OKYANUSTA BİR DAMLA

3. KARANLIK KABUS

3. KARANLIK KABUS

NP : Adele - Skyfall

**
Sarı ışık yüzüme vuruyor, gözlerimi kapatma isteğini bastırıyordu. Yine de amaçsızca direndim. Bu çaresiz bir kızın direnişiydi. Babam evde yoktu. Bu gece şanslıydım.

Yani öyle sanmıştım.

Çelik kapının sesini duyduğumda korkuyla ellerimi bedenime sardım. Lütfen, dedim içimden. Lütfen gelmesin. Bugün olmasın, bu gece olmaz. Adım sesleri gittikçe yaklaşıyordu. Hayır, hayır, hayır. Dudaklarımdan bir hıçkırık koptu.

Kapı açıldı.

Bana bakıp gülümsedi.

Gözleri siyahtı. Işık yoktu. Karanlıktı.

Bir hıçkırık daha koptu dudaklarımdan. Küçük bedenimi eliyle savurdu. Bir hıçkırık daha. Ellerini saçlarıma uzattığında korkuyla titredim. Altında ki küçük bedenim korkuyla titriyordu.

Annem neredeydi?

Eli yanağımla buluşunca titreyen sadece içim değildi. Tüm vücudum titriyordu. "Benim güzel kızım," dedi o kirli sesiyle. Yüzünü bana yaklaştırıp kirli dudaklarını saçlarımın üzerine bastırdı. Midem bulanıyordu. Ama ben sabahtan beri hiç bir şey yememiştim ki.

Anne, neredesin?

Babam okşadığı saçlarımı tutup çekti ve yüzüne bakmamı sağladı. Uzamış sakalları, hafif kırışmış yüzüyle tam gözlerimin içine baktı. Saçlarım acıyordu.

Canım yanıyor, anne.

Araladı kirli dudaklarını ve devam etti cümlesine. "Doğum günün kutlu olsun." Hıçkırdım. "İyi ki doğdun, benim güzel kızım." Keşke doğmasaydım baba.

Altın sarısı saçlarımı okşadı. Tekrar hıçkırdım. Annem korktuğum da içimden saymamı söylerdi.

Gözlerimi tavana diktim.
Bir, iki, üç, dört, beş...

Saçlarımı bırakıp belindeki kemeri çıkarmaya çalıştı.
On, on bir, on iki, on üç...

Kemerini bükerek elimi avcuna aldı ve parmalarımı açtı.
Yirmi beş, yirmi altı, yirmi yedi...

Titreyen elimi morluk bırakacak derecede sıktı.
Otuz, otuz bir, otuz iki, otuz üç...

Korkuyla titremeye devam ettim.

Korkuyorum anne.

Etrafta gezdirdim gözlerimi, kimse yoktu.