Ben Masumum

17. bölüm Sinirler Tavan

Bi kaç saat içinde konağa gelmiştik. Kahvaltı bizi bekliyordu. İçeri gitmek için kapıyı çaldı Baran.

İçeri girdiğimizde masada oturan yabancıya takıldı gözümüz. Bu adam oydu. Baran'ın babasıydı.

Baran elbette sakin kalamadı. Masaya doğru ilerlerken Baran'ın babası ayağa kalktı.

Baran elimi bırakıp adama yaklaştı. Ensesinden tutup çekti.

"Ne işin var lan senin burda gavat"

"Baran babam bak sadece konuşmaya geldim. "

"NE KONUŞACAZ LAN BİZ SENLE HE NE KONUŞCAZ? BİZİ NASIL TERKEDİP GİTTİĞİNİ Mİ NASIL YILLARCA ARAYIP SORMADIĞINI MI HEE?! "

Adamın gözleri dolmuştu. Konuşamıyordu resmen.

Baran adamın ensesini bırakıp masaya baktı. Masada dedesi Rojin Dilan ve annesi vardı sadece.

"Size afiyet olsun "

Baran kolumdan tutup odaya yöneldi.

"Baran gel buraya! "

Kartal dedenin sesi ile Baran masaya baktı. Hiçbirşey demeden odaya çıktık. Çok şey yaşamıştık ve yorulmuştuk haliyle.

Baran odaya geldiğinde elimi bırakıp duvara vurmaya başladı.

"Amına kodumun adamı onca şeye rağmen yüzsüzce gelebiliyor!  "

"Baran nolur yapma dur. "

Baran bana baktı. Korkmuştum bu seferde aynısı olcak diye korkmuştum. Baran bana doğru gelince geri çekildim. O ise beni belimden tutup kendine asıldı. Boynuma gömülüp kokumu uzun uzun soludu. Sinirini atmaya çalışıyordu.

"Baran iyi misin? "

Bu sefer boynumda hissettiğim ıslaklıkla ağladığını anlamıştım.

"17 yıl Evin 17 yıl dişimle tırnağımla baktım ben anneme ablama kardeşime dedeme 17 yıl dile kolay. Bırakıp gitti bizi. Ben temizlikçi olarak başladığım o şirkette müdür oldum rahata ermiştik. Evlendim evlendirdim ablamıda ve şimdi hiç birşey olmamış gibi çıkıp geliyor. "

Şaşkınlığımı gizliyemiyordum. Baran Kartal resmen küçük bir çocuk gibi kucağımda ağlıyordu.

"Karam nolur otur bi sakin ol. "

Baran'ı yatağa oturtmuştum. O ise ağlamayı bırakmamış ama derin düşüncelere dalmıştı.

O sırada mutfaktan su almak için avluya çıkmıştım. Baran'ın babası Dilan'la konuşmaya çalışıyordu. Beni görünce ayağa kalktı. Ben ise onu görmezden gelip mutfağa gittim.

Dolaptan bi bardak su almıştım ki kapıda babasını gördüm. Beni izliyordu.

"Demek oğlumun karısı sensin. "

Üzerine gelmeye başlamıştı ama korkmuyordum.

"Evet benim. "

"Pekte güzelmişsin maşallah. Adın ne senin. "

"E-"

Mutfağa Baran gelmişti bu seferde.

"Onun adı seni ilgilendirmiyor. Konuşacaksan benle konuş. Karımdan uzak dur. "

"Oğlum"

Baran'a doğru ilerleyip ona sarıldı. Aslında gerçektende dış görünüş olarak benziyorlardı.

Baran sert bir şekilde babasını itip yanıma geldi. Elimdeki suyu tekte içti.

"Evinim lütfen odaya geç ve beni orada bekle. "