Wachlarze jak skrzydła motyla
Najeżone szprychami
Wypełnionymi jadem
Poruszających nimi dłońmi
Okryci chustami kłamstw
Odkupieni pieniędzmi porażek
Nie podnosimy się już
Gdy wzywa nas słońce
Nasze dłonie zwarły się jak pnie
Jak rzeki nabrzmiały żyły
Jak kamienie stały się serca
To człowiek!
To człowiek prawdziwy
CZYTASZ
Śpiący
Poetry"Ci którzy szczęśliwie śpią w nocy lepiej niech nie wiedzą co w głowach tych istot co w jej mrokach siedzą"
