"Atem tutem ben seni,şekere katem ben seni."ayağında salladığı bebeğine kısık ses tonuyla mırıldandı Aysu Öz.
Soğuk duvarların ortasında, minik bir konteynır kulübede kitliydi. "Akşam baban gelen de oy önüne atem ben seni..."mırıltısı kısık kısık inlemelere dönüştüğü an sustu.
Karşı koltukta uyuklayan oğlan ise sesin kesilmesiyle kapalı olan gözlerini zorlukla açtı. Biliyordu ki o ses olmadan rahatça uyuyamazdı.
"Teyze?."dedi uyku mahrumu gözlerle. Ancak Aysu Öz sesizce ağzını eliyle kapatmış bir şekilde hıçkırarak alıyordu.
Oğlan çıplak ayaklarını önemsemeden ayağa kalkıp teyzesinin dibine girdi. "Teyze. Ağlama."dedi tek tek. Aysu Öz oğlanın konuşmasıyla gözlerini sesin geldiği yöne çevirdi, ortam karanlık olsada önünde küçük yumruklarını sıkmış oğlanı seçebiliyordu.
"Çakır?. Uyumadın mı sen teyzecim?."dedi Aysu Öz. Bide yeğenini bu duruma soktuğu için ağlayabilirdi, o küçüktü ve kucağındaki kızı daha çok küçüktü. Bu odadaki üç varlıkta çok küçüktü, hepsi benim yüzümden bu halde diyemedi Aysu.
"Uyudum."dedi sesini düzelterek küçük oğlan. "Sonra da uyandım."dediği an arkasından ona yaklaşan küçük adım seslerini duydu. Kardeşi de onun sesiyle uyanmış görünüyordu.
"Ah! Üşüdünüz mü yoksa?."dedi Aysu ayağında salladığı bebeğini kırık koltuğun kenarına sakince koyarak.
Ellerini üstündeki ince cekete götürdü. Yavaş ve bi o kadar da yorgun bir şekilde ceketi üstünden çıkararak önüne aldı.
"Gelin yanıma."dedi kucağını açarak. Önünde titreyen iki oğlanda beklemeden teyzelerinin koltuklarının altına girdi.
Biri sağ koluna girerken diğer düşünmeden bebeğin olduğu taraftaki kolun altına girdi. İki oğlandan küçüğü bebeğe bakarak gülümsedi ve teyzesine dönerek "Hava da uyumuş sonunda teyze."dedi.
Aysu Öz küçük oğlana bakarak gülümsedi. Kızı doğduğundan beri onu düşünen tek kişi bu küçük oğlandı. Bebeğe hep sahip çıkan oğlan bir yandan da teyzesine sahip çıkıyordu. Küçük olsada güçlüydü, gücünü sert ve azimli bakışlarından alırdı.
"Cihan."dedi Aysu Öz. Sonra büyük oğlana dönerek ona doğru konuştu. "Çakır." İki oğlanda teyzelerine merakla baktı. "Anneniz..."kardeşi.
Kız kardeşi de onun yüzünden bu gece idam edilmişti. Ne ki kurul kocası olan Suphi Öz'ün hatası nedeniyle bir aileyi katletmişti. Arkasında kalan iki oğlanda bu katledişi görmüş onların cezası olarak Kurul'un en küçük üyeleri olmuştu.
Suphi Öz çok sinirliydi. Eşi Aysu Öz oğlanların önünde durmuştu hem de kurulun karşısında. Bunun cezası da belliydi. Bir geceliğine buz gibi olan bu konteynırda kalmak. Ne zalimlikti bu.
"Anneniz artık geri gelmeyecek."zorla konuşsada devam etti. "Babanız gitti, o da gelmeyecek ama ben varım. Sakın korkmayın tamam mı?."dedi ikisine de kollarını sararak.
Küçük oğlan abisine bakarak kaşlarını çattı. "Çakır eğer annemle gitseydi böyle olmazdı teyze. Hava da üşümezdi sende!."dedi birden sinirlenerek. Ama büyük oğlan bu dediğine sadece göz yumdu. O zekiydi, öfkesine hiçbir zaman yenik düşmemiş her zaman beyniyle hareket etmişti.
"Şşş. Öyle deme Cihan. Abin doğru olanı yaptı."elini küçük oğlanın yumuşacık simsiyah saçlarına daldırdı ve okşadı. "Sakın abine bir daha kızma. Onu suçlama Cihan, o sana muhtaç sende ona artık kimseniz yok. Sizden başka." Ben varım diyemedi tekrardan Aysu. Biliyordu o da yakında gidecekti.
