Το φιλί συνεχίστηκε και από τους δύο, οι γλώσσες τους χάιδευαν η μία την άλλη, όταν απομακρύνθηκε ίσα ίσα ο Οδυσσέας για να πάρει μια ανάσα καθώς τον έπιανε με τα δυο του χέρια από τον σβέρκο.
"Δεν με νοιάζει καμία άλλη, το καταλαβαίνεις αυτό; Μόνο εσύ με νοιάζεις. Μόνο εσύ θέλω να με κάνεις να γελάω..." κόλλησε το σώμα του πάνω στον Μάνο όσο ένιωθε την καυτή ανάσα στα χείλη του.
"Μόνο εσύ θέλω να μ' αγγίζεις"
Ο Μάνος εξέπνευσε και σήκωσε το βλέμμα του συναντώντας τα πράσινα μάτια του Οδυσσέα, λίγο πριν χτυπήσει το κινητό του.
Αυτό φάνηκε να τον επανέφερε στην πραγματικότητα και αφού πετάρισε τα βλέφαρα του, απομακρύνθηκε από τον Οδυσσέα και το έβγαλε από την τσέπη του.
"What's up?"
"Που είσαι καλέ; Έγινε κάτι;" άκουσε τη φωνή της Ναόμι.
"Τώρα, έρχομαι"
"Μήπως είδες τον Οδυσσέα; Έφυγε για να σε βρει"
Τα μάτια του συνάντησαν τον ψηλό καστανομάλλη, πριν απαντήσει.
"Όχι, δεν ξέρω που είναι"
"Οκευ, σε περιμένουμε" του είπε και το έκλεισε.
"Το τελευταίο πήγαινε για μένα;" τον ρώτησε εκείνος, όσο ο Μάνος απέφευγε τη ματιά του.
"Μάλλον σε ψάχνει η συνοδός σου. Πήγαινε, μη τη στήσεις, δεν κάνει" είπε σοβαρά, όμως δεν μπόρεσε να μην διακρίνει ένα ίχνος ειρωνείας στη φωνή του, καθώς είχε αρχίσει να περπατάει στο πέτρινο δρομάκι για να επιστρέψει στη δεξίωση.
"Μάνο" τον σταμάτησε η φωνή του, χωρίς όμως να γυρίσει να τον κοιτάξει.
"Μίλα ξανά με τον αμερικάνο. Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρεις"
Και κάπως έτσι, χωρίς να βλέπει το πρόσωπο του, τον άφησε να φύγει.
Ο Μάνος επέστρεψε στη βίλα και έδειχνε να ψάχνει κάποιον. Εντόπισε τον αμερικάνο και μόλις ήταν έτοιμος να κατευθυνθεί προς το μέρος του, πετάχτηκε μπροστά του ο αδερφός του.
"Πώς πάει; Μίλησες με τον αμερικάνο;"
"Αυτό πήγαινα να κάνω" απάντησε αδιάφορα και πήγε να τον προσπεράσει.
"Αν θες να σε συμπαθήσει... μίλα του για το πώς άρχισες να παίζεις πιάνο" του χαμογέλασε, όμως το πρόσωπο του Μάνου αμέσως αγρίεψε.
"Μόνο εσύ θα χρησιμοποιούσες τους νεκρούς μας γονείς για να επωφεληθείς επαγγελματικά"
