just explodes like a bubble. Sumabog ito nang napakalakas at nakarinig ako ng mga violent reaction sa paligid ko at napa-upo pati ang ate ko, maliban sakin. Nanatili akong nakatayo habang naka-angat ang ulo sa eroplanong sumabog na sinasakyan ng mga magulang ko.

Para akong nanigas to the point na hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. What just happened?

Biglang nanikip ang dibdib ko and I let my tears fall from my eyes. Para akong binagsakan ng langit at lupa sa sobrang sakit. Why?! Ba't nangyayari 'to?

Ipinikit ko marahan ang mga mata ko, as if panaginip lang lahat 'to. When I open my eyes, nothing changed. Mas lalo la akong humagul-gol.

Narinig ko pang umiiyak na isinisigaw ni ate sina mama at papa.
I glanced to my sister at bigla siyang tumayo upang yakapin ako. Mas lumakas ang paghagul-gol namin. Habang tumatagal ay nawawalan ako ng pandinig at tanging pag-ugong lang sa tainga ko ang naririnig ko, medjo nahihilo na rin ako.

Maya-maya pa ay nawalan na ako ng malay, pag-gising ko ay nasa kwarto na ako. I'm dreaming again.

Pinunasan ko ang mga luha ko at napabuntong-hininga bago ako bumangon.

Pagkatapos ko makaligo at makapag-ayos ng sarili ay agad na akong bumababa upang makapag-breakfast.

Nagtatakang umupo ako sa harapan ng hapag-kainan. Bakit apat na pinggan ang nakalagay sa mesa? E tatlo lang naman kaming kakain.

Simula nung nawala sina mama at papa ay pina-sabay ko na sina manang Flor at ate Shanne.

Nung nabubuhay pa sila mama at papa ay hindi namin sila itinuring na katulong sila rito sa bahay, itinuring namin silang parang parte ng pamilya.

"Bakit apat?" Nagtatakang tanong ko sa kanila habang naglalagay sila ng pagkain sa mesa.

Binigyan lang nila ako ng isang ngiti, nagkatitigan pa ang dalawa. Napakunot ang noo ko.

"Sakin yung isa" Napabaling ako kung saan nanggaling ang boses.

My eyes get wider as I see my big sister and a big smile appears on my face. She was wearing her pajamas while holding a cup of coffee in her hand. Mukhang umuwi siya kagabi, hindi man lang niya ako ginising o tinawagan man lang para makuha ko siya sa airport.