Σε τρεις μέρες είχε κανονίσει η Adriana να γνωριστούν ο νέος κιθαρίστας με τον Jay Hunty.
Και όλα αυτά, χωρίς να έχει ενημερωθεί ο Μάνος για την αλλαγή που είχε γίνει.
Μόλις είχε μπει ο Μάρτιος και ο Μάνος είχε γενέθλια σε δυο εβδομάδες. Γινόταν 25.
Πώς πέρασαν έτσι δύο χρόνια. Δύο ολόκληρα χρόνια από τότε που είχε να πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα. Από τότε που είχε να δει εκείνον...
Οι αναμνήσεις του σταμάτησαν όταν εμφανίστηκε η Ναόμι δίπλα του στο διάλειμμα και άρχισε να μιλάει ασταμάτητα.
Όσο κι αν του έσπαγε τα νεύρα, αυτή η κοπέλα είχε καταφέρει να έχει μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά του.
Ο Οδυσσέας γύρισε από την φαρμακευτική εταιρεία το απόγευμα και έκανε ένα ζεστό μπάνιο.
Έπιασε την κιθάρα που του είχε δώσει ο Leo και άρχισε να παίζει.
Είχε απίστευτο άγχος. Για όλα. Για το ότι τον περίμεναν σε μια από τις πιο γνωστές δισκογραφικές εταιρείες. Για το ότι θα γνώριζε από κοντά έναν καλλιτέχνη που θαύμαζε. Και για το ότι θα πήγαινε στον ίδιο χώρο που μπαινοέβγαινε και ο Μάνος.
Άραγε θα τον πετύχαινε κάπου?
Η ημέρα της συνάντησης ξημέρωσε και ο Οδυσσέας φόρεσε το μπλε τζιν του, λευκή μπλούζα και μαύρο μπουφάν με λευκή, χνουδωτή κουκούλα.
Φόρεσε την θήκη με την κιθάρα στην πλάτη του και ξεκίνησε για την δισκογραφική.
Ο Μάνος σηκώθηκε με το δεύτερο ξυπνητήρι και άφησε στην άκρη το μαξιλάρι που είχε στην αγκαλιά του.
Πήγε στο πολυτελές μπάνιο του περνώντας από τη τζαμαρία με τη θέα ψηλά.
Φόρεσε μαύρο cargo παντελόνι με τσέπες, μαύρη μπλούζα και μαύρο δερμάτινο μπουφάν.
Χρυσό ρολόι και αλυσίδα στον λαιμό του καθώς φυσικά στα αυτιά του είχε και από ένα μικρό σκουλαρίκι.
Πήρε το κράνος του και έφυγε με τη μηχανή για τη δισκογραφική.
Ο Οδυσσέας όταν μπήκε στο κτίριο ζήτησε την Adriana κι εκείνη λίγο αργότερα κατέφτασε να τον υποδεχτεί.
"Καλημέρα Οδυσσέα, πώς είσαι?"
"Καλημέρα. Λίγο αγχωμένος, αλλά καλά" χαμογέλασε κάπως αμήχανα.
"Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι. Όλα θα πάνε τέλεια. Πάμε στην αίθουσα?" τον συνόδεψε στην αίθουσα συνεδριάσεων όπου υπήρχε ένα μεγάλο οβάλ λευκό τραπέζι.
