Kararmış Kalpler (+18)

🌼22. Bölüm

Keyifli okumalar ❤️

Üç gün, 16 saat ve 48 Dakika geçmişti o günden.

Sarya bu gün içerisinde hiç odasından çıkmamış gelen yemeklerin çoğunu yarıda bırakıp yediklerini de her daim istirah etmişti

Yapılan testler ve tüm ilk yardımlar sonucunda bebeklerinden birinin alındığı bir operasyon geçirmişti. Fakat kendisi ikiz olduğunu bilmiyordu, bu bilgi ondan mahrum bırakılmış sadece bir çocuğu olduğunu söylüyorlardı. Geriye kalan tek çocuğa hala sahipti.

Büyük bir durgunlukla güne başlamış hiç kimseyle konuşmuyordu. Uzandığı yerden kalkıp komodinin üzerinde olan ilaçları tek tek aldıktan sonra oturduğu yerden güçlükle kalkmıştı. Saçlarını omuzlarından geriye atarak üzerinde olan kropuda indirmişti. Üzerinde kalan sütyenin kopçasını genişleterek derin nefes aldı. Üzerinde olan şortun da karın hizasında olan ipini genişletip yavaş adımlarla odada yürümeye başladı.

"Demek onca şeye rağmen benimle kalmayı seçtin!" bir an duraksayıp dudaklarından çıkarttığı sözlerle karnına bakmıştı.
" Aldığın onca darbeye rağmen kalmayı tercih ettin ha... " derin bir nefes alarak başını geriye yasladı.
" Hadi geldin diyelim, beni kim koruyacak, seni ben korudum diyelim ya beni..." demişti acıyla. Dişlerinin arasından söylemişti. Zorla, konuşmak istiyordu bir şekilde. Bu her kim olursa bir kaç kelime etmek istiyordu.

Konağı saran telaş sesleri her yerde duyulurken Yavuz odasından çıkıp kendinde artık o cesareti bulduğu an Sarya'nın kaldığı kapı önüne gelmişti. Derin nefes alarak kapı kolunu aşağıya indirmesiyle Sarya' yı ayakta arkası dönük görünce kapıyı yavaş bir şekilde kapatıp zorda olsa güçlükle bir kelime etmişti

" Sarya... " demişti bir adım daha atarak. Sarya duyduğu sese karşı ona yavaş bir şekilde dönerek sert bakışlarıyla ona bakmıştı.
" Konuşalım mı... !"
Bir kaç saniye sadece geçmişti, Sarya göz pınarlarında olan göz yaşlarını saniyeler içinde özgür bırakırken Yavuz gözlerini devirerek konuşmaya devam edecekken Sarya konuşmuştu.
" Konuşacak hiç bir şey yok biliyor musun ? Çünkü her zaman kazanan sen oluyorsun... " çaresiz bir şekilde elleriyle gözlerini kapatarak ağlama isteğini durdurmaya çalışsa da devam ediyordu.

" S... sana karşı bir şeylere girişmek sadece bana zarar veriyor. O yüzden ben değil sen vazgeçmek zorundasın ! Ancak böyle koruyabilirim kendimi !"
Rica edecek bir ses tonunda yine ona karşı aciz olduğunu gösteriyordu. Yavuz çaresiz bir şekilde tırnaklarını avuç içine geçirerek ona doğru hızla adımlar atarken Sarya geri adım atıp

" Dokunma bana... ! İstemiyorum lütfen!" demesine bile aldanmadan kolundan tutup kendisine doğru çekerek belini sarmıştı.
" İstemiyorum dedim, lütfen... !"
" Özür dilerim.... Ne diyeceğimi bilmiyorum ama özür dilerim ! Yaptığım her şey için binlerce kez özür dilerim... !" sarılmayı bırakıp yüzünü ellerinin arasına alarak
" Senin için tedaviye başlayacağım. İyi olabilmek için bir kaç seans alacağım her nerden gerekiyorsa, ama gerçekten üzgünüm. Bir anlık öfkeyle işleri bu boyuta getireceğimi düşünememiştim. Sırf biraz toparlanman için yaklaşmadım ama dayanamadım yine geldim ! Ne kadar inanamasan da o şerefsiz seni yurt dışına değil o şerefsiz Aslan' ın yanına götürecekti... !"

Sarya yüzünü ellerinin arasından çekip kurduğu cümleye karşı geri adım atarak
" Nasıl olurda hala buna inanacağımı düşünebilirsin Yavuz ! Hala kendini haklı çıkartmak için gelip söylediğin şeylere bak ! Sen nasıl bir adamsın ya ! Artık cidden kestiremiyorum senin nasıl hareketler sergileyeceğini !" öfkeyle yüksek bir seste söylediği sözlere karşı Yavuz sakin olmaya çalışıp geri adım atarak derin nefes aldı.
" Sarya, inan veya inanma. Ama ilk ve son kez söylüyorum. Bir daha kaçmaya çalışır ve o adamla buluşursan yeminim olsun tek kurşunda bitiririm onu ! Zaten şu an kayıp bulduğum an... !"