It's me 😊 Και τώρα θα σας πω τον πόνο μου, δηλαδή γιατί καθυστέρησε το κεφάλαιο και γιατί θα καθυστερήσει και το επόμενο (μη με σκοτώσετε). 1ον ανέλαβα επιτέλους πτυχιακή και έχω διάβασμα 😭 και 2ον σε μια εβδομάδα μετακομίζω οπότε υπάρχει ένας μικρός χαμός στο σπίτι και μέσα στο σκ θα αρχίσω να πακετάρω. 1 Νοεμβρίου θα έχω ξανά μετακόμιση (don't even ask) και μέσα σε όλα αυτά δουλεύω και τις καθημερινές.
Περιττό να σας πω ότι αντί για να γράφω αυτό το κεφάλαιο, θα έπρεπε να ψάχνω στο google μελετητή για τη ρομποτική και την τεχνητή νοημοσύνη γιατί προς το παρόν το μόνο που έχω ετοιμάσει στην πτυχιακή μου είναι ο τίτλος 🥲 (Send help)
Αλλά τι να κάνω που σας αγαπώ και αγαπώ και αυτά τα δύο βλαμμένα, το πρασινομάτικο και το μαυρομάλλικο που δεν ξέρουν που παν τα τέσσερα.
Αυτά από μένα, σας παρακαλώ δείξτε κατανόηση και υπομονή για τις επόμενες μέρες τουλάχιστον μέχρι να εγκατασταθώ στο καινούριο μου σπίτι και να γράψω καμιά σελίδα στη πτυχιακή γιατί δεν θα πάρω πτυχίο ποτέ 🙃
Απολαύστε το κεφάλαιο και μην ξεχάσετε να πατήσετε το μικρό αστεράκι κάτω αριστερά ⭐
Love you ❤️
~~~~~
Το πέμπτο και τελευταίο έτος της σχολής για τον Οδυσσέα είχε μόλις αρχίσει.
Εκείνος και οι φίλοι του ήταν πίσω στα θρανία.
Δεν χρωστούσε κάποιο μάθημα οπότε ήθελε να αφοσιωθεί στις σπουδές του για να περάσει με επιτυχία τα μαθήματα αυτού του χειμερινού εξαμήνου και να ξεκινήσει την πρακτική του στο επόμενο.
Ο Μάνος είχε τελειώσει και τυπικά το 5ο έτος σπουδών του, όμως θα παρακολουθούσε άλλο ένα εξάμηνο λόγω της μετάβασης του από το ελληνικό πανεπιστήμιο στο βρετανικό.
"Heyyyyy!" είδε από μακριά την κοντούλα Naomi με τα γαλάζια μαλλιά να τρέχει χοροπηδώντας.
Εκείνος με το κράνος περασμένο στο χέρι του απομακρυνόταν από τη μηχανή του.
Τον έπιασε αγκαζέ και του χαμογέλασε έντονα.
"Τι κάνεις? Μου έλειψες βλάκα!"
"Εμένα καθόλου"
"Αχ τι γλυκός που είσαι!"
Μπήκαν στο κτίριο και δύο κοπέλες τους κοίταζαν από μακριά.
