Hridayeş | Taekook

1.

Bu benim ilk fic'im. Çok heyecanlıyım, umarım beğenirsiniz. Yazı hatası varsa üzgünüm. Öylesine yazdığım bir kitap, aklımda bir süredir vardı. Herkese iyi okumalar!

Fic texting düz yazı, ama daha çok düz yazı göreceksiniz. İlk fic'im, ilk başlarda hata olabilir. İlerleyen bölümlerde daha da iyi yazacağıma eminim.

Jimin:
Lan neredesiniz?
Alooo
Lannn
Cevap versenize
Pisliklerr
Aaaaaağğğğ
Lannn öldünüzmüü!?

Heseok:
Noldu?

Jimin:
Sonunda bee
Jungkook ile jin nerde?
Onlarda gelsin söyleyicem

Hoseok:
Ne bilim olm gelirler şimdi
Noldu söylesene merakdan geberdim

Jimin:
2 dakika dur gelsinler söyleyicem işte

Jin:
bir izin vermediniz uyuyacağım şurada
Ne var ne oldu jimin?

Jimin :
Jungkook da gelsin söyleyicem
Nerde lan bu gerizekalı

                                                       Ben:
                                             Geldim işte
                                      Bi sorunmu var?

Jimin :
Sonunda gele bildiniz jungkook bey

Heseok :
Jimin boş yapma konuşşş

Jimin :
Ahh her neyse ayyy yarın okula yenii cocuklar gelicekmiş

Jin :
Ee biz ne yapalım?

Jimin :
Yaaa bii durr
Dediklerine göre cokkk yakışıklı birleriyimiş

Heseok :
Kac kişiler ki bunlar?

Jimin :
3 kişi
Bu yılda sap kalırsam deliricem Belki bizim bu son şansımız ola bilir 🤧

Heseok :
Öyle deme her hatırladıkca üzülüyorum ulann 🥲

Jin :
İsimlerini biliyormusun?

Jimin :
Hayır ama merak etme öyrenirim
Jungkook sen bir şey söylemiyicekmisin?

                                                      Ben :
                   Ben hayatımdan memnunum                                   
                    böylesi benim için daha iyi
Jimin :
Jungkook'yaa hep böyle yapıyorsun artıq birine aşık olman lazım
Seni seven Kac kişiyi reddettin zaten

Heseok :
Jimin doğru söylüyor jungkook
Sırf üvey babanın yüzden daha kac yıl birini sevmiyceksin yada dokunamayacaksın

Jin :
Mende heseok dediklerini katılıyorum
Bence denemelisin

Ben :
Ben böyle iyiyim benim ne kadar zorluklar çektiğimi bi tek siz iyi biliyorsunuz
Ben yapamam lütfen bu konuyu kapatalım

 

                                                    
_

Derin bir nefes alıp, telefonu kenara bıraktım. Yaşadıklarım hiçbir zaman aklımdan çıkmıyordu. Sanki derin bir kuyuya düşmüştüm, her çabaladıkça biraz daha derine batıyordum.

Arkadaşlarımada bir şey diyemiyordum, haklılardı. Kaç yıl önce yaşanmış bir şeydi ama benim aklımdan bir türlü çıkmıyordu. Sanki beynime dövme gibi kazılmıştı. Bazen kendimden bile iğreniyordum. Saatlerce duşta oturup vücudumdaki lanet izleri temizlemeye çalışıyordum.