Beyond the Shadows ( Congregation Series #1 )

Chapter 8

Trigger Warning: This chapter contains mature themes and descriptions of depression that may be depressing to younger readers. Reader discretion is advised.

Unang araw ngayon ni Papa pero hindi pa rin ako bumibisita dahil hindi ako nanininiwala at hindi ko pa tanggap na wala na si Papa.

I’ve gotten used to Papa not being around since he left us when I was young, but now it’s different. Etong pagiwan niya samin, hindi na namin siya makakasama habang buhay. Hindi kona maririnig yung boses ni Papa, hindi kona mayayakap ulit si Papa, hindi na kami ulit maguusap at hindi na kami ulit makakapunta ng Luneta.

Bakit pa ba ako pinapahirapan ng ganito ng mundo? May pagkakamali ba akong nagawa para saktan ako ng ganito? Una, yung mga taong nambubully sakin, pangalawa ang boyfriend ko at pangatlo naman ay ang Papa ko. Hanggang kaylan pa ba ako papahirapan ng ganito?

I’m tired living of this cruel world.

“ Lord, nandito ako ngayon sa harapan mo para humingi sayo ng tulong... Kung maaari gawin mo nalang to isang panaginip. Gusto ko nang gumising sa bangungunot na to. ” Dasal ko habang nakaluhod at ang mga kamay ay magkadikit.

“ Wag niyo naman po akong pahirapan ng ganito kasi po nahihirapan na po ako, pagod na po ako. Pagod na pagod. ” I was walking, using my knees and wailing in tears.

“ Bakit niyo pa ako pinapahirapan ng ganito! ” I screamed in agony. My voice echoes the whole room.

Napadapa nalang ako sa sahig at sumisigaw habang umiiyak tinatanong sa aking sarili kung bakit ko kaylangan maranasan yung mga bagay na to.

“ Bakit hindi niyo nalang ako patayin! ” I shouted but i felt guilty for questioning him but what i am suppose to do? To celebrate because of this?

“ Tin... ” Biglang sumulpot si Baste at inalalayan niya akong tumayo habang ako ay pinupunasan ang mga luha sa mata ko. “ I know what you feel pero wag mo naman sanayin yung sarili mo, wag mo naman ilagay sa point na pati ikaw ay susunod na rin kay Papa. Isipin mo kami, isipin mo kaming mga nagmamahal sayo. ”

“ Syempre pamilya ko kayo eh... Pero yung iba? ”

“ Hindi mo naman kailangan na mahalin ka rin ng iba, isipin mo na sapat na kaming mga nandito para sayo. Mahal ka namin Tin lalo na si Papa. Ngayon masaya na si Papa kasi hindi na siya mahihirapan, kaylangan nalang nating tanggapin. ” He hugged me so I just cried on his shoulder.

I agreed with Kuya to go to Papa’s funeral even though it hurts me but I have to do it.

“ Buti naman anak lumabas kana. ” Mama smiled at me but the sadness was obvious in her eyes.

“ Mama... ” I couldn’t hold back my tears so I cried again and Mama hugged me.

“ Okay lang yan, Tin. ”

Humiwalay nako sa pagkakayakap sakin ni Mama at pumunta sa kabaong para masilayan ang mukha ni Papa at kahit ngayon manlang makita ko ulit ang mukha niya.

“ Papa... Diba sabi mo babawi ka, ” I held the glass on Papa’s coffin and touched his face even though there was a glass blocking it while my tears were falling on the glass. “ P-papa, sorry... Sorry kung naging matigas ako sayo sa loob ng ilang taon. ”

“ Alam kong masakit para sayo pero masakit din sa loob ko... Sobra akong nasaktan. Hindi ako galit sa inyo pero nagtatampo lang. Nung mga panahon na iniwan mo kami masakit sa akin. Ngayon umalis ka ulit pero yung pag alis mo hindi kana makakabalik... ” I just sat on the floor while crying and Baste immediately approached me to hug me.