----------------------------------------------------------------
"ကျော့..!မနက်ဖြန်ငါ့မွေးနေ့ကိုလာခဲ့ရမယ်နော်။နင်မနက်ဖြန်နေ့လည်ဆေးရုံဂျူတီမကျအောင်ဆရာကြီးကိုပြောထားအုံး။သိတဲ့တိုင်းမနှစ်ကလိုဖြစ်သွားမှ"
ကျော့ သက်ထားစံအပြောကြောင့်ပြုံးရယ်လျှက်ဖြင့်..။
"မဖြစ်ပါဘူးအသက်ရယ် ငါ့ဂျူတီလည်းမရှိသလိုဆရာကြီးကိုလည်းပြောထားလိုက်တယ်။အဆင်ပြေပြီလား"
ကျော့ ပြောတော့သက်ထားစံကကျေနပ်ပြုံးလေးပြုံးရင်းခေါင်းငြိမ့်လေသည်။
"ကျော့..!မနက်ကနင့်ကိုလာခေါ်တော့နင့်အိမ်ဘေးက လူရောက်နေပြီကော။ဘယ်တုန်းကရောက်တာလဲ မနေ့ကလိုက်ပို့တော့မတွေ့ပါဘူး"
အသက်အမေးကြောင့် ကျော့စားဖို့ပြင်နေသည့်ထမင်းဇွန်းကိုပြန်ချလိုက်ရင်းဖြင့်။
"မနေ့ကထဲကနေ့လည်လောက်ထဲကရောက်နေတာတဲ့အသက်ရဲ့။မနေ့ညနေဘက်က နင်သတိမထားမိလိုက်တာနေမယ်"
"အော်..!မိသားစုတွေအများကြီးပဲလား။ငှားတာလား ဝယ်တာတဲ့လားကျော့"
သက်ထားစံအမေးကို ကျော့ကပြန်မဖြေသေးပဲသူစားနေသည့်ထမင်းကိုအရင်တစ်လုတ်စား၏။နောက်တော့ခေါင်းလေးအသာရမ်းရင်း..။
"ငှားတာမဟုတ်ဘူး ဝယ်လိုက်တာတဲ့အသက်ရဲ့။မိသားစုတွေကမရှိတာလား ဘယ်လိုလည်းငါလည်းသေသေချာချာမသိဘူး။လက်ရှိကောင်လေးတစ်ယောက်နေတာပဲတွေ့တယ်"
"ဟုတ်လား..!အိမ်အကြီးကြီးထဲမှာသူတစ်ယောက်ထဲပေါ့"
ကျော့ကအသက်အမေးကိုခေါင်းငြိမ့်ကာတုန့်ပြန်လေသည်။
"နာမည်ကထွဋ်သူရိန်လင်းတဲ့ ငါ့ထပ်ငယ်တယ်ပြောတာပဲ။မနေ့ကသူ့အိမ်အဲကွန်းပျက်နေလို့ပြင်လူခေါ်ခိုင်းပေးလို့ခေါ်ပေးရင်းသိလိုက်တာ"
"အမယ်..!ဇတ်လမ်းတွေဖြစ်တော့မှာများလား"
"ဟယ်..ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ။စားမှာစား "
နားရွက်ဖျားများနီရဲတွတ်သွားတဲ့သူငယ်ချင်းမကိုကြည့်၍သက်ထားစံကကြိတ်ကာပြုုံးလေတော့သည်။တစ်ရက်တော့ ထိုကောင်လေးကိုတွေ့ဖူးအောင်တွေ့အုံးမှ..ဒီမိန်းမမရိုးသားဘူး..။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ေရှ့ကခုံပေါ်မှဖုန်းမြည်သံကြောင့် လက်ထဲမှmacbookကို ကြည့်နေရင်းမှဖုန်းယူကိုင်လိုက်လေသည်။ ဒီချိန်ခေါ်ဆိုသူမှာဟန်နေတာကလွဲလို့တခြားမရှိ။
YOU ARE READING
မောင်နှင့်အချစ်ရှိရာ
Romance"မောင်...ကျော့ကိုချစ်ရဲ့လား" "မချစ်ဘူး သံယောဇဉ်ရှိရုံပဲ" "သံယောဇဉ်ဆိုတာချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားထပ်ပိုနက်ရှိုင်းတယ်မောင်ရဲ့!ကျော့ကိုချစ်တာထက်ပိုတာလားဟင်" "အင်း..ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်မှာပေါ့"
