Gizemli Tutku •İcKer•

Episode-10

Kerem'den

Maç bittiğinde sonuç 3-0'dı. Yenmiştik. Ama mutlu değildim. Çünkü Mauro kırmızı kart almıştı ve ardından gitmişti. Soyunma odasında giyindikten sonra onu aramıştım. Açmamıştı. Büyük ihtimalle telefonu kapatmıştı. İçten içe huzursuzdum..

Dünden beri vardı birşeyi ama ne?

Herkese iyi geceler diyip çıktım soyunma odasından. Arabama bindiğim de derin bir nefes alıp ellerimi direksiyona koydum. Kafamı geriye atıp düşündüm.

Nereye gitmiş olabilir? Eve gitmez kesin. Tek kalmak istediğini düşünüyordum.

Off nasıl bulucam ben bu adamı ya..

-

Evine gittim yine nolur nolmaz. Belki bi ihtimal gitmiştir diye düşündüm. Ama yoktu. Aradım açan da yoktu. Ulan yer yarıldı içine mi girdin?

Şimdiyse evde oturmuş telefona bakıyordum. Biseyler yapıp ulaşmaya çalışıyordum. Ama nafile. Yok ya..

Bizimkilere de söylemiştim. Onlarda aramış. Sonuç sıfır.. nerdeyse gece 3 olmuştu. Bense uyuyamıyor onu düşünüyordum. Yani.. merak ediyordum. Çok mu katı davrandım ben acaba adama ya. Düşününce... Tam orospu çocuğu gibi davranmışım. Derin bir nefes alıp kendime gelmek istedim ama olmuyor.

Kapımın çalmasıyla hayretle kaşlarımı kaldırıp kapıya baktım oturduğum yerden. Kim lan bu gece vakti. Ayaklanıp kapı deliğine bakmadan açtım kapıyı.

Mauro..

Kafasını kapı pervazına dayamış sırıtarak bana bakıyordu. Elini kaldırdı selam verircesine.

"Merhaba" sarhoş mu olmuştu?

"Sen nerdesin Mauro" bu sırada bi adım yaklaştım ona.

"Belirsizliğin olduğu yerdeyim" gülüp baktı gözlerime.

"Sarhoş musun sen" dudak büzdü.

"Kim bilir" göz devirip güldüm. Aptal herif. Kolunu tuttum.

"Geç içeri... Manyak herif. Beni korkuttun" gülümsemesi daha da büyüyünce gamzeleri çıktı ortaya.

"Valla mı?" Diyen çocuksu sesine güldüm.

"Valla." Elimi koluna atıp içeri soktum ve ardından kapıyı kapattım. Oturma odasına gelince onu oturtup karşısına geçtim. Eve geç gelen oğullarına azar işiten anne edasıyla ellerimi belime koydum. Hesap vakti şimdi. "Nerdeydin bunca saat? Telefonlarım neden açılmadı"

"Kafa dinlemek istedim." Dudak büzdüm.

"Nereye gittin peki?" Kaşlarını havaya kaldırıp dudaklarını birbirine bastırdı.

"Söylersem gizli yerimi öğrenmiş olursun. Ve hep arkamdan gelirsin." Sonrasında sustu ve gülmeye başladı. "Gelmezsin aslında... Umrunda değilim" derin bir nefes aldım. Tamam sanırım artık buzları eritmem lazımdı.. çünkü.. artık ondan uzak durmak istemiyorum. O çok iyi biri... Ve ne garip ki ona kıyamıyorum. Ne yaparsa yapsın.. içim gidiyordu. Tatlı bir yüzü olduğu icin mi yada iyi biri mi diye bilmiyorum.