Çok Uzaktan Bir Büyü

Bölüm 5: Ölümün Korkusu Değil Ölümün Kokusu

  Evan'ın yanından bir bahaneyle kalkıp apar topar gitmemin üzerinden iki gün geçmesine karşılık bulunduğum odadan doğru düzgün çıkmamış ve onunla yüz yüze gelmekten elimden geldiğince kaçmak için çabalamıştım. Şimdi ise at arabasının kapalı tahta penceresinden sızan güneşin turunculuğu yüzümü yakıyordu. Ne kadar süredir yol gittiğimizin farkında olmasam da yol başladığından beri düşündüğüm tek şey tüm bu yaşananlardı. Sandığım kişi olmadığıma emindim. Bunların cevabını nereden ve nasıl öğreneceğim hakkında hiçbir fikrim yoktu. Kader çarkımın neden sarayda olduğunu öğrenmeliydim, Krallıkla ne gibi bir bağlantım olduğunu bilmeliydim ve büyükannemin her şeyden haberdar olduğuna emindim. Bu da belki gerçek benliğimi benden sakladığı için ona olan kızgınlığımı daha da körüklemeye devam ediyordu.

  O beyaz ışıkları gördüğüm an sürekli zihnimde canlanıp duruyordu. Her aklıma geldiği zaman ise içimde yaşadığım tuhaf kıpırtı beni rahatsız ediyordu. Bu alışık olmadığım hissiyatın ne olduğunu içten içe biliyordum aslında. Bedenimde yaşanan bir enerji akımı olduğuna emindim. Sandığımın, bildiğimin aksine enerji yoksunu değildim. Onu engelleyen duvarda bir kez delik açmıştım ve bunu bir daha kapatamayacağımı biliyordum.

  Gözlerimi kapattığım sırada bir ses duydum. Artık alıştığım bu yarı uyanık rüyalarımdan biriydi.

  "Elimi bırakma." Dedi tok bir ses. "Seni bundan kurtarabilecek tek kişi olduğumu biliyorsun, bana güvenmekten başka çaren olmadığını da."

  Beni kurtarabilecek tek kişi şu an bir büyücüydü. Son birkaç günde yaşadığım tüm saçma şeyleri teker teker sonsuzluğa yollayıp silecek bir büyücü. Gözlerimi yeniden açtığım zaman Quacemore'un hükümdarları Kraliçe Iona ve kral Astora ile karşılaştığım gerici an aklıma geldi. İkisi de yüreklerinde kasvetin en güçlü halini saklıyormuş gibilerdi. Bedenlerinin etrafında siyah dumanların dans ettiğine emindim. Büyük oğulları Prens Eldon'un da onlardan bir farkı olduğu söylenemezdi. Uzun siyah saçları bir ölüyü akla getiren beyaz teniyle her an ruhumu çekerek canımı alacakmış gibi hissettiriyordu. Yakında tahta geçecek olmasının verdiği bir özgüveni ama aynı zamanda da eksik hissettiği bir konu yüzünden korkusu vardı. Evan ise bu insanların arasında görünüşü ile olmasa bile kişiliği ile tam bir gökkuşağıydı. Sarayın koridorlarında nadiren yankılanan sesi, güldüğü zaman oluşturduğu yumuşak tını bu karanlık şatonun tek renkli yanıydı.

  Evan'ın hayatımda belli bir yeri olduğunu şu an net olarak hatırlamasam bile gördüğüm kesitlerden anlamıştım. Karşılaşmamızın tesadüf olmadığını biliyordum. Bağlantımızın Büyü kadranı olmadığının farkındaydım ki bu son birkaç günde büyü kadranını eskisi kadar kafaya takmamaya başlamıştım. İlgi alanımdan yavaş yavaş uzaklaşmaya başlamıştı ancak ben önüme koyduğum amaçtan sapmaya başlamanın verdiği bir vicdan azabıyla onu unutmamaya çalışıyordum. Gerçekleri öğrenip, Evan ile olan kader meselesini, Krallık ile olan bağlantımı çözdükten sonra büyü kadranını bulabilirdim. O iş biraz beklese sorun olmazdı, sonuçta Krallığın bizzat yıllardan beri bulamadığı büyü hırsızlarını ve kadran koruyucusunu ben birkaç gün içinde bulamazdım. Şimdilik düşünmek, hatta sihir, büyü, ışık, gösteriş dahi görmek istemiyordum. Neye nasıl bir tepki göstereceğime her şeyi öğrendikten sonra karar verecektim.

***

  Uzunca bir süre aynı pozisyonda oturmanın verdiği vücut ağrısı yüzünden yerimde kıpırdandım huzursuzca. İşin rahatlatıcı yanıysa sonunda Lizagia sınırlarına girmiş olmamız ve şu an tanıdığım yollardan ilerliyor oluşumuzdu.

  "Ağrıların nasıl?" Kane merakla bana baktığı zaman gülümsemeye çalıştım. "Benim yüzümden çok yoruldun ama hala bunu soruyorsun."

  "Hayır bak oldukça iyiyim!" kolunu kaldırıp kendi kendine güç gösterisi yapmaya çalıştığı zaman buna inanmamıştım elbette. Gözleri birçok şeyi açıklıyordu. Ne kadar yorgun olduğunu, bir an önce yumuşacık yatağında upuzun bir uyku uyumak istediğini, hatta saraydan dışarıya adımını atmak istemediğine emindim.