---------------------------------------------------------------
အိမ်ရှေ့ကခေါင်းလောင်းတီးသံကြောင့် ကျော့လက်ထဲမှစားလက်စကိတ်ကိုစားပွဲပေါ်ကပန်းကန်ထဲပြန်ထည့်ခဲ့ပြီး အိမ်ရှေ့ထွက်လာခဲ့လိုက်လေသည်။
အန်တီမေကကျော့ဆေးရုံကပြန်ရောက်ထဲက တရေးအိပ်နေသည်။
တံခါးရှေ့တွေ့လိုက်ရသူကြောင့် ကျော့နှုတ်ခမ်းပါးလေးများအနည်းငယ်တွန့်ချိုးကာပြုံးရင်း။
"ထွဋ်သူရိန်လင်း.. !ဘာလိုပြန်လို့လဲ"
"အဟွန်း..!ဘာမှမလိုပါဘူးမကျော့ရယ်။ဒီမှာလေ မနေ့ညက ကျတော့်ကိုညစာကျွေးလို့ကျေးဇူးတင်တဲ့အနေနဲ့ အပြင်ရောက်တုန်းမုန့်ဝယ်လာတယ် မကျော့နဲ့အန်တီမေအတွက်"
"အဲ..!အားနာစရာကြီး။ ထမင်းတစ်နပ်စာကျွေးရတာမခဲယဥ်းပါဘူး ဒါတွေပေးစရာမှမလိုတာကို"
"ကဲပါ...ကျတော်ဝယ်လာပေးပြီးပြီဆိုတော့ လက်ခံလိုက်ပါ။ခြံတံခါးဖွင့်ပြီးယူပေးအုံး"
နေပူတာကြောင့် ကျော့လည်းခြံတံခါးဖွင့်ပေးပြီး ခြံထဲဝင်ခိုင်းလိုက်လေသည်။တံခါးနှင့်မလှမ်းမကမ်းမှာရှိသည့်ကြိမ်ခုံတန်းလေးပေါ် ကျော့ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ သူလည်းကျော့အနားမှာဝင်ထိုင်သည်။
ပုံမှန်ဆို ဒီလိုသူစိမ်းတွေနဲ့ကျော့ဟာဘယ်တုန်းကမှရင်းနှီးတဲ့ဆက်ဆံရေးတစ်ခုရှိဖို့လွယ်ကူတဲ့သူမဟုတ်ပေမဲ့ ဒီကောင်လေးကတော့ချွင်းချက်ဖြစ်နေသလိုပင်။
"ဘာတွေလဲ မုန့်က"
"မာလာရှမ်းကော! ပုဇွန်တန်ပူရာကြော် နှပ်ကော်ဖီတစ်ခွက် အဲ့တာပါပဲဗျ"
"အဲ..!အစ်မအကြိုက်တွေပဲ"
"ဟုတ်လား..!အဆင်ပြေသွားတာပေါ့။မိန်းကလေးတွေအများစုကအဲ့လိုတွေကြိုက်တယ်ပြောကျလို့ကျတော်ဝယ်ခဲ့လိုက်တာ။ဒါနဲ့ ဒီနေ့မကျော့အိမ်ပြန်လာတာစောသားပဲ ဂျူတီမရှိဘူးလား"
ထွဋ်သူရိန်လင်း မေးတော့မေသွယ်ကျော့ကခေါင်းရမ်းပြ၏။
"မဟုတ်ဘူး အစ်မရဲ့သူငယ်ချင်းမွေးနေ့ရှိလို့ ညနေကျရင်တွေ့ကျဖို့ချိန်းထားတာကြောင့်လေ။အဲ့တာကြောင့်နေ့တစ်ပိုင်းခွင့်ယူလိုက်တယ်"
YOU ARE READING
မောင်နှင့်အချစ်ရှိရာ
Romance"မောင်...ကျော့ကိုချစ်ရဲ့လား" "မချစ်ဘူး သံယောဇဉ်ရှိရုံပဲ" "သံယောဇဉ်ဆိုတာချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားထပ်ပိုနက်ရှိုင်းတယ်မောင်ရဲ့!ကျော့ကိုချစ်တာထက်ပိုတာလားဟင်" "အင်း..ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်မှာပေါ့"
