Sanalın dünyasında kapana sıkışmıştım kendimi asla online oyunlardan alıkoyamıyordum. Hayattan tamamen elimi eteğimi çekmiş, arkadaşlarımdan ve ailemden uzaklaşmıştım. Dünyanın gerçekliğinden tamamen uzaktım. Üniversite bittikten sonra çeşitli işlerde çalıştım, hiç biri benim için değildi ayrıca bölümümle alakası bile yoktu amacım sadece vakit geçirmek ve biraz ihtiyaçlarımı karşılamaktı. Hafta içi evde hep yalnızdım annem babam kardeşim çalışıyor bende evde bakıyordum lafta. Gelmelerine yakın hemen yemekleri hazırlardım, onun dışında bi işe yaradığım söylenemez. Hafta sonu ise annemin çalıştığı dükkanda çalışıyordum. Yani annem hafta sonu dinlensin diye sırf, abartacak bir ücret almadım sigaramı karşılasa yeterliydi. Çünkü büyüdüm ve ailemden para alamaz olmuştum. Asker olmaktı hayalim , bilirsiniz kadın için biraz meşakkatli bir yolculuk. Zaten hayatım okulda geçmişti birde bunun için ders çalışmak beni çok yoruyordu. Yine de pes etmedim. Birinci deneme. İkinci deneme.....
Sürekli deniyordum, bunun için uğraşıyordum, he asıl kendimi nasıl sanal dünyada kaybettim, işte tam da bu sebep yüzünden. Oynadığım online oyun savaş oyunuydu. Asker olmakla kafamı o kadar bozmuştum ki, bütün gün sabah oynamaya başlıyordum ve akşama kadar, hayatımda olanı biteni görmüyordum. Ailem ve arkadaşlarım benden sıkılmaya başlamıştı bile çünkü konuşacak hiç bi şeyim yoktu onların yanında bile oyundaydım. Neyse ki orada da bir çok arkadaş edindim kendime. Flörtleri saymıyorum bile. Orda tanıştığım bir çocuktan bahsedeyim hatta ona 'gamer' demek istiyorum. Onunla sesli olarak hiç oynamamıştım başlarda. Gizemini koruyordu ben gibi. Sosyal medya kullanmıyordum bu yüzden sadece bana oyundan ulaşabiliyordu. Sık sık oynamaya başladık iletişim için oyunun mesaj kutusunu kullanıyorduk ki bir gün gamer'a tak etti ve benden numaramı istemişti. Sebebi beni oyuna çağıramadığı içinmiş. He he tabi öyledir dimi? Neyse bende numaramı verdim. Onun sesini duymadan aylar geçmişti sadece mesajlaşıyorduk. Bir gün telefonum kapanmış ve ben aşırı depresyona girmiştim. Düşünsenize ben gibi bağımlının bağımlı olduğu şey bozuldu nasıl hissediyorum anlayın.
Ertesi gün bir şekilde o telefonu açmayı başardım. Binlerce mesaj bekledim aslında, düşündüğüm gibi değildi bir kaç aranmıştım gamer tarafından, neyse ona geri döndüm aradım, ilkte açmadı ikinci denemede açtı. İlk kez o zaman duydum sesini, tuhaf hissettim. Biraz konuştuk, onun işte olduğunu anladığımda fark ettim bu adam ne iş yapıyordu arkada tuhaf kalabalık ve telsiz sesleri. Biz hiç bunları konuşmamışız yani onunla tanışalı biraz zaman geçmesine rağmen tek konuştuğumuz konu oyundu. Kendimi tuhaf hissettim telefonu kapattıktan sonra düşünmem için kendime zaman ayırdım. Yatağıma uzanıp ben neyin içindeyim lan diye iç geçire geçire düşündüm. Ne işim ne hayatımda bir amacım kalmamıştı. Ne oldu hayallerime, bir sürü gelecek planına ne oldu.
O günden sonra oyuna daha az girdim, ruh halimde büyük değişikler oldu etrafımdaki herkes bunu fark etti kendimle yalnız kaldığımda hayatın gerçeği yüzüme tokat gibi vurmuştu. 24 yaşına gelmiş bir yetişkin olduğum aklımdan tamamen çıkmış her şeyi yeteri kadar yapmıştım. Büyük şeylerin peşini bırakmış bana yeter ile kalmıştım.
