Aynadaki Ben

6. Bölüm (Fırtına)

Zamansızdı her gidiş her veda ve her ayrılık. Neden ben diye düşündüğümde yollar yine bende kesişiyordu. Tutamadım ellerinden, tıpkı kimsenin benim elimi tutamadıği gibi. Sevmeler yetmedi çoğu zaman, hep yarım kaldı bu dünyada ve ben kimsenin ardından artık göz yaşı dökmememeye yemin etmiştim. Umarsız bakışlarımı hoyratça esen rüzgar bozuyordu. Yüzüme vuran dalgaların damlacıkları tenimde acı veren bir ize dönüşmüştü. Zamanla geçer sandığım tüm yaralarım geçmemişti derinleşerek büyürken içimdeki çığlıklar dipsiz kuyulara bağırmak istercesine içimden yükselen sessiz haykırışlara dönüşmüştü...

~İ.A

Boş bakışlarım kendi yansımamla yüzleşiyordu. Saatlerdir oturduğum aynanın başından kalkmamış, kimsenin yanıma gelmesine izin vermemiştim. Delirmişmiydim?
Evet delirmiştim. Sevdiklerimin elimden alınması delirtmişti beni. Evet alınması diyorum çünkü ikisi de isteyerek gitmemişti yanımdan, birisi zorla almıştı ikisinide benden.
Odanın kapısı açıldığında sabit tuttuğum bakışlarımı aynadan ayirmadım.
"Güzelim, yemeğe gel hadi hiç birşey yemedim sabahtan beri."
Annemdi evet hayatım boyunca beni aşağılayan annem güzelim diyordu bana. Acıdığından mı, yoksa beni gerçekten sevdiğinden mi bilmiyorum ama o gün koşar adımlarla yanıma gelmiş bana sıkıca sarılmıştı. Ben ilk defa annemin kolları arasında ağladım o gün. Cengiz ise tek kelime etmemiş hatta benimle göz teması bile kurmamıştı.
Omuzumda bir el hissettiğimde bakışlarımı o tarafa çevirdim.
"Buraya getireyim yemeğini istermisin?"
"Aç değilim" diyebildim sadece. Saatlerce kurduğum tek cümle buydu. Kapının kapanma sesini duyduğumda bakışlarımı yine aynaya çevirdim. Gözlerim ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu, göz torbalarım kapatılmayacak kadar morarmıştı çünkü günlerdir uyumuyordum. Saçlarım karışmıştı ama umrumda değildi.
1 haftadır sadece ayna başından kendimi izliyordum. Rüzgar defalarca kapıma gelmişti fakat onu görmeyi reddetmiştim. Elif ve Hira da bir kez beni görmeye gelmişti fakat onları görmeyi de istemediğimden beni daha fazla zorlamak istememişlerdi yada başka bişey bilmiyorum ama sonra da uğramamışlardı.
Annemlerle günlerdir sadece bir kaç kelime konuşmuştum.
Hatta beni psikoloğa götürmek istediklerini söylemişlerdi. Hiç birşey demedim. Ya kararlarından vazgeçtiler yada gerçekten bana uygun bir psikolog arıyorlardı.
Olayın ardından 1 hafta geçmişti. Tam tamına koca bir hafta. O yedi gün bana o kadar uzun gelmiştiki, yalnızlığın bu denli canımı yakacağını daha önce söyleselerdi inanmazdım. Aslı, sonra Luna...
Defalarca intihara kalkıştım fakat annem beni odada elimde jiletle gördükten sonra kesici alet, ilaç ne varsa aldılar elimden. Şimdi ise tek yaptığım oturup kendimi izlemekti. Nasıl birine dönüştüğümü izlemek.
O gün yaklaşık 3 saat kadar karakoldaydık. Hepimizin ifadesini aldılar. Ben adım kadar eminim Yiğit'in yaptığından.
"Sen yaptın." Diye avazım çıktığı kadar bağırmıştım. Hatta üstüne atlamıştım onu öldürmek istiyordum. Beni durduran Rüzgar olmuştu. O günden beri Yiğitten bir haber yoktu. Buraya gelecek yüzü yoktu çünkü. Polisler araştırma sonucu delillerin intiharı gösterdiğini söyleyip dosyayı kapatmışlardı.
Derin bir nefes verdim ve Lunanın bıraktığı intihar mektubunu çekmecemden çıkardım. Evet onun el yazısıydı ama sanki elleri titremişti yazarken. Cümleler rastgele yazılmış gibiydi.
Defalarca okumuştum ve yine okuyacaktım.
"Bitanem" diye başlamıştı intihar mektubuna.
Yeniden gözlerimin dolduğunu ve ağlamaya başladığımı ,gözümden yanağıma doğru süzülen ıslaklıktan anlamıştım. Tek bir kelime yetmişti gözlerimin dolmasına, ağlamama.
Nefesimi verdim ve defalarca okuduğum o satırları tekrar okumaya başladım

Bitanem, hayat arkadaşım ve sırdaşım;
Ne kadar zor olsa da bu kararı almak, kendime bunu yapmaktan başka bir çare bulamadım. Lütfen öncelikle affet beni... Seninle geçirdiğim zamanın her bir zerresinden aldığım hazzı nasıl tarif edebilirim inan bilmiyorum. Ama ailemden bile öncesin benim için. Bugün bu kararı vermek benim için ne kadar zor olsa da yapmak zorundayım.Bir şekilde kendimi bunu yapmam gerektiğine inanıyorum. Benden sonra üzülmeni senelerce yasımı tutmanı ve benim için ağlamanı istemiyorum. Hayat senin için daha güzel olacak güzelim. Bunun tadını çıkarmalısın ve kaldığın yerden devam etmelisin. Hayal ettiğin ne varsa yaşa. Bu hayatı sonuna kadar yaşa güzelim....