----------------------------------------------------------------
"ကျော့ရေ..!သားသူရိန်လင်းလာတယ်ကွယ်"
အိမ်အောက်ထပ်မှအန်တီမေအပြောကြောင့် ကျော့ ကိုမြတ်သူနဲ့ဖုန်းပြောနေရင်းမှ ရုတ်တစ်ရက်အမြန်ချလိုက်မိလေသည်။
နောက် အိမ်အောက်ပြေးဆင်းလာခဲ့မိ၏။
ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေသူရဲ့ကျောပြင်ကိုကြည့်ပြီး ကျော့စိတ်လှုပ်ရှားနေမိ၏။ လေးရက် လေးရက်ရှိပြီဒီနေ့နဲ့ဆို ကျော့ထိုကောင်လေးကိုသူ့အိမ်မှာမတွေ့ရတာ။
အသက်မွေးနေ့ကကျော့နဲ့သူနောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့ရတာဖြစ်၏။
"ကောင်လေး..!ဘယ်တွေပျောက်နေခဲ့တာလဲ"
ကျော့ မှာဟန်မဆောင်နိုင်စွာဖြင့် ကောင်လေးကိုမေးရင်းသူနှင့်မျက်စောင်းထိုးမှခုံပေါ်ဝင်ထိုင်လိုက်လေသည်။
အန်တီမေကတော့ ဘုရားရှင်ဆွမ်းကပ်ဖို့ပြင်နေသည်ကြောင့် မီးဖိုခန်းထဲပြန်ဝင်သွား၏။
"အင်း အလုပ်လေးရှုပ်နေလို့ပါ။အိမ်ထဲမှာပဲရှိတယ်"
သူ့အဖြေကြောင့် ကျော့ရင်ထဲတမျိုးပဲ။ အိမ်ထဲမှာရှိနေခဲ့တာတောင် ဒီလေးရက်တွင်း ကျော့တို့ဘက်ဆီတစ်ချက်မလာ။ အို..ဘုရားရေ ကျော့ ကျော့ကသူ့ကိုမျှော်နေခဲ့မိတာလား။
"အော်..!အမြဲအိမ်ကတိတ်ဆိတ်နေပြီးလူရိပ်လူခြေမတွေ့ရတော့လူမရှိဘူးထင်နေခဲ့တာ"
ကျော့ ပြောတော့သူဟူခေါင်းငြိမ့်ပြ၏။
နောက်တော့ စားပွဲခုံပေါ်ကိုမေးငေါ့ပြရင်းမှ..။
"မနက်စာ ကော်ဖီနဲ့ဘဲသားမုန့်ဝယ်လာခဲ့တယ်။စားလိုက်အုံး"
"ဟင်..!"
ကျော့ဒီတစ်ကြိမ်လည်းထပ်ကာအံ့သြမိပါသည်။ကျော့အကြိုက်ကိုသူဘယ်လိုသိပြန်တာလဲ ဒါကဆိုင်ဆိုင်မူ့ပဲလား။
"ကျတော်မနက်စာသွားစားရင်းဝယ်လာခဲ့ပေးတာ ကျတော်စားတဲ့တိုင်းမကျော့လည်းစားနိူင်မယ်ထင်မိလို့ပါ။မကျော့တို့ကြိုက်မှစားပါ"
"မဟုတ်တာ...!ဟို အစ်မကြိုက်တဲ့မုန့်ပဲ။မင်းလည်းကြိုက်တာပဲလား"
"အွင်း...!ကြုိက်တယ်။မကျော့မနက်စာ စားတော့လေ ဆေးရုံသွားရအုံးမယ်မလား"
YOU ARE READING
မောင်နှင့်အချစ်ရှိရာ
Romance"မောင်...ကျော့ကိုချစ်ရဲ့လား" "မချစ်ဘူး သံယောဇဉ်ရှိရုံပဲ" "သံယောဇဉ်ဆိုတာချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားထပ်ပိုနက်ရှိုင်းတယ်မောင်ရဲ့!ကျော့ကိုချစ်တာထက်ပိုတာလားဟင်" "အင်း..ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်မှာပေါ့"
